Deze week las ik over de nieuwe bedrijfskleding van AH. Om je juiste maat te krijgen, moest je een foto van jezelf in onderkleding sturen. Ik was beslist niet de enige die aan een verlate 1 aprilgrap dacht…
Weer zo’n plan, waarbij de digitale mogelijkheden volkomen overschat worden. Want natuurlijk is het idee op zich niet zo gek. Ik weet zeker dat we dit soort van systemen in de toekomst zullen krijgen.
Wanneer je identieke foto’s van diverse mensen hebt, kun je met behulp van software beslist wel tot een goed matenplan komen. Maar dan moeten alle foto’s van precies dezelfde afstand genomen worden, moet iedereen in hetzelfde glad zittend pak gehesen worden, exact dezelfde houding aannemen en moet iedereen tenminste tweemaal gefotografeerd worden. En face (of op de rug, dat is anoniemer) en van opzij. Want aan een gezellige vakantiefoto heb je niks in dit geval.
Ik heb me afgevraagd hoe het mogelijk is dat zo’n plan gestart wordt. Is er dan niemand in dat bedrijf die eens achter de oren krabt en zich afvraagt of het zo kan, wat de impact is en hoe je -als het al gaat gebeuren- de mensen kunt aanmoedigen om mee te doen? Of werken er in de top alleen maar jonge honden, die geen inlevingsgevoel hebben en levenservaring node missen?
Deze winter ben ik wel weer toe aan een nieuwe winterjas. Maar in dit exemplaar van de Britse modeontwerper Craig Green zul je me niet tegenkomen. Ik heb zelden zo’n ongelofelijke lelijkerd gezien. Ik heb sowieso al een hekel aan van die doorgestikte jassen. Ze zijn lekker warm, dat wel. Maar ik voel me er niet happy in. Dat heeft natuurlijk ook met mijn ietwat vollere figuur van doen. Ik zoek graag een winterjas die een beetje afkleedt. Nou deze dus in het geheel niet. Zelfs de sprietige mannequins lijken er opgeblazen Michelin-mannetjes in. Hopelijk wordt het niet echt mode.