Zoals vaker vond ik deze foto op Instagram. Er bestaat een hele groep van mensen die foto’s maken van waslijnen in allerlei vormen.
Het is dan ook een leuk gezicht, wapperende lakens, kleding of in dit geval werkdoekjes.
Ik heb deze zelf ook, doe ze alleen gewoon in de droger, bij de andere was. Ja dan mis je dit leuke plaatje. Want ook ik zou ze zo keurig op kleur ophangen.
Maar gelukkig zijn er altijd foto’s van anderen, die ik dan ook graag gebruik.
Geen reden om te bloggen over wierook. Al lange tijd gebruiken wij dat niet meer.
Te veel luchtvervuiling en vooral het hele huis werd een beetje bruin van al dat gestook.
De kleuren, het ritme van die bossen wierook, de vrouw zo stilletjes aan het werk.
Deze foto vind ik gewoon mooi. Waarom kan ik eigenlijk niet uitleggen, maar moet dat ook?
Ik zou zeggen: geniet.
Er zijn veel modeontwerpers die een stempel drukten op de tijd. De losse robes van Poiret, Coco Chanel, die eenvoud tot chique maakte en dan natuurlijk Mary Quant. De modeontwerpster van de jaren 60 en 70.
Ze maakte opwindende jurkjes, waarin je je heerlijk vrij kon voelen. De mode werd een beetje vrolijker, kleuriger. Op straat zag je steeds meer minirokken en hotpants. Mode waar de energie van af spatte en een jong publiek trok.
Ook ik vond die mode hardstikke leuk, maar in de ogen van mijn moeder vond het geen genade. Geen sprake van de straat opgaan in minirok. Die zoom moest absoluut een stuk lager. En hotpants…? Geen sprake van.
Nou ja, toen al was ik zeg maar …. eh mollig. Niet zo’n slanke spijker als Twiggy 😉 Mijn rokken werden wel korter, maar zo hip werd het nooit voor mij.
Vorige week overleed Mary Quant, 93 jaar oud. Opnieuw een tijdperk afgesloten.
Trompenburg Arboretum is weer open! Gelukkig, want we misten onze regelmatige bezoeken daar.
Maar gisteren konden we er dan eindelijk weer naar toe. De kassa staat nu buiten en bij de in- en uitgang is duidelijk gemarkeerd. Gelukkig met mooie planten in potten en niet met van die afschuwelijk lelijke gele lijnen. Want die beginnen me op mijn zenuwen te werken.
Er waren nieuwe paden, nieuwe bruggetjes en ja, de natuur had zich niks gelegen laten liggen aan a die maatregelen. Die was gewoon haar gang gegaan.
Dus konden we genieten van een overdaad aan kleur, fris groen en vrolijk vogelgezang. We gaan gauw weer.
Even een snel blogje. Binnenkort volgt er wel wat meer over de plek waar ik deze leuke fiets tegenkwam.
Duidelijk niet meer geschikt voor een ritje, al zou er wel veel bekijks voor zijn. Maar als reclameobject doet dit exemplaar het prima.
Even op de koffie bij Lies. Lekker bijpraten over van alles en nog wat. En oh ja, de geleende puzzels terug brengen natuurlijk.
Of ik er weer eentje wilde lenen? Ja graag. Die is leuk en oh….die is prachtig. Neem maar mee… Lies doet er niet moeilijk over. Bij haar ligt al lang weer een andere puzzel half klaar op de tafel.
Bij mij gaat het allemaal niet zo vlug. En dan is het er ook nog eentje van 1000 stukjes. Toch meteen begonnen en dan is ineens de omtrek bijna klaar. Ik heb het er maar druk mee. Nog maar zo’n 900 stukjes!
Wat voor plaatje het is? Dat laat ik het nog even in het midden. Kleurig, in ieder geval en ook helemaal in mijn straatje. Nog even wachten, wordt vervolgd….!
We lopen langs de Rotte als we dit paard in de verte zien staan. Het is koud met een snijdende wind. Dus je paard afdekken is helemaal niet gek. Maar wat heeft dat beest nou over zich heen?
Het lijkt wel zo’n sprei met gehaakte grannies. Of een patchwork deken.
Maar als we dichterbij komen blijkt het toch gewoon om een echt paardenkleed te gaan. Aan de zijkant helemaal besmeurd met grijze modder, maar op de paardenkont nog mooi kleurig.
Niks patchwork, maar een patroon van kleurige ruiten. Ach weer wat anders dan een zebrakleed over een gewoon Hollands paard. Het gaf een beetje kleur aan de grauwe dag.
Even naar de Parkkade in Rotterdam, een frisse neus halen en de benen even strekken. We zijn er al zo vaak geweest en hebben er al duizenden voetstappen liggen. In deze dagen is het er een beetje vreemd. Het is stil, er staan weinig auto’s geparkeerd, want zoveel mensen werken thuis.
En dan een beetje miezerig weer, geen echt fotoweer. Maar ja, toch maar even de telefoon erbij gepakt. Klik, klik, klaar.
En dan zie ik thuis ineens dat die foto bijna zwart/wit is. Of toch niet? Kijk, er zit wel degelijk kleur in. Die rooie kliko daar in het midden en het rossige gras links. Dat trekt ineens alle aandacht en daardoor is de foto minder grauw.
Toeval of fotografengeluk?
Wie denkt dat deze huizen ergens op een heerlijk warm en zeer zonnig Caraïbisch eiland staan, heeft het grondig mis.
Ze staan in een gloednieuwe wijk in Groningen, de Reitdiephaven. Lekker vrolijk toch?
En niet alleen daar, maar ook in Zoutkamp niet ver weg van de stad Groningen, staan huizen in leuke kleurtjes.
De buren van de mevrouw in Den Helder, die een rechtszaak aan haar broek kreeg vanwege een appeltjesgroen geschilderd huis, moeten daar ook maar eens gaan kijken. Misschien zien ze de zaken dan anders…
Ik ben niet de enige die telkens weer met zo veel plezier kijkt naar de bloeiende bermen. Hier in Rotterdam-Ommoord ziet het in het voorjaar geel van de paardenbloemen.
Maar nu staan de bermen weer vol met van alles en nog wat. Maar vooral de klaprozen vallen op. Knallend rood staan ze te wiegelen in de wind.
