Ken je deze reclame nog, van de lippenstiften van Cutex? Ze hadden allemaal een smaakje met het bijpassende kleurtje. Aardbeien met aardbeien-roze, kersen bij een dieprode kleur en nog veel meer.
En verdraaid, het smaakte best lekker. Reden om alle smaken uit te proberen.
Het was in de tijd dat ik nog best veel make-up gebruikte. Toen ging ik de deur niet uit zonder lippenstift en oogschaduw.
Ook mijn jurkjes pasten er prima bij. Ik herinner me er een, met grote ananassen en een wijde rok. Zal ik ook wel een petticoat onder gehad hebben.
En dan dat leuke liedje, van Ronny Tober. Ze smaakt naar kersen, sinaasappel, ananas….. Met recht sweet memories 😉 😉 😉
Hoewel mijn moeder zelf make-up gebruikte, zij het zeer bescheiden, was het voor mij lange tijd verboden. Ik denk dat mijn moeder me nog graag lang “kind” wilde laten zijn.
Maar een puber in de roerige jaren 60 botste natuurlijk met die opvatting. Ik wilde ook me opmaken, liefst van die koolzwarte ogen, lijntjes, mascara. Bij gebrek aan de nodige financiën zette ik dus mascara op mijn verlanglijstje voor de Sint, met daarbij nagellak, felrood, lippenstift en misschien ook wel zoiets als compactpoeder.
Bron: Foto van Facebook
De sint was lief en toen ik dolgelukkig met mijn doosje mascara van school thuis kwam, liet ik dat uiteraard trots aan mijn moeder zien. Ik hoopte en verwachtte dat zo’n cadeautje wel door de beugel zou kunnen.
Helaas, moeder was nog net zo streng en het doosje verdween stante pede in de vuilnisbak. Hoe boos en verdrietig is ook was, geen pardon. Dat was niks voor nette meisjes. Ach, soms is de logica van een ouder ver te zoeken 😉
Het duurde nog een tijdje tot ik zelf ging verdienen en dus make-up kon betalen. En ik zwaar opgemaakt de wereld in ging. Nog steeds tot groot ongenoegen van mijn moeder. Gek toch, dat verbod. Want roken bracht heel wat minder moeilijkheden met zich mee.
Inmiddels gebruik al jaren geen make-up meer omdat dat allergische reacties geeft. Roken heb ik ook al jaren opgegeven.
Onze Scrabbleclub De Klinkers hoeft de speelruimte die ze gebruikt niet te betalen. Wel verwacht men dat er iets gedaan wordt voor de bewoners van de bijbehorende flat. De Klinkers organiseert dan ook elke dinsdagmiddag een spelletjesmiddag, waar zo’n 8 tot 10 dames komen om Canasta, Rummykub of Trionimos te spelen. Zelf kom ik ook graag, niet alleen om te spelen maar ook een beetje te helpen.
Eens per jaar worden de deelneemsters getrakteerd op iets bijzonders. Dit jaar had Ria Stoop, die vrijwel alles regelt, een verwenmiddag bedacht.
Op 21 december zaten Alie, Virginia, Emily, Wilma, Door, Brunilde, natuurlijk ook Ria en ikzelf om 12 uur aan de koffie. En daar kwamen Jennifer en Casia van het Albeda College om elk van ons te verrassen met een fijne manicure, inclusief massage en fraai gelakte nagels.
Dilay, ook van het Albeda College, kwam even later sjouwend met een grote koffer vol mooie kleurtjes, kwasten en nog veel meer. Zij verzorgde de make-up voor ons, zodat we tot in de puntjes opgemaakt werden.
Het is verrassend te ontdekken dat met wat vakkundig aangebrachte ogenschaduw, mascara, rouge en lippenstift een complete metamorfose kan worden bewerkstelligd. En zo’n manicure is gewoonweg heerlijk!
Maar niet alleen het uiterlijk, ook de inwendige mens kreeg voldoende aandacht. Ria had gezorgd voor kerststol en cheesecake bij de koffie en thee. Later werd een drankje geserveerd en stonden stukjes kaas en worst en ander hartigs op tafel.
Zo rond half vier waren alle dames gemanicuurd, gelakt en opgedoft. Gezamenlijk ruimden we op, wasten alles af en zetten de schone spullen weer in de kast.
Ria had voor iedereen ook nog een kerstgeschenk en natuurlijk kregen Jennifer, Casia en Dilay een doos lekkers en een envelopje als dank voor hun werk, waarna allen tevreden weer naar huis gingen.
Niks voor mij, dat Halloween. Het is over komen waaien uit Amerika en neemt voor mijn gevoel al te veel plaats in. Ik hou helemaal niet van horror en gruwel.
Ik kan me dan weer wel vermaken met alles wat ik er zo over zie, met name op Pinterest. Ik denk dat sommigen er maandenlang mee bezig zijn. En dit is dan het resultaat: misselijkmakende gerechten, wanstaltig opgemaakte gezichten en versierde voordeuren, waar een decorbouwer zich niet voor zou schamen.
