Mag dat nu…?

De Corona-crisis heeft heel wat te weeg gebracht. Zo nu en dan heb ik het gevoel dat we er nooit meer over uitgepraat raken.

Maar het blijft niet bij praten alleen, het levert ook behoorlijk wat handel op. Denk maar aan de fabrikanten van plexiglas, doorzichtig plastic, gestreept plakband om vloeren te merken, stickerfabrikanten om ruiten van waarschuwingen te voorzien.

En dan heb ik het nog niet gehad over de levendige handel in mondkapjes, wegwerp handschoenen, handgel, desinfectans, schoonmaakmiddelen.

Er is keus genoeg uit allerlei producten. En wat voor enkele weken nog “not done” was, lijkt nu weer gretig omarmd te worden. Ik heb al weer ergens een plastic tasje om een aankoop gehad. En eerlijk gezegd, ik kies ineens toch wat vaker wat verpakt is, want de producten die los in het vak liggen…

Bron: Google foto’s

Maar ik vrees ook dat we straks met een ander gigantisch probleem opgescheept zitten. Want al dat plastic, al die chemie, het komt toch weer ten laste van het milieu. Naast alle afval van etenswaren ligt er nu ook te vaak viezigheid als gebruikte mondkapjes, handschoenen, proppen besmeurd papier en wat al niet meer op de straat. En de gretigheid waarmee men van alles en nog wat “desinfecteert”, lijkt me toch ook niet altijd even milieuvriendelijk.

Maar ja, dat is van later zorg, nietwaar….?

Milieubewust…?

Iedereen valt over elkaar om te laten zien dat hij of zij toch echt heel bewust met het milieu omgaat. Natuurlijk, dat is een prima zaak.

Maar soms lijkt het toch een beetje “meer woorden dan daden”. Want dit vond ik wel een voorbeeld van hoe het beslist niet moet.

Natuurlijk neem je een tas mee naar de supermarkt. Maar dan mogen de appels wel gewoon in een kist liggen. Kun je meteen zoveel afwegen als je nodig hebt, in plaats van met veel te veel opgescheept worden.

Creatief rekenen…

Deze week moest ik ineens denken aan de co-piloot van onze vlucht naar Zakynthos. Want die man kon heel creatief rekenen. Toen we bijna gingen landen, kregen we een praatje over wat voor weer ons te wachten stond. Maar ook vertelde hij hoeveel kerosine erop Schiphol getankt was, hoeveel kilometers we hadden afgelegd en hoeveel mensen er in het vliegtuig zaten. En als we dat nou allemaal gingen berekenen, dan hoefden we ons helemaal niet te schamen over het vliegen, want dan waren we gemiddeld op ongeveer … liter brandstof naar Zakynthos gegaan.

Het praatje ging toen een beetje oor in-oor uit, dus de precieze cijfers kan ik jammer genoeg niet meer herhalen. Maar als ik die hoeveelheid brandstof vergelijk met wat er in onze auto moet, dan waren we nog niet tot halverwege gekomen.

Jaja, die man kon zijn zaken goed verkopen. Je zou bijna besluiten alles maar met het vliegtuig te doen. Zo veel beter voor het milieu… :-O
Toch heeft het me aan het denken gezet. Want er zijn natuurlijk allerlei berekeningen te maken en zo kun ja alles wat krom is weer recht praten. Zoveel dingen moeten meegerekend worden. Daar kom ik nog wel eens op terug.

Tasjes

01-tasjes Vanaf 1 januari 2016 zijn ze verboden, die gratis plastic tasjes, die je overal kreeg. Vanwege de milieuvervuiling. Niet dat ik geloof dat het zal helpen, want je krijgt nog steeds overal (te)veel en onnodig plastic. Maar goed, alle beetje helpen, dus weg met die tasjes.

Al jaren heb ik in elke tas, ook in die kleine handtas, een opvouwbaar tasje. In een klein etuitje, zodat ze bijna geen plaats innemen. Heel handig. En voor de boodschappen flinke grote tassen plus een “flessentas”, waar niet alleen wijnflessen 😉 , maar ook melkpakken en blikken in gaan. Prima uit te wassen, dus hygiënisch. Alleen na gebruik wel weer opvouwen en in je tas terug stoppen.

Maar de commercie heeft natuurlijk ook een gat in de markt gevonden. Overal vind je nu van die handige opvouwtasjes, te kust en te keur, in elk gewenst dessin en kleur.

Bonnetjes

Bij de supermarkt ratelen ze een heel riedeltje af bij het betalen. Wilt u koopzegels, gratis bonnen, had u nog sstatiegeldbonnen, wilt u wuppies, guppies of wat voor beessies er op dat moment hot zijn?”” Tegenwoordig vraagt de kassière ook nog “wilt u de bon?” Ja natuurlijk wil ik de bon.Om te controleren of er geen fouten zijn gemaakt.

Laatst was er een verkeerde code ingetypt. Dat scheelde toch behoorlijk. Maar aan de hand van de bon kwam de chef van de zaak er al snel achter wat er fout was gegaan.

Ik vroeg laatst bij de grootgrutter waarom ze dat nou opeens vragen van die bonnen. En het antwoord was: “Omdat veel mensen die bon toch meteen weggooien. Zo besparen we papier en dat is beter voor het milieu.”

Nou ja, wel spullen verkopen, met irritante en overbodige verpakkingen en dan op die fluttige bonnetjes bezuinigen…