Hoewel er bij ons thuis vaak een potje geklaverjast werd door mijn vader, zus en zwager, ooms en vrienden, heb ik dat spelletje nooit doorgekregen. Ik ben sowieso niet zo goed in kaartspelletjes. Eén keer heeft een vriendje het me willen leren, maar het duizelde me al snel van alle troeven, kaartwaardes en hoeveel kaarten er nog in het spel zaten. Het werd dan ook geen succes.

Leo treurt er niet om, want die vindt spelletjes slaapverwekkend. Ik speel soms patience op de telefoon en tablet. En met andere spelletjes weet ik mijn tijd ook wel te vullen.

Maar nu las ik dat er minder en minder geklaverjast wordt. Dat doen alleen nog ouderen. En eerlijk gezegd zou ik ook niet zo een twee drie iemand weten die dat nog regelmatig doet. Er werd geopperd om het op de UNESCO werelderfgoedlijst te zetten. Maar zou dat kans hebben?