Al sinds jaren schrijf ik met (on)regelmatige tussenpozen een blogje over de plantjes die je zo in de stad kunt tegenkomen. Wie nog eens wil lezen wat ik er al zo over schreef, klikt op deze link.
Ik weet niet of veel mensen ze opmerken, de kruiden, de paardenbloemen, klavers en hoe ze ook mogen heten, die met ongekende kracht langs stoep- en wegranden, tussen tegels en asfalt door omhoog komen.
Het verbaast me telkens weer, want er wordt ook veel tegen in het verweer gebracht. (Gif)spuiten, branden, vegen, schoffelen…. en toch… ze houden stand.
Gelukkig komt er steeds meer belangstelling voor. De Hortus in Leiden heeft er zelfs een heel project overgemaakt. Op de site kun je een poster met 52 bekende en minder bekende stoepplantjes downloaden. Een tijd lang waren er zelfs mensen die netjes de naam bij een stoepplantje schreven. Maar eigenlijk maakt het me niet uit hoe zo’n plantje heet. Ik vind het gewoon nog steeds een leuk gezicht.
Want al lijken de plantjes klein en onbelangrijk, het is en blijft toch natuur.
Wie spullen maakt, wil ze aan de man brengen. Daarvoor is reclame bedacht. Wij zouden ons een leven zonder reclame niet meer kunnen voorstellen. Het spat van allerlei manieren in onze ogen. Soms leuk, soms vervelend, smakeloos of schreeuwerig. In vroeger tijden werd er veel minder reclame gemaakt. Was het ook niet zo vluchtig. Had je eenmaal een bedrijfje op poten gezet, dan bleef je daar meestal een flink aantal jaren zitten. En dus loonde het om boven je voordeur een mooie afbeelding te maken en een fraai uithangbord op te hangen.
Leo en ik genoten van de prachtige prenten met vogels en bloemen. Van een bijna breekbare schoonheid.
Er mochten foto’s gemaakt worden, wat we ook gedaan hebben.
Koop je iets wat je toch niet zo bevalt, dan ga je terug naar de winkel. Soms is het balen, krijg je een tegoedbon. Maar vaak genoeg krijg je geld terug.
Door de warmte van deze zomer komen soms heel bijzondere dingen naar voren. Zo meldde de 
