Paniek

Tijdens de zangclub gaat mijn telefoon. Een bericht van thuis, van ons vaste nummer. Wat vreemd….! Ik wil onmiddellijk reageren, maar mijn telefoon doet zo gek. “Pas op” zegt iemand, “straks ben je gehackt”.

Ik ga naar de gang en probeer het nog eens. Weer werkt de pincode niet. En opnieuw gaat het apparaat. Weer een oproep van thuis….! Er is iets met Leo, schiet het door me heen. Iemand probeert me te bereiken….!? Paniekerig ga ik zitten en probeer de oproep te beantwoorden. Dat lukt, gelukkig.

Het is Leo zelf, die me vraagt of ik zijn telefoon heb meegenomen. En dan valt het kwartje. Zijn apparaat en de mijne zijn bijna gelijk. Alleen de hoesjes verschillen. Het mijne donkerblauw en het zijne ietsjes lichter en met een extra randje.

Het was die ochtend nogal rommelig in huis en zodoende nam ik in de haast de verkeerde telefoon mee. Gelukkig het raadsel is opgelost. Ik slaak een zucht van verlichting. Paniek om niks…

Murphy

Bron: Google

Net in een periode dat er van alles gebeurde, begaf mijn telefoon het ook nog.

Eerst leek het apparaat compleet stil te blijven, maar na veel proberen kwam hij wel weer op gang. Maar helaas, met dezelfde snelheid sloeg ie weer op tilt.

En ja, zeg nou zelf, kun je nog wel zonder mobieltje? Ook ik ontkom er niet aan. Alles digitaal en op een app. Betalen, parkeren, dingen bestellen, noem maar op.

Maar het leek allemaal voorspoedig te verlopen. Ik bestelde een apparaat en kon het de volgende dag al ophalen bij de winkel in Rotterdam. Meteen een mooi hoesje erbij. Ik was weer helemaal blij.

Natuurlijk moest ie nog geïnstalleerd worden. En dat nu heel simpel. Door de technische ontwikkelingen is het mogelijk dat het apparaat met je oude telefoon “praat” en alle apps en bestanden naar de nieuwe kopieert. Ik had alles dan ook snel bedrijfsklaar.

Maar dan begint het personaliseren. Alle apps netjes op je scherm, in mapjes. Afijn, ik was toch nog uren zoet.

Zaterdag vond ik een nieuwe mogelijkheid: je apparaat beveiligen. En ja, ook dat lukte me. En of het werkte? Nou en of. Google gaf keurig aan dat mijn mobieltje te vinden was op mijn huisadres. Maar toen was ie ook meteen geblokkeerd. Alles helemaal weg, alleen nog fabrieksinstellingen. Kon ik weer opnieuw beginnen. Ach ja, de Wet van Murphy.

Nostalgie

“Time flies”, reageerde Wieneke laatst. En ja, zo lijkt het wel. Wat gisteren was, is vandaag al lang weer achterhaald. Waar we ons vroeger over verbaasden, is inmiddels hopeloos ouderwets.
Welke jongere kan zich voorstellen dat we vroeger geen telefoon aan huis hadden. Dat je naar de kruidenier op de hoek ging om te bellen. En dat er toen nog geen belbundels bestonden, maar dat je een abonnement had waarvoor je kostbare guldens betaalde. Het was zo duur dat, toen wij telefoon kregen, mijn moeder er meteen een spaarpot naast zette. En er strikt de hand aan hield dat voor elk gesprek binnen de stad een kwartje betaald werd.

Dat kostte het gesprek niet, maar zo spaarde ze en passant het abonnementsgeld bij elkaar. Dat was niet alleen bij ons, maar in vele huisgezinnen heel gewoon. Een gesprek duurde kort en werd beperkt tot het hoognodige. Eindeloos kwebbelen met vriendinnen was er niet bij.

Maar goed, de tijd van het ongebreideld kwekken in je mobieltje lijkt voorbij. Er komen steeds meer mensen die zich er aan ergeren en dan zal het wel binnenkort “not done” zijn.