Tag Archives: kinderen

Carnaval

Posted on by

Wat deden we nou in Brabant? We houden helemaal niet van carnaval. En daar wordt het toch uitbundig gevierd.

We zagen overal al carnavalsuitingen en ook de cafés waren er klaar voor.

We reden gewoon wat door een dorpje en belandden ongemerkt in de kindercarnaval optocht. We konden gewoon niet meer verder.

Maar wat was het leuk! Allemaal versierde karretjes, verklede kinderen, veel ballonnen, confetti en serpentines. Nog puur en zonder opsmuk.

En zo te zien hadden de ouders ook een stevige duit in het zakje gedaan.

Verstopt

Posted on by

Onze kinderen waren al vroeg het huis uit. Oudste met 18 en jongste met 19 jaar. Het waren eigenlijk nog pubers.

Daarom herken ik het probleem wel wat een vader beschreef. Pubermagen zijn nooit vol. Ze eten alles wat los en vast is en bij voorkeur de lekkere dingen die je in huis hebt.

Om niet telkens voor een lege voorraadkast te staan, plakte hij de bovenkanten van lekkere zaken af met oninteressante etiketten van etenswaren zoals van rijst of quinoa.

Wij verstopten de snoepjes en koekjes soms wel boven op de kast, in de beschuitbus of achter een stapel blikken. Maar ze vonden het toch.

Erg? Welnee, soms wel grappig. Al plakte ik ook wel eens een waarschuwing op een verpakking. Voor de visite of heb ik nodig voor het kersttoetje.

Nu blijft onze voorraad netjes en raakt soms zelfs over de datum. Zo heeft elke periode zijn eigen problemen…. 😂😂

Vakantieherinnering

Posted on by

Op onze reizen hebben we veel mensen ontmoet. En ook ontzettend veel kinderen. Soms kinderen in heel andere omstandigheden dan wij hier (nog kennen.

Kinderen die niet over een arsenaal aan speelgoed beschikten. Soms kinderen die duidelijk niet elke dag onbeperkt uit de voorraadkast konden pakken.

Maar zonder uitzondering waren ze lief, aardig, vrolijk en vooral nieuwsgierig. En weer zou ik zo graag willen weten hoe het nu met ze gaat. Wat ze geworden zijn, hoe ze zich in het leven staande houden en wat hun dromen waren en of die zijn uitgekomen.

Jammer, maar dat zullen we wel nooit te weten komen.

Patatje met

Posted on by
Bron: Google foto’s

Nou geloof ik dat we al veel te veel eet- en snackgelegenheden hebben. Maar om dat te gaan verbieden….? Want laatst las ik berichten dat snackbars uit het straatbeeld zouden moeten verdwijnen.

Zo nu en dan een lekker frietje of een broodje kroket, dat is toch niet zo erg? Als je week in week uit gezond en vers gekookt hebt, is zo’n vette hap best wel eens lekker. En dat zal onze gezondheid echt niet schaden.

Het lijkt mij beter dat we al van jongs af aan leren wat goed en lekker is. Dat kinderen op school al leren wat je beter wel of juist niet moet eten. En dan het liefst met wat praktijkonderwijs, zodat ze een beetje leren koken. Geen sierlijke liflafjes, maar gewone kost van alledaagse producten. Maar lekker op smaak gebracht met kruiden.

Grote gezinnen

Posted on by

Lang, heel lang geleden had ik een vriendje uit een gezin van 13 kinderen. Heel iets anders dan bij mij thuis, met 2 dochters. Mijn zus was al getrouwd, dus praktisch gesproken was ik toen enig kind.

De eerste keer dat ik bij hem op bezoek ging, liet ik me natuurlijk van m’n beste kant zien. Na het eten bood ik aan om mee te helpen afwassen. Ik zocht naar een teiltje… Wist ik veel dat daar een flinke wasteil voor gebruikt werd. En die stapel borden, schalen… de enorme pannen. Een hele nieuwe wereld ging voor me open.

Ook viel me op dat moeder aan tafel bleef zitten. De (schoon)dochters gingen aan de slag. Moeder delegeerde, vader verdiepte zich in een boek.

Naderhand kwam ik tot de ontdekking dat het de Bijbel was. Het gezin was streng gereformeerd. Het was ook de reden dat de relatie een beetje moeizaam verliep en al snel ten einde was.

Bron: FaceBook

Maar waarom vertel ik dat hier? Omdat ik op FB deze foto zag. Nee, het is niet dat gezin van mijn vriendje. Ik weet helemaal niet wie deze ouders en kinderen zijn. Maar ik moest meteen weer denken aan die tijd…

Moederdag

Posted on by

Dit jaar was moederdag voor velen van ons heel anders. Ook voor mij. Normaal gesproken vind ik het vooral een commercieel gedoe. Het is leuk als er aan gedacht wordt, maar vaak waren wij op vakantie en dan is er dus voor de jongens niks te bezoeken.

Dit jaar waren we natuurlijk thuis. Maar wat hadden we de jongens al lange tijd niet gezien. Wel regelmatig geappt, zelfs meer dan gewoonlijk. Maar ze “in het echt zien” is toch heel wat anders. Zelfs zoomen of videobellen kan dat niet goedmaken.

Gelukkig was het mooi weer en kwamen ze om -op gepaste afstand- koffie te drinken in de tuin en weer gezellig bij te praten.

We voelen heel goed aan dat zij het er ook moeilijk mee hebben en dat alle coronanieuws hen niet onberoerd laat. Oudste moet nog wel naar kantoor, al was hij helemaal ingesteld op thuiswerken. Gelukkig niet meer met het openbaar vervoer maar met de auto. Schoondochter werkt al weer weken thuis aan de eettafel en onze jongste werkt ook op afstand.

Die onzichtbare vijand speelt ons allemaal parten. Want je weet niet of jij ziek wordt of dat je een ander besmet. Het blijft een lastige zaak en het zal voorlopig nog wel schipperen blijven.

Maar nu kunnen we er weer even tegen. Even gewoon intermenselijk contact, gewoon koffie drinken met zelfgebakken koekjes van de een en bloemen van de andere op tafel. Het leek net die goeie ouwe tijd 😉 😉 😉

Gezellig hoekje…

Posted on by

Zo nu en dan wandelen de Ganzen niet zo ver, maar blijven we in de buurt omdat het weer een beetje tegenzit. Dan is het vaste prik om bij een grote supermarkt koffie te drinken in hun koffiehoek.

Vorige week zagen we daar ineens een leuke speelkeuken staan. Alles van hout, compleet met pannen, pizza, fruit, groente en eieren. Er huppelde een jongetje naar binnen. Hij vond dat zijn jas aan een wasbeurt toe was en stopte hem meteen in de wasmachine.

En omdat zoiets wel even tijd vraagt, maakte hij ook maar even hardgekookte eieren, hamburgers en pizza klaar. Vrijgevig deelde hij uit. Eén van de wandelvriendinnen merkte op dat zij liever geen hamburger wilde. Waarop hij meteen meldde dat het een “vega”burger was. Die kon ze dus gewoon eten. We kregen allemaal wat van hem te smikkelen.

Toen zijn moeder klaar was met bood-schappen doen, kostte het nog moeite om hem mee te krijgen. Hij moest nog opruimen, die jas moest nog drogen, en de afwas… Oh ja, stond alles uit, want er mocht geen brand komen.

Wat zal zijn vriendin later blij zijn met zo’n zorgzame en geëmancipeerde man… 😉

Spelen…

Posted on by

Terugkijkend op mijn jeugd, besef ik dat ik, hoewel meer verwend dan anderen, in vergelijking met nu maar weinig speelgoed had. Leed ik daar onder? Welnee zeg! Ik had poppen, wat stoffen dieren, een fornuisje met pannetjes. Daarop mocht ik alleen koken, met echte vlammen, als mijn moeder tijd en zin had om er bij te blijven. En ik had knotsen en een grote lap stof, een stapel Margriets waarin ik mocht knippen. Eigenlijk speelde ik daar het meest mee, want die knotsen werden in mijn fantasie “mannequins” de lap stof drapeerde ik daar om heen. Van de Margriet-plaatjes maakte ik paspoppen. Uren was ik er mee zoet.

En natuurlijk speelde ik buiten. Op de stoep voor ons huis, met andere kinderen uit de straat. Ballen, touwtje springen, hinkelen…

Kinderen van nu hebben veel meer speelgoed, technisch en geavanceerd ook. Maar ik vind het soms zo fantasieloos. Of kijk ik met een wat bevooroordeelde blik? Het boekje op de tafel bij een vriendin trok mijn aandacht en bij elke bladzijde dacht ik terug…. Oh kijk, Lego, maar wat was dat toch nog simpel. Oh ja, hinkelen… En een springtouw…. En ja, dat deden we ook graag…. Bokkie springen.

Waaraan zouden de mensen straks over zo’n jaar of vijftig terugdenken en waar zullen hun (klein)kinderen dan mee spelen…. ?

Nieuwe inzichten

Posted on by

Toen onze jongste zoon klein was, had hij last van astma. Soms zo erg, dat ie dagenlang in het ziekenhuis lag. Dat wij, als ouders, opgemerkt hadden dat die astma uitgelokt kon worden door bepaalde bestanddelen in de voeding, zoals kunstmatige kleurstoffen en conserverings-middelen, werd door sommige artsen opzij geschoven. Nee, daar zou het heus niet aan liggen. Volgens de experts werd astma vooral veroorzaakt door pollen, stof, huisstofmijt. De allereerste zorg was dan ook dat alles in huis zo brandschoon mogelijk moest zijn. Als we alle voorschriften nauw-gezet op hadden gevolgd, zou ons gehele huis gesaneerd zijn. Stond alles op wieltjes, zodat ik dagelijks (!) ook achter de boekenkast en bedden had kunnen kon stofzuigen. Zover hebben we het niet laten komen. Gelukkig waren de kinderslaapkamers al wel voorzien van linoleum. Ik dweilde ze dagelijks en nam alles wat er stond af met een vochtige doek. Ondanks mijn hekel aan huishoudelijke werk, deed ik dat nauwgezet. En was hij dan toch benauwd, dan voelde ik me schuldig, was bang dat ik nog beter schoon moest maken. Al kon ik in de loop der tijd wel wat meer afstand nemen.
Maar toen kwam de dag dat hij ging studeren en op kamers wonen. Die kamer was beslist niet zo schoon als thuis. Ik gaf hem de nodige instructies mee. “En denk erom, zeker elke week stofzuigen hoor! Alles goed schoonmaken, zoveel mogelijk stofvrij houden!”
Ik vertelde het wel, maar geloofde niet dat ie het ook zou doen. Ik moest het loslaten.
Na een tijdje zei hij dat hij eigenlijk nooit meer last had. En hij wist ook waarom: omdat hij nou wat rommeliger leefde, niet meer alles zo brandschoon was. Hij had gewoon weerstand opgebouwd. Daar sta je dan als moeder, met je goeie bedoelingen en je goeie gedrag. Had ik daar nou zo mijn best voor gedaan…
En toch…. hij had misschien wel gelijk! Want inmiddels is uit onderzoek gebleken dat kinderen in onze superschone huizen zo weinig met allergene stoffen in aanraking komen, dat ze daardoor astma ontwikkelen. Nu denkt men er over om melkpoeder te fabriceren waaraan bepaalde bacteriën en schimmels zijn toegevoegd, zodat het immuunsysteem ze leert herkennen….. Of hechten we teveel waarde aan hygiëne en moeten we gewoon niet al te veel stoffen, zuigen, aan de gang gaan met al die super-schoonmaakmiddelen? En zo nu en dan het huis eens lekker laten doorwaaien? En ook eens nagaan of al die vreemde stoffen in ons eten geen bijwerkingen hebben? Dan zou het zomaar kunnen dat de natuur zelf voor een oplossing zorgt.