Kapper

In 1973 ging ik natuurlijk vóór mijn trouwdag naar de kapper. Niet in Rotterdam, maar op de zaterdag ervoor in Leeuwarden.

Waarom zo ver? Omdat mijn melkboerenhondenpiekhaar daar van een leuke springerige krulletjes werd voorzien. Ik kwam er al wat langer, nadat ik een uitzending over kapper Wyb Feddema in een TV-programma had gezien.

Feddema had een speciale techniek ontwikkeld om steil haar te fatsoeneren. Eerst werd het gepermanent en daarna tot kleine lokjes gedraaid en heel kort geknipt. Het leek een beetje op een schapenkopje en niet iedereen was er enthousiast over. Mijn toenmalige collega moest er vooral erg aan wennen. Maar Leo vond het wél leuk en ja, die had toch de meeste invloed.

Zelf was ik ook erg enthousiast, want mijn haar bleef lekker in model, wassen en drogen was een eitje.

En die reis naar Leeuwarden vond ik geen probleem. Later, met kinderen werd het een beetje lastig en zocht ik een kapper in de buurt. Maar die super korte krulletjes zou ik best nog wel willen hebben.

Lekker ouwerwets

Zo’n ouwerwetse kapperzaak vind je niet meer zo vaak. Zo’n zaak was er ook in onze straat thuis. Met 3 of 4 stoelen waar altijd wel iemand zat te wachten. Waar beduimelde blaadjes lagen en een geur van brilliantine hing.

Deze zou zo in een filmdecor passen. Maar het is geen decor, hij is nog volop in gebruik. Het heeft een gezellige, knusse uitstraling. Ik kan me zo voorstellen dat mannen hier naar toe gaan niet alleen voor een knip- of scheerbeurt. Maar ook om lekker bij te praten, de laatste nieuwtjes te bespreken. En niet onbelangrijk, mannen onder elkaar.

Niks nieuws onder de zon, maar zoals het al jaren achtereen gaat.

Klantentrouw

Dit aanplakbiljet hangt op het raam van de Herenkapperszaak van Ger de Winkel in Rotterdam.

Eerst kwam Leo hier met onze jongens, die voor de vakantie vaak een “vakantiekoppie” lieten scheren. Lekker kort, zodat ze er geen last van hadden bij het zwemmen. Nu gaat Leo al weer vele jaren alleen, omdat de kinderen natuurlijk elders hun haren laten knippen.
Als je al zo lange tijd bij een en dezelfde man komt, word je vanzelf een beetje vrienden.
 

Het was dan ook met een beetje weemoed dat Leo hier gisteren voor het laatst kwam. Met een cadeautje voor Ger en zijn vrouw, als pleister op de wonde. Want afscheid nemen doet altijd een beetje pijn.