Puzzel

Even zakte de moed me in de schoenen toen ik met deze puzzel bezig was. Ik was al een heel eind opgeschoten, maar zag er even geen gat meer in.

Lies had me al gewaarschuwd voor al die donkere stukken en de binnenkanten van de klompen. Allemaal verlopende kleuren van azuur naar groenblauw of blauwgroen. Van zwart via donkerbruin naar beige. Het schoot maar heel weinig en zeer langzaam op.

Maar na even een avond met de moed der wanhoop, ging ik de volgende dag toch weer stug door. En kijk, ineens vielen er wat stukjes op zijn plek en van daaruit ging het ineens hard.

Triomfantelijk kon ik tenslotte roepen dat de puzzel helemaal klaar was. Ik had nooit gedacht dat het leggen van al die stukjes en het uitzoekwerk zo ontspannend kon zijn.

Deze nog even nog laten liggen en er van genieten. En alvast maar eens kijken welke ik nu ga leggen. Dan begin ik gewoon weer met frisse moed aan een volgend project. En zoals gebruikelijk houd ik jullie op de hoogte.

Puzzelen

Lies vond het helemaal niet erg dat ik een paar dagen door haar geld zat te rommelen. Nou ja het was ook geen echt geld. Het was een geldpuzzel. Allemaal euro-biljetten en euro munten en muntjes.

en het was nog een heel karwei om alle stukjes op hun plaats te krijgen. Want niet alle kleuren verschillen even duidelijk. En dan al die biljetten door elkaar en vaak meerdere keren. Zo nu en dan duizelde het me voor de ogen.

Maar de aanhouder wint en dus kan deze geldverzameling nog even te pronken liggen onder de glazen tafelplaat.

Puzzelen

Al eerder kreeg ik een puzzel te leen van Lies. Als rasechte verzamelaarster groeit één puzzel kopen bij haar al snel uit tot een hele verzameling. En die puzzels zijn op zich ook weer verzamelingen, van tegeltjes, putdeksels, boekenwinkels of, zoals deze, van naaispulletjes. En gelukkig vind ze het geen probleem een puzzel uit te lenen, waar ik dan weer graag gebruik van maak.

Ik vond deze afbeelding wel een beetje bij mij passen, al moet ik bekennen dat mijn naaidoos er lang niet zo geordend uitziet. Dat is dan weer een puzzel van een andere orde.

Ik begon er op zondagmiddag mee. Het was nog een hele klus om alle bruine houten randjes goed passend en rond te krijgen. Maar daarna schoot het beslist wel op. Lekker zoeken tussen alle kantjes en randjes en op zaterdagavond was ie klaar.

Nog even mag deze puzzel onder de glasplaat van onze tafel liggen. Dan gaat ie uit elkaar en hoop ik de volgende bij Lies te mogen lenen.

Puzzelen

Ik had al wel eens vaker legpuzzels gemaakt. Heel fanatiek was ik er niet mee. Te vaak heb ik het geduld niet om alles tot een goed einde te brengen. Te veel donkere kleuren waar ik geen weg in weet of onherkenbare patronen.

Maar vorige week mocht ik een puzzel lenen. Die sprak me meteen aan. 500 Stukjes, niet zo groot, dus redelijk behapbaar. Het is een verzameling van vintage kookboeken. Op het eerste gezicht lijkt het nogal eenvoudig, maar er zaten best wat lastige stukken in. Maar binnen een paar dagen was ie toch klaar.

Het was nog even zoeken naar een geschikte onderlegplaat. Maar twee grote snijmatten plakte ik aan elkaar en zo kreeg ik de goede plek om de puzzel op te maken.

Binnenkort vraag ik nog maar weer een puzzel te leen. Ik weet wel op welke verzameling ik mijn tanden wil breken 😉

Gek gevoel…

Ik voel me eenbetje een paria. Ik wil er niet aan toegeven, want de werkelijkheid is niet anders en ik zal beslist niet de enige zijn die zich vreemd voelt. .

Geen bezoek, zoveel mogelijk thuis blijven. Nee, het openbaar vervoer is nu geen optie. Natuurlijk bellen we, appen we en kunnen we zelfs skypen. Maar wat een vreemde gewaarwording. Gevangen in je eigen bubbel, maar nu niet vrijwillig, maar op last van de overheid. Voor een goed doel, dat zeker. Voorlopig voor drie weken, maar wie weet voor hoe veel langer nog.

Alles is afgelast, zingen, gymen, spelletjesmiddag. De hulp heeft zich afgemeld. Wanneer ze weer komen wil of mag, is nog onzeker.

Boodschappen doen gaat vlug, vlug. En met een van te voren gemaakte lijst, want even lekker rustig winkelen is er al niet meer bij.

Nou ja, met een beetje droog weer gaan we een stuk wandelen in de omgeving. Dat kunnen we nog wel. En als we dan mensen tegenkomen, blijken die maar al te graag in voor een praatje. Maar ze houden afstand, voor wie weet wat….!

Nou ja zeg! Genoeg gemekker. Er is nog van alles te doen. Zo heb ik mijn puzzel uit de mottenballen gehaald. Die lag er al al te lang en zal misschien (??) nu een keer afkomen. Voorlopig tijd zat!