Even zakte de moed me in de schoenen toen ik met deze puzzel bezig was. Ik was al een heel eind opgeschoten, maar zag er even geen gat meer in.

Lies had me al gewaarschuwd voor al die donkere stukken en de binnenkanten van de klompen. Allemaal verlopende kleuren van azuur naar groenblauw of blauwgroen. Van zwart via donkerbruin naar beige. Het schoot maar heel weinig en zeer langzaam op.

Maar na even een avond met de moed der wanhoop, ging ik de volgende dag toch weer stug door. En kijk, ineens vielen er wat stukjes op zijn plek en van daaruit ging het ineens hard.

Triomfantelijk kon ik tenslotte roepen dat de puzzel helemaal klaar was. Ik had nooit gedacht dat het leggen van al die stukjes en het uitzoekwerk zo ontspannend kon zijn.

Deze nog even nog laten liggen en er van genieten. En alvast maar eens kijken welke ik nu ga leggen. Dan begin ik gewoon weer met frisse moed aan een volgend project. En zoals gebruikelijk houd ik jullie op de hoogte.