De wereldbevolking bestaat uit mannen en vrouwen, maar soms lijkt het wel of alleen mannen het voor het zeggen hebben. Daarom vind ik het belangrijk dat we onze focus vandaag – op Internationale Vrouwendag– richten op een vrouw. En naar aanleiding van het blog van Bettie vertel ik iets over het hoofd van mijn lagere school: Juffrouw Marcus. Want zij hoort naar mijn mening thuis in een galerij met bijzondere vrouwen. “Wat er in een kind zit, komt er altijd uit”, zei ze en ze trok zich niks aan van rang of stand, maar keek naar het kind. Ze was streng, maar rechtvaardig en met een goed gevoel voor humor. Een vrouw met charisma, zou ik nu zeggen. Ik denk nog vaak aan haar terug.
Ze was al hoofd van de school toen mijn zus in 1942 in de zesde klas zat. Mijn moeder, ook al een Dolle Mina avant la lettre, wilde dat Rina iets zou leren waarmee ze in haar eigen onderhoud kon voorzien. De industrieschool leek mijn moeder wel wat. Kleding had iedereen nodig en als naaister kon je op een nette manier je brood verdienen. Maar juffrouw Marcus adviseerde de HBS, een advies wat nogal ongebruikelijk was voor dochters uit een arbeidersgezin en zeker in die tijd.
In 1960 opteerde mijn moeder opnieuw voor de industrieschool. Maar ook voor mij was het advies anders. Het werd MULO. “Een prima school en dan kan Els later nog zien wat ze verder leren wil.” En dat deed ik en doe ik eigenlijk nog altijd, want ik leer graag.
Dat had juffrouw Marcus toen al goed gezien.
Tag Archives: leren
Herinnering
Bron: Nationaal Archief/Collectie Spaarnestad
Een tijdje geleden las ik een artikel over de lagere school. Zo heette dat toen ik nog een strik in mijn haar had. De klassen waren groot, maar stil. Tenminste als de juf er was 😉
We zaten allemaal in houten banken, met een kastje erin en een inktpot boven op. Met gootjes voor je pennen en potloden.
In de pauze dronken we schoolmelk. Brr, lauwe melk, wat vond ik dat vies. We schreven met een kroontjespen, later met een pen speciaal voor blokschrift. Balpennen waren niet toegestaan. We hadden een zwart bord, met krijt. En groene schriften met een etiket voor je naam. Daarin mocht je alleen schrijven, tekenen was ten strengste verboden. We leerden hoofdrekenen en tafels opzeggen. En rijtjes stampen: de veenkoloniën en de eilanden van Indonesië. Bij onze school was een speelplaats met louter tegels en voor zover ik me herinner heel weinig zon. Geen speeltoestel te bekennen.
Het artikel was een recensie van het boek “De lagere school” van Wim Daniels, waarin ook hij herinneringen ophaalt en verhalen van anderen vertelt over de schooltijd. Ik ga dat boek eens lezen. Misschien herken ik nog wel meer. Of zou alles vervaagd zijn. Het is tenslotte al een hele tijd geleden.
Deel dit op:
Rekenen
| Er is heel wat te doen over de nieuwe rekentoets, die tegenwoordig deel uitmaakt van het eindexamen. Rekenen bij het eindexamen??? Dat was in mijn tijd een onderdeel van de lagere school. Zo’n school waar je allemaal nog in een bank zat, netjes naast en achter elkaar. Waar je stil moest zijn, met de armen over elkaar “netjes” zat. |  |
Ja, zo’n school waar tafels klassikaal werden opgedreund en op zaterdag de les begon met hoofdrekenen.
Als je na die lagere school verder wilde leren, dan kreeg je vakken zoals boekhouden, wiskunde en algebra. Die hadden allemaal met rekenen te maken, maar waren net een tikkie anders, lastiger.
In één van de artikelen over die rekentoets las ik dat sommen tegenwoordig meer verhalend zijn. En dat staartdelingen niet meer gemaakt worden. Nu krijgen kinderen hapjes sommen: 130 gedeeld door vier? Dat is 4 hapjes van 25 en een rest van 30. Hè…….. ???? Bij ons was de uitkomst gewoon 5 x 25 en een rest van 5.
Deel dit op:
Spreuk van de week
 |
Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een.
We kunnen niet van alle kinderen dezelfde sterren maken. Maar we kunnen ze wel allemaal laten schitteren. |
