Deze weken kijk ik terug op wat mij vorig jaar rond deze tijd is overkomen.
Maandag zou ik gekatheteriseerd worden. Met een cameraatje zouden ze via mijn lies of via mijn pols mijn hart bekijken. Natuurlijk snapte ik best dat zoiets niet met een gewone camera gebeuren zou. Maar het is vreemd gesteld met een angstig mens. Die verliest elk gevoel voor de werkelijkheid. In mijn verbeelding werd de camera steeds groter, totdat ik dat beeld van een enorme videocamera niet meer van mijn netvlies af kreeg. Ik kreeg het Spaans benauwd en had het liefst de benen genomen. Dat ik zo gespannen was, viel ook een cardiologe op. Zij schreef een pilletje voor om rustig te worden. En die pilletjes maken alle randjes meteen fluweelzacht. Dus werd ik ’s middags volkomen kalm en rustig naar de katheterisatie afdeling gereden. Ik mocht mee kijken hoe ze via mijn polsslagader naar mijn hart gingen, hoe het klopte en wat er mis was. Maar wat ik zag, leek nog het meest op een soort Google maps zonder wegen, lijnen, aanduidingen. Daar kon ik dus geen chocola van maken. Ik heb mijn ogen maar dicht gedaan en ben rustig blijven liggen. En voor ik het wist, was het voorbij. Nee, die katheterisatie viel me niet tegen. Wat wel tegenviel was de conclusie. Ik zou geopereerd moeten worden. Wanneer? Als er plaats was. Ik zou het vanzelf wel horen.(wordt vervolgd)