Tag Archives: kunst

Boek

Posted on by
Tineke Hendriks: Waar kleur is, is leven

Na het lezen van I love you Rietveld was ik nieuwsgierig hoe het leven van Bep Rietveld, de oudste dochter, was verlopen. Haar plek in een toch bijzonder gezin, haar relatie met haar vader, hoe was dat? Ik las het boek “Waar kleur is, is leven” van Tineke Hendriks.

Bep moet een leven vol frustraties geleefd hebben. De relatie met haar vader was stroef. Ze bewonderde hem, begreep zijn passie voor de kunst, maar verafschuwde zijn verhouding met mevrouw Schröder en hoe hij omging met haar moeder. Die leed duidelijk onder de situatie, maar deed er niets aan.

Bep kon goed leren en tekende graag. Op de Middelbare school werd het tekenen veel belangrijker en verwaarloosde ze haar school. Uiteindelijk mocht ze lessen nemen bij Charley Toorop. Maar ook daar vond ze niet de aandacht die ze zo node miste.

Ze vlucht in een huwelijk, krijgt een kind en scheidde. Omdat ze haar plek niet kon vinden, vluchtte ze opnieuw, nu naar Indië, waar ze opnieuw trouwde. Ook dat bracht haar geen geluk.

Ze werd met haar kinderen geïnterneerd in een Jappenkamp en moest honger en ontberingen doorstaan. Maar ze bleef tekenen, al was het maar omdat de tekeningen troost voor anderen en eten voor haarzelf betekenden.

Later, weer in Nederland, inmiddels opnieuw gescheiden, trouwt ze voor de derde keer. Dan komt haar talent pas tot volle bloei.

Ik was zeer benieuwd naar wat Bep Rietveld aan werk heeft achtergelaten en gelukkig hebben haar kinderen een mooie website met zoveel mogelijk achterhaald werk gemaakt. Ik vond het zeer indrukwekkend.

Mooi

Posted on by

Het loont heel vaak de moeite om wat meer naar boven of naar muren te kijken. Want soms vind je pareltjes, echte kunstpareltjes.

Deze foto maakte ik niet zelf, maar ontdekte ik op Instagram. De kunstenaar is Rodney Harris.

Het is geen enorm kunstwerk, maar het maakt het gebouw heel speciaal.

En juist dat soort kunst, een beetje verstopt en niet al te uitbundig, raakt me meer dan allerlei grote en imposante werken.

Neem ook eens een kijkje op de website van de kunstenaar, want daar is nog veel meer te ontdekken.

Dikke dames

Posted on by
Bron: Google foto’s

In 1975 werkte ik nog in Museum Boymans -van Beuningen en hielp ik mee bij het organiseren van de tentoonstelling van Fernando Botero.

Hoe die tentoonstelling er uit zag, weet ik niet meer, maar ik herinner me de werken van Botero nog goed. Het waren stuk voor stuk vrolijk aandoende schilderijen. De vrouwen en mannen waren bijna allemaal dikke mensen. Het deed een beetje vreemd aan in die tijd, want toen was slank, liefst superslank, de trend. Obesitas was nog een uitzondering.

Botero had als levensmotto “Vier het leven” en dat deden de mensen op zijn schilderijen duidelijk ook.

Later maakte hij ook beeldhouwwerken, die eveneens robuuste figuren zijn. Toch heeft hij niet alleen de vrolijke kant van het leven belicht. Hij maakte werken die een aanklacht waren tegen de oorlogsellende. Botero overleed op 15 september 2023.

Beeld

Posted on by

Daar staat ze dan op het Rotterdamse stationsplein, de vrouw waar zoveel over te doen is geweest. Waarom eigenlijk?

Het is een forse dame, eigentijds gekleed. Maar dat zal in de loop der tijd wel ouderwets worden. Ze kijkt de stad in alsof ze nog niet weet wat ze van Rotterdam zal gaan zien.

Ze heeft haar handen in de zakken, haar sneakers zijn duidelijk van een bekend merk. Een vrouw waarvan er zo veel dagelijks door de stad lopen.

Alle stennis om dat beeld begrijp ik niet. Ik vind het niet bijzonder mooi, maar beslist ook niet lelijk. Wat mij betreft heeft ze een prima plekje gekregen.

In ieder geval is het een beter beeld dan Kabouter Butplug, dat op het Eendrachtsplein staat. Dat vind ik echt nergens op slaan.

Sport

Posted on by
Bron: Facebook / Google foto’s

Je moet er wel veel voor over hebben om in de druipende regen en zo te zien ook in de kille kou te gaan zitten vissen. Maar ja, ik heb het niet zo op vissen in een gammel bootje.

Maar er zijn talloze mensen die er wel de lol van inzien. Voor hen dan maar deze afbeelding van een schilderij van Norman Rockwell. Als geen ander wist hij precies de juiste nuances aan te brengen.

Je zou die man zo weer kunnen zien, op de Rotte of waar dan ook.

Het schilderij was gestolen, maar gelukkig in goede staat teruggevonden.

Niet wat je denkt…

Posted on by
Klik hier om de film te starten

Gaat dit over vakantie, de zee, het strand, een vuurtoren…?

Nee, het gaat over een gepassioneerde man die met veel en zichtbaar plezier zijn vak uitoefent.

En daar worden dan leuke filmpjes over maakt, die ik keer op keer kan bekijken.

Dit is niet het enige, want er zijn er een heleboel. Of je nou van auto’s , vuurtorens of juwelen houdt.

Nieuwsgierig geworden? Klik dan op de foto en geniet mee van het resultaat.

Want het is om je vingers bij af af te likken…..

Vrolijk

Posted on by
Maker: Wayne Thiebaud / Licensed by VAGA at ARS, New York | 
Bronvermelding: Katherine Du Tiel

Men zegt dat lezen je kijk op de wereld verrijkt. Niet dat alles wat ik lees in boek of tijdschrift, krant met nou zo vrolijk maakt. Maar het leert me wel om mijn kennis op te frissen.

Neem nou dit schilderij van Wayne Thiebaud. Van deze schilder had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord, laat staan iets gezien. Maar zijn naam kwam ik tegen in een boek en dan ga ik op zoek naar zo’n figuur. In dat boek ben ik nog niet veel verder, maar dat geeft niet.

Want de schilderijen die Thiebaud die ik op internet ontdekte, geven me nu al een heel vrolijk gevoel. Er is een stoet aan taarten, lolly’s en ijshoorntjes te vinden. Er zijn ook scènes uit het dagelijks leven, maar die boeien me niet zo erg. Juist al dat eten ziet er zo lekker en vrolijk uit. Daar word ik gewoon blij van.

Melkmeisje

Posted on by

Ik ben er al vele malen langs gekomen, maar pas sinds ons bezoek aan de Kuijl’s Fundatie viel dit beeld me op. Het is een beeld gemaakt door Han Rehm. En ook van hem had ik nog nooit gehoord.

Maar een paar van zijn beelden ken ik wel. Dat zijn echt beelden die bij Rotterdam horen: dat van Fanny Blankers-Koen, vlakbij de oude ingang van Diergaarde Blijdorp en de Lastdrager, dat vroeger op een veem van Pakhuismeesteren stond.

Han Rehm had jarenlang een atelier tegenover deze plek. Nadat hij was overleden, werd zijn atelier leeggehaald. Daar stond deze melkmeid, die zijn zoon meenam. Het was nog maar een gipsen exemplaar en iets te groot voor een woonhuis. Wat dan te doen?

Er werd een bronzen afgietsel gemaakt, dat werd aangeboden aan Kuijl’s Fundatie, die het wel een plaatsje in de tuin waardig vonden.

En zo geschiedde. Het is een fraaie plek, vlakbij waar het oude atelier stond en het is meteen een mooie herinnering aan de beeldhouwer.

Geen kunst

Posted on by

Ik las over de kunstenaar die een banaan op de muur had geplakt met een stuk duct tape. Hij vond het een origineel idee, noemde het kunst en vroeg er een zeer florissant bedrag voor. Een andere kunstenaar zag er heel wat anders in en trok het tape van de muur, vrat de banaan op en noemde dat ook kunst.

Nou, mijn idee van kunst is het niet. Kunst moet je boeien, blij maken, verwonderen of ontroeren. En iedereen geeft daar een eigen invulling aan. Maar zo’n banaan, die vies wordt en van arrenmoe van de muur valt…. bah!

Is dat een koe?

Posted on by

Mannes-de-hond“Och” hoorde ik zeggen. “Is dat het peerd van ome Loeks?” wijzend op de enorme hond die voor het nieuwe station van Assen staat. Je bent wel heel erg kippig als je in dit beest een paard ziet. Maar goed, sommige mensen kijken niet zo nauw.
De hond heet Mannes en het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad voordat hij er stond. Wij zagen hem alleen maar staan. Niks beelden in zijn buik, niks stoom, geen notie van sensoren. Gewoon een flink uit de kluiten gewassen hond van hout. Met zijn neus naar het nieuwe station. Hij wacht, tot de reizigers na een dag werken weer thuis komen. Best wel een mooi symbool, niet dan?