Bij de kassa van de Lidl staat een man en naast hem staat een meisje van een jaar of 10-12. Ze kijkt een beetje angstig en als ik afreken hoor ik zeggen dat niet alleen dat meisje maar ook die man weg moeten. Ik heb geen idee waarom. Maar dat wordt me al snel duidelijk. Nog voor ik mijn bankpasje heb opgeborgen vraagt de man heel snibbig: “Spaart u die zegeltjes?” Zijn toon bevalt me helemaal niet en dus zeg ik kattig “Jazeker!” Dan loopt hij wat aarzelend weg. Nu is het de beurt van het meisje om te vragen of zij die zegeltjes mag. Ze doet het heel lief en och, het is nog maar een kind. Zelf hoef ik die knuffeldiertjes niet. Dan staat opeens diezelfde man weer voor me. “Ze heeft er al drie en ook nog eens twee volle kaarten!” “Nou en….?”zeg ik en ik geef het meisje mijn twee zegeltjes die ze snel opplakt. Dan loopt ze weg. De man loopt snel achter haar aan. En dan zie ik dat hij haar beetpakt en tegen de muur drukt. Ze weet zich los te rukken en komt huilend naar de kassa’s toe, verstopt zich achter een mevrouw. Ze is helemaal over haar toeren. Snikkend zegt ze dat ze de knuffels voor haar nichtje spaart. En dat die man, die al weer achter ons staat en opnieuw roept “ze heeft er al drie”, haar heeft geduwd. Niet alleen ik, ook andere vrouwen gaan zich er mee bemoeien. Iedereen vindt de man nogal hebberig en wat moet zo’n man nou met die knuffels? Voor zijn kleinkind misschien…? Maar dan kan hij dat toch ook vriendelijk zeggen… De hoofdcassière mengt zich in het geheel en de man wordt verwijderd. Het meisje snottert nog wat en stopt de volle kaart op aanraden van een mevrouw in haar zak. Maar ze is bang, dat zie je. Na nog wat troostwoorden loop ik naar de uitgang. Gelukkig, die man is weg. Ik erger me aan zulke hebberigheid voor een paar stomme knuffels…