Deze schattige kaart kreeg Leo toen hij nog maar een klein Leootje was. Hij lag in het ziekenhuis met buikvliesontsteking, dat was in 1951. En het was natuurlijk helemaal niet er gelegenheid van Valentijnsdag, maar gewoon om hem op te vrolijken. Toch is het wel degelijk een originele Valentijnskaart, kijk maar naar de achterkant.
 |
 |
Lief hè? Zo vind je nog eens wat bij het opruimen.
Deze week in het nieuws: Kinderen zonder ontbijt op school. Armoede in Nederland. Ik lees het en meteen moet ik terugdenken aan mijn schooltijd.
 |
Thuis was het geen vetpot. Ik ben van 1948, geboren in een tijd dat er nog maar weinig was en bijna heel Nederland met moeite de eindjes aan elkaar knoopte. In 1955 kreeg mijn vader een hartinfarct. Zes lange weken moest hij thuis op bed liggen. Er was wel ziekengeld, maar waarschijnlijk was dat niet voldoende. Toch heb ik nooit armoede gevoeld. En ik ben zeker nooit zonder eten naar school gestuurd. |
Integendeel, eten moest en zou ik. Daar werd je groot van! Ook tussen de middag was er altijd een boterham met kaas of “bussenworst”, een kopje soep of een pannenkoek voor me. En alleen op zaterdag werd er bij ons thuis niet warm gegeten. We hadden niet elke dag vlees en als het er was, waren het zeker geen grote hoeveelheden. Hoe mijn moeder moest sjacheren om rond te komen, bleek maar al te vaak. Dan werd ik met een paar lege melkflessen naar de kruidenier gestuurd. Het statiegeld was dan net voldoende om bij de bakker brood te kopen. Restjes werden niet onverschillig in de vuilnisbak gekieperd, maar opgewarmd. De kapjes van het brood, waar ik nuffig mijn neus voor ophaalde, at mijn moeder op. Korstjes zijn ook brood!
Mijn moeder liep jarenlang in dezelfde rode jas. Dat afdankertje van mijn zus was vele modes achter, maar kon er nog best mee door. Het geld dat ze hiermee bespaarde, werd besteed aan kleren voor mij. Te groot gekocht, zodat ze langer draagbaar waren. Later voorzien van een strookje, want zo ging het nog wel een paar maanden langer mee.
Ik had één grote wens: rolschaatsen. En uiteindelijk kreeg ik die ook. Al moest ik lang wachten, want ze werden gespaard op de bonnetjes van de margarine. En toen ik dacht dat we nu toch wel genoeg bonnetjes geplakt hadden, ontdekte mijn moeder dat je daarvoor ook handdoeken en lakens kon krijgen. “Kind, die hebben we echt nodig, dus die rolschaatsen moeten nog maar even wachten.” Wel smeerde ze de margarine nog maar eens extra dik op mijn boterham, dan spaarden we iets sneller. 🙂 🙂 🙂
Had ik een slechte jeugd? Welnee, ik leerde daardoor dat prioriteiten gesteld moesten worden. Een levensles die later heel wat meer waard was, dan rolschaatsen ooit kunnen kosten.
Toen we afgelopen zaterdag naar de markt waren geweest, liepen we door naar de straat waar ik van kinds af aan heb gewoond. Ik ben er al jaren weg en ook mijn ouders woonden er al lang niet meer.
De buurt is veranderd. Veel huizen zijn gerenoveerd of afgebroken. Er voor in de plaats kwam natuurlijk nieuwbouw. Daardoor is de sfeer totaal anders geworden. Wat ik vooral miste, waren de vele winkels. In onze buurt kon je kiezen uit meerdere kruideniers, groentewinkels, sigarenzaken, kappers, slagers. Maar vrijwel alle winkels zijn omgebouwd tot woonhuizen. Een enkele mini-supermarkt probeert het hoofd boven water te houden. Maar het lijkt zwemmen tegen de stroom in.
 |
En oude vertrouwde zaken kregen een heel andere bestemming. Voor deze winkel, die vanuit onze huiskamer niet te zien was, parkeerde Leo zijn kleine Kevertje. Destijds verkocht men er textiel, maar ook corsetten. Tenminste, dat is het meest in Leo’s geheugen blijven hangen 😉 Ik herinner me de zaak vooral van de aanbiedingen voor theedoeken en lakens.
Nu is het een afhaal chinees. Ach ja, niets blijft het zelfde. |
Kinderdromen beginnen met speelgoed. Je krijgt een mini-exemplaar van grotemensenspul en daar begint het! Zo zie ik in gedachten een kind oefenen met zo’n schattig mini gitaartje. Voor de spiegel, als niemand kijkt, wordt hij of zij “the top of the bill”. Misschien vervaagt de droom of blijkt het talent toch niet toereikend. Dat geeft allemaal niet, je kan altijd weer iets anders beginnen.
Heb je ook nog herinneringen aan je speelgoed van toen? Die lieve pop, die mooie trein of dat bijna echte winkeltje? Kijk dan ook eens bij Stuureenfoto, want Speelgoed is daar het weekthema. En je kunt altijd meedoen!
Dit lied ga ik steeds beter begrijpen. Want hoe ouder je wordt, hoe meer je terug kijkt naar “vroeger”, toen je jong was.
Ben ik de enige die vind dat de wereld steeds hufteriger wordt? Het lijkt wel of er steeds minder beleefdheid kan worden opgebracht.
Laatst ging met de tram naar de stad. Toen ik instapte was het nog tamelijk leeg. Dus konden een aantal kleine kinderen (ik schat zo rond de vier jaar) zitten. Maar toen de tram voller liep en er ook oudere mensen instapten, maakten de kinderen geen aanstalten om op te staan. En de moeders bleven rustig doorkletsen. Eén kind stond regelmatig met haar schoentjes op de bank. Ook daar werd niets van gezegd.
Later die dag zag ik dat een man en een vrouw, beiden met een wandelwagen met kind, de metro wilden instappen. De chauffeur van de metro moet dat vanuit zijn cabine kunnen zien. Maar hij sloot gewoon de deuren, waardoor de tweede wandelwagen nog net naar binnen kon worden geduwd, waarna de man zelf bijna klem tussen de deur zat.
Verbeeld ik me dat nou, dat er vroeger meer rekening met elkaar werd gehouden?
Kunst kan niet iedereen boeien, maar een tentoonstelling die belooft terug te gaan in de tijd kan meestal wel op belangstelling rekenen. Dus gingen wij met onze logé naar Gorinchem, waar in het Gorcums Museum de tentoonstelling ‘SIXTIES design fashion music’ te zien is. Geen grote tentoonstelling, maar wel een prachtig tijdsbeeld. We herkenden de mode van onze jeugd, zagen er weer het kacheltje van Leo’s zolderkamertje, de schrijfmachine die ik zo mooi vond, maar helaas, niet kon betalen.
En niet te vergeten de LP’s met de prachtige en artistieke hoezen. We waren zeker niet de enigen die er verlekkerd rond liepen. (Zucht…… those were the days!)
De tentoonstelling loopt nog tot 16 februari 2014.
