Leo sloot achteraan in de rij voor de balie, ik ging zitten op de stoeltjes tegen de wand van het Oogziekenhuis. Ik keek op. “Hè, wat is dat nou? Het lijkt wel kunst, maar wat een gekke plaats en waarom zoiets nou in dit ziekenhuis?” Ik keek nog eens beter, nee dat kon het niet zijn. Maar wat dan wel?
Toen bewoog er iets en viel het kwartje.
Niks kunst dus, gewoon de benen van een werkman die bezig was met iets tussen het plafond te monteren.
Wat kan een mens toch een rare associaties hebben….