Wie mijn blogjes over de trilogie van Jenny Glanfield (kijk hier, hier en hier) heeft gelezen, begrijpt dat ik zondag 6 januari 2013 om 20.15 uur voor de buis zal zitten. Want dan wordt op het ZDF de eerste aflevering van de driedelige serie “Hotel Adlon” vertoond.Jenny Glanfield gebruikte het Adlon-hotel als haar inspiratiebron, maar deze serie is niet op haar boeken geënt.
De serie wordt gelukkig niet met grote tussenpozen vertoond. Na de uitzending op zondag volgt het tweede deel al op maandag 7 januari en op woensdag 9 januari wordt het laatste deel uitgezonden, telkens om 20.15 uur. Heb je de uitzending toch gemist, ’s nachts is er een herhaling, al moet je dan natuurlijk wel lang opblijven 🙁
Het derde deel van de trilogie van Jenny Glanfield heb ik ook uit. En weer kon ik het boek bijna niet wegleggen. Misschien kwam dat ook wel doordat hierin de meest recente geschiedenis wordt beschreven, Berlijn in de periode van 1945 tot en met de val van de Muur in 1989.
We brachten in de jaren 80 nogal eens onze vakanties in de buurt van het IJzeren Gordijn door. ‘s-Winters waren wij in Weissenborn, ‘s-zomers gingen we naar Beieren. En omdat die vreemde grens grote indruk maakte, reden wij er nog als eens naar toe.
Maar het meeste indruk maakte toch die keer dat wij, aan de westkant van het IJzeren Gordijn, gescheiden door metershoog prikkeldraad, waarachter woedende bloedhonden liepen, een bus voorbij zagen komen. Wij zwaaiden uitbundig, maar de passagiers keken stoïcijns voor zich uit. Slechts een enkeling waagde het stiekem en tersluiks te zwaaien. Nooit heb ik onvrijheid beter gevoeld. En sindsdien waardeer ik de vrijheid hier des te meer. Toch konden wij niet echt beseffen hoe het leven daarginds zou zijn.
Een klein tipje van de sluier werd opgelicht, toen we kort nà de val van de Muur in Eschwege waren en er Ossies zagen die met open mond van verbazing de rijkdom van het westen bekeken. Toen we zelf de grens over konden, verbaasden wij ons weer over de armoe die we er aantroffen.
In “Verdeelde stad” wordt de sfeer tamelijk goed verwoord, lees je hoe onvrijheid en dictatuur, spionage en verklikkerij het leven van mensen verwoest. Maar ook hoe liefde zich niet laat dwingen door grenzen, hoe mensen gehersenspoeld kunnen worden.
Het boek eindigt met het openstellen van de Muur, een ogenblik dat nog op You Tube terug te vinden is en bij mij nog steeds kippenvel veroorzaakt:
De boeken van Jenny Glanfield kunnen apart gelezen worden, maar samen geven ze een mooi stuk geschiedenis weer.
Al snel nadat ik het aangevraagd had, kon ik het tweede en derde boek uit de trilogie van Jenny Glanfield in de bieb ophalen.
In Viktoria wordt beschreven hoe de eigenaars van Hotel Quadriga zich houden in de periode 1933/1945. Het is het verhaal van mensen die proberen staande te blijven in een wereld vol haat en geweld. Die moeten kiezen tussen opkomen voor gerechtigheid of aan de kant blijven staan omdat je alleen niets kunt doen. Gezinnen worden uiteen gerukt, huwelijken lijden onder tweespalt en kinderen zetten hun ouders onder druk en vertrekken zonder dat het zeker is of ze ooit nog terugkomen.
Ik vond het boek weer zo indringend en kon het nauwelijks wegleggen. Het verweeft feiten en fictie. Maar als je het leest, krijg je toch een vrij realistisch beeld van die tijd. Al was het gelukkig niet zo realistisch, dat het me te veel werd.
Boeken aanbevelen vind ik altijd een beetje moeilijk. Wat de een prachtig vindt, is voor de andere niet om te pruimen. Gelukkig lees ik ook bij anderen dat zij boeken soms helemaal niet uitlezen, want dat heb ik regelmatig.
Toch kreeg ik van Dorothé laatst een prachtig boek op: Hotel Quadriga van Jenny Glanfield. Het vertelt de geschiedenis van een super luxe hotel in Berlijn, vanaf het het eind van de 19e eeuw tot 1933. Met de grote verschillen tussen rijk en arm, adel en “gewoon volk” en een stad in ontwikkeling. Met de mensen die hun kansen weten te grijpen en de schlemielen die telkens naast op het verkeerde paard wedden. Natuurlijk gaat de geschiedenis door, dus ik ben benieuwd hoe het verder loopt, in de Tweede Wereldoorlog en daarna, met Berlijn als verdeelde stad.
Het belooft nog heel wat avondjes op de bank, met thee en koekjes. Want het zijn nog twee dikke pillen, die ik bij de bieb heb aangevraagd.
