In een stad als Rotterdam, waar het hele oude hart uit gebombardeerd is, staat als een van de weinige oude gebouwen de Laurenskerk. Ik ben niet kerks, toch kwam ik er een tijd regelmatig. Nou ja goed, één keer per jaar, want dan vond de promotie (officiële overgang naar een hogere klas) plaats van het Erasmiaans Gymnasium. Onze beide kinderen zaten daarop en gingen, gelukkig, elk jaar zonder kleerscheuren over. Daarna kwamen we er niet meer. We liepen er natuurlijk weleens langs, maar binnen kijken deden we nooit meer. Tot een paar weken geleden. De eigenlijke aanleiding was de tentoonstelling van World Press Photo, maar ook de aanbeveling van een vriendin.
En wat is die kerk mooi! Oh, het helemaal authentiek is het niet meer. Veel dingen waren beschadigd en werden gerestaureerd, een aantal zaken is voor altijd verloren gegaan. En helaas, geen houten banken meer, maar zwarte theaterstoelen. Die oude kerkbanken zaten niet zo fijn, maar waren meer sfeer- en interieur-bepalend.
Hoewel het nu een protestantse kerk is, was het in vroeger eeuwen rooms-katholiek. Er staan dus ook nog wat heiligenbeelden. Er is een stukje gewijd aan Erasmus. Ook is er een galerij met allerlei uitingen van andere godsdiensten. Niet vreemd in een stad met  meer dan 170 verschillende nationaliteiten en totaal andere geloofsovertuigingen. Het is dus een kerk geworden voor iedereen en dat vind ik een mooie gedachte.