Tag Archives: Japan

Hiroshige

Posted on by

De prenten van Hiroshige fascineren me niet alleen om hun schoonheid. De reis die hij van Edo (nu Tokio) naar Kyoto in zijn houtblokken laat zien, is ook nu nog te maken. Sommigen doen dat ook te voet, maar met de trein bereis je min of meer hetzelfde traject. En ik doe dat hier door telkens een foto van nu bij de oude prent te zetten.

Collectie: Tokyo National Museum

Deze week zijn we in Fukuroi, waar de reizigers even een kopje thee nemen bij een theestalletje.

Dat oude stalletje is er niet meer. Wie nu iets wil drinken of eten moet even zoeken. Maar vind je zo’n soort gordijn, dan kun je er wel van uit gaan dat daar achter iets te drinken of te eten te koop is.

Hiroshige

Posted on by

Zie de reizigers strompelen op weg naar Kakegawa. In de tijd van Hiroshige bestonden en er nog geen treinen, was iemand zich bewust van het comfort dat er in deze tijd is.
Want nu hoeft niemand meer te voet te sjouwen. Heel Japan is voorzien van prima spoorweg-verbindingen. De trein hier is een goederentrein, maar met de shinkansen is de treinreis een genot, met alle gemakken aan boord.

Straat van duizend bloesems

Posted on by
Ik kende de schrijfster niet, maar dit boek trok meteen mijn aandacht in de bieb. Ik twijfelde, legde het weg maar ben toch weer terug gegaan om het te lenen. En het stelde niet teleur.
Hiroshi en Kenji zijn twee broers, die al jong wees worden en door hun grootouders worden opgevoed. Het boek begint in 1939, als de kinderen al naar school gaan. Hiroshi is groot en setrk en zijn liefste wens is sumo-worstelaar worden. Daar traint hij al hard voor. Zijn broertje is kleiner, geen vechtersbaas, dromerig. Hij kan uren kijken hoe een kunstenaar maskers snijdt en zou dat ook graag willen leren. Door de oorlog komen hun dromen op een zijspoor en na de oorlog moeten zij hun weg in het snel veranderende Japan zien te vinden. Hiroshi pakt zijn sumo-training weer op, Kenji weet nog niet wat hij moet beslissen, studeren of heeft hij toch voldoende talent om maskers te snijden? En past de liefde in hun leven?

Gail Tsukiyama beschrijft in mooie zinnen de hoogtepunten en de tragedies in het leven van beide jongens. Het boek geeft een goed beeld van de diverse tradities in het oude en nieuwe Japan.

Hiroshige

Posted on by

Collectie: Tokio National Museum

Op de Tokaido-weg wisselen de landschappen zich af. Van de drukke stad naar het rustige en bijna verlaten platteland. Het is nog een lange weg naar Shimada, en dan moet ook nog de rivier worden overgestoken.Misschien is er niet eens zo veel veranderd in al die eeuwen, want het landschap ziet er nog steeds verlaten uit en ook de rivier is er nog. In de verte ligt nog steeds Shimada…  

Hiroshige

Posted on by

Collectie: Tokio National Museum

De reizigers verlaten de kust en moeten over een smalle pas, langs een wild stromende beek naar Okabe. Niet het gemakkelijkste deel van de weg, want alles gaat te voet.
En ook in deze tijd is het voetpad nog steeds lastig. Vanuit de lucht zie je de besneeuwde toppen van het ruige gebergte. Maar te voet hoeven we niet meer, we nemen de trein tegenwoordig.		  

 

 

Hiroshige

Posted on by

Collectie: Tokio National Museum

Natuurlijk willen ook de Tokaido reizigers zo nu en dan wel even rusten en iets drinken. Hier in Mariko staat gelukkig een herberg, waar ze hun dorst kunnen lessen.

De herberg van nu in Mariko likt wel heel erg op de houtsnede van Hiroshige. Zou dat nou echt nog steeds dezelfde herberg zijn?

Het ziet er wel erg oud uit. Mocht je er een keer langs komen, kun je er in ieder geval een kopje thee nemen.

  

Hiroshige

Posted on by

Och, hoe veel bergen, hoeveel rivieren moeten we nog overgaan? Zal ik dan het land bereiken waar mijn eenzaamheid tot een einde komt. Vandaag, als altijd, reis ik door.
Dit gedicht van Wakayama Bokusui (vrij vertaald) staat als commentaar bij deze houtsnede in het kleine boekje, dat ik vorig jaar kocht en de aanleiding is voor al deze blogjes.
Het is het zicht op Fuchu, met telkens weer de Fuji op de achtergrond.

Collectie Tokyo National Museum

Voor de kust zie je nu de parachutes van de skydivers, die zich laten leiden door de wind.  

Hiroshige

Posted on by

Collectie National Museum, Tokio

 

Vanuit de verte zien de reizigers de boten in de baai van Miho. Hiroshige tekende vast op een bewolkte en nevelige dag, want de Fuji is niet te zien. Maar op deze foto is Fuji-san weer duidelijk in beeld. En zien we ook dat er heel wat is bij gebouwd in de loop van de tijd.  

Hiroshige

Posted on by

Collectie: Tokyo National Museum

 

Het zal toch geen gemakkelijke reis zijn geweest, zo langs de Tokaidoweg. Ik heb geen idee hoe lang men er over deed en of het gevaarlijk was. In een draagstoel nou ja, maar als dragers lijkt het me geen pretje.

Eigenlijk was Hiroshige een soort van fotojournalist avant-la-lettre. Altijd op zoek naar mensen in vreemde omstandigheden, zoals hier in de buurt van Okitsu.
Reizigers van nu zien een heel ander plaatje, zeker als het weer en de zonsondergang meewerken.