Horen, zien en zwijgen. Daar ken ik vooral de aapjes van. Deze grappige blote mannetjes leken op het eerste gezicht wel op die aapjes, maar zijn natuurlijk heel anders.
Als je er toevallig langs loopt, zoals hier in Middelburg, dan kan ik het echt niet laten om een foto te maken. Zou dat ook als “inbreuk op de privacy” gezien worden?
Ach wel nee, die mannetjes, die horen niks van al het digitale gezwets, zien het wel maar vertellen het toch zeker niet verder. 😉
Klik op de foto om te vergroten.
Je ziet het steeds vaker, zo’n gedicht op een muur. Zo zag ik er ook diverse in Middelburg, en natuurlijk maakte ik een foto. Maar ik ga ze nu niet allemaal hier zetten. Misschien kom je ze nog wel eens tegen, op een dag dat ik weinig inspiratie heb en dan teruggrijp op zo’n foto.
Maar dit gedicht, dat ik op de valreep zag, toen we al vlak bij het station waren, mag vandaag wel op mijn blog. Het miezerde een beetje en het was best koud, mar ik las het en werd meteen helemaal blij 😉 😉 😉
In Middelburg ontdekte ik deze deur. Wat een ouderwets woord toch: “Logement”.
Dat heet nu toch een hotel, Bed & Breakfast of pensionnetje. Maar logement doet me denken aan vroeger tijden. Als mijn moeder er weleens over vertelde, kon ik bijna de geur van doorgekookte kool ruiken, zag ik de was om de kachel staan. Ze had er geen fijne herinneringen aan en ook in de verhalen van Baantjer zijn logementen beslist niet gezellig. Want in de wat oudere boeken van De Cock (met cee-oo-cee-kaa) komen logementen nog vaak voor. Wat vervallen onderkomens, met kale peertjes aan het plafond en smalle kamertjes met goor beddengoed, waar de verschoppelingen uit de maatschappij wonen.
Maar dit was echt allerminst vies en armoedig. Kijk maar, je kan er logeren en lunchen in een romantisch sfeertje. Ach ja, tijden en begrippen zijn aan verandering onderhevig.
Of ik nou een korte afstand moet of dat we van hier tot Wladiwostok zouden gaan, ik vind reizen heerlijk. Zo nu en dan een hapje, een drankje, tijd voor een sanitaire stop, dat is het wel en ben ik tevreden. Natuurlijk, ik kan niet elke dag onderweg zijn, maar zo nu en dan kriebelt het. Leo opperde vorige week om naar Middelburg te gaan, en dat leek me wel wat. We waren er al eerder, gingen meestal met de trein of met de auto. Nu namen we de bus. Niet de meest snelle, maar wel een leuke manier. Dus togen we al vroeg op pad. Het weer leek niet mee te werken, maar goed, het was droog. Met de metro naar het Zuidplein. Nog maar nauwelijks stonden we bij de halte, of daar kwam de bus al aan. We hadden hem helemaal voor ons zelf! Op weg naar Oude Tonge. Daar moesten we overstappen en liet de bus niet lang op zich wachten. Ook al niet zo vol, maar jammer genoeg zaten we er niet meer helemaal alleen in. Nou ja, we hadden ruimte zat hoor! 😉
Totaal na drie uur en een kwartier reizen kwamen we aan bij het stille station van Middelburg.
We liepen het stadje in, zochten een cafeetje om iets te eten. Allebei een flinke uitsmijter, dat vulde onze magen. We struinden wat door de kleine straatjes en gingen ook nog bij neef Dick en zijn vrouw op theevisitie.
En toen was het wel weer genoeg. Inmiddels regende het en namen we de trein naar Rotterdam terug. Na een hapje eten in het winkelcentrum vlak om de hoek zat de dag erop. Zomaar een leuk reisje!
