Dat ik van fotograferen hou, is wel duidelijk. Bijna alle foto’s op dit blog zijn zelf gemaakt. Daarom meldde ik me op Facebook aan bij Fotomaatjes. Om me daarna te bedenken dat ik natuurlijk een vreemde eend in de bijt zou zijn met mijn kleine cameraatje. Maar ja, fotograferen is fotograferen. Of je het doet met een spiegelreflexcamera of met zo’n redelijk eenvoudig dingetje als mijn compact cameraatje, het gaat tenslotte om de plaatjes. Maar ik ken de beperkingen van mijn toestel natuurlijk al te goed. Maar zo’n handig klein en licht toestel geeft me vrijheid, terwijl zulke grote en zware -maar absoluut prachtige- camera’s mij te veel zouden belasten.
En het was reuze gezellig met nog zes andere dames, waarvan ik alleen mede-blogster Jeanne kende. Binnen no time zaten we aan de koffie en werd er gezellig gepraat.
Het weer was ons goed gezind, met zelfs een warm zonnetje zo nu en dan op onze rug. Snel door de stad wandelen was niet de bedoeling. Er werd natuurlijk bij alles wat fotogeniek is gestopt en uitgebreid gefotografeerd.
Hierbij wat foto’s die ik die dag maakte. Morgen komt er nog een ander verhaal, dat ik ter plekke bedacht en op de geheugenkaart vastlegde.
Vorige week reden we naar Berkel en Rodenrijs, gewoon over de grote weg. Niks bijzonders dus. Maar terug zagen we een wegwijzer en bleken we ook dichtbij het adres van Leo’s oude autodealer te zijn. Ach, het zonnetje scheen, we hadden geen haast dus tuften we even via allerlei smalle weggetjes naar het oude adres. Leo vroeg zich af hoe het er nu uit zou zien. En wat denk je…? Het was eigenlijk geen spat veranderd. Nou ja, zo op het eerste gezicht. Want de stad naderde met rasse schreden. In de verte zagen we grote bouwkranen en hoorden we de heimachine. Maar wie een beetje vluchtig keek, zag dit. En dat is toch echt Hollands, nietwaar?