In de bieb kom je soms langs een boek, dat je alleen al door de omslag aantrekt. Zo als bij “Het dameskoor van Chilbury” het geval was. Een beetje triestig, jaren vijftig sfeertje… De tekst op de achterkant liet me besluiten het boek te lenen en te lezen. In eerste instantie vlotte dat niet zo. Ik moest de termijn dan ook verlengen. Maar allengs kreeg ik toch de smaak te pakken.
In 1940 zijn in het plaatsje Chilbury in zuidoost Engeland bijna alle mannen weg. Ze vechten aan het front tegen Hitler. De vrouwen proberen het leven zo goed en zo kwaad een beetje in het gareel te brengen. Maar het zijn sombere tijden en als dan ook nog de dominee besluit dat het kerkkoor wordt opgedoekt omdat er geen mannen zijn, is iedereen verbijsterd. Waarom zouden we geen koor meer kunnen hebben? Dan maar een vrouwenkoor, besluit één van de inwoonsters. En na enige strubbelingen start het koor en maakt zelfs een beetje furore. Er gebeuren natuurlijk ook allerlei andere dingen, die telkens worden belicht door dagboekfragmenten van verschillende mensen, brieven of stukjes uit de kranten. Daarmee zie je de zaken vanuit diverse standpunten.
Het loonde dan ook de moeite van het doorlezen.