Wow

Bron: Instagram / Cristina Arcenegui Bono

Heel veel mensen maken quilts. Van allerlei materialen, in allerlei soorten en maten. Soms op kleur, met herkenbare voorstellingen of abstract, ik vind het altijd een kunst hoe van diverse lapjes prachtige patronen gemaakt worden. Er komt heel veel moois voorbij.

Handwerken heeft vele vormen, van uiterst precies en gestructureerd werk tot werken waar de fantasie van de maakster op de loop is gegaan.

Soms zie ik iets, dat meer dan al het andere, mijn aandacht trekt. Zoals dit, waarbij ik alleen maar “wow” kan roepen.

De maakster liet zich inspireren door een tekening uit het boek “My Childhood” van Sveta Dorosheva. Natuurlijk nam ik ook een kijkje op de website van de maakster, Cristina Arcenegui Bono. Die is een bezoekje meer dan waard.

Gefopt

Hoe kan dat nou? Zonder handen gaat de la open. Tenminste als zoonlief zegt “Open je” en hij gaat weer dicht op zijn commando “Sluiten”. Maar als papa het doet, werkt het niet. Ook mama krijgt het niet voor elkaar. Al dwalend op Instagram kwam ik dit filmpje van Worrld Travel tegen.

De verbazing van vader en moeder kon ik me goed voorstellen. en ook ik vroeg me af wat er nou precies gebeurde. Had het jongetje iets van magneten, stond er misschien zo’n Apple-ding in de la, wat reageerde op commando’s? Je weet het tegenwoordig maar nooit.

Maar nee, de oplossing was simpel. Maar niet minder verrassend. Een grap die nog vele keren herhaald kan worden bij oma, opa, tantes, neefjes, nichtjes, de melkman of wie dan ook.

Telkens weer zal er de verbazing over de tovertruc zijn. En telkens weer dat moment van “Oh ja, natuurlijk!! Een dijenkletser met houdbaarheidsdatum. Want over een poosje is hij daar natuurlijk te groot voor.

Kijk maar even, voor een momentje pure lol en vast en zeker goed voor een glimlach.

Levertraan

Deze foto vond ik op Instagram, het is een opname van Robert Doisneau. Eigenlijk weet ik helemaal niet wat die jongens in hun mond gestopt krijgen. Maar mijn fantasie ging op de loop.

Bron: Instagram / Robert Doisneau / Simpleisbeautifulphotografy

Meteen proefde ik weer de levertraan, die ik van mijn moeder moest slikken. Nou ja, dat was één keer, want ik spuugde het onmiddellijk weer uit. Maar vergeten doe ik nooit. Alleen de lucht deed me al kokhalzen. Getver, wat smerig!

Deze jongens staan ook niet te trappelen, maar of ze veel kans hadden de vieze slok te ontlopen? Het lijkt me een onwrikbaar ritueel. Het moest en zou naar binnen, voor je gezondheid!

En dan vraag ik me af, wat zou er van al die jongens geworden zijn? Zijn ze echt groot en sterk geworden? Zijn ze nu oud, maar nog gezond en fit?

Dat is een vraag waar ik nooit antwoord op zal krijgen.

Warboel

Bron: Insta/Electrical Engineering / @electrical operator

Japan is een super georganiseerd land, waar vooral netheid en orde heerst.

Dat zou je niet zo één-twee-drie zeggen bij het zien van deze foto. Dat er nog elektriciteit is, mag een wonder heten. Dat het blijft functioneren is nog verwonderlijker. Wij hebben ons dan ook verbaasd over dit soort beelden, want het komt in het gehele land voor.

Maar nadat iemand ons uitlegde waarom en hoe, begrepen we er meer van.

Want het is ondoenlijk om al die kabels en draden onder de grond te stoppen. De aarde in Japan is regelmatig in beweging. Hoewel je dat niet zo voelt, schijnt er elk halfuur wel ergens in het land een aardbeving te zijn. Gelukkig niet zo heftig dat ze het nieuws halen, maar toch…

En ja, dan is het veel beter om al die kabels en draden maar boven de grond te bevestigen. Zo zijn en blijven ze bereikbaar. Er zal beslist een systeem in zitten, al lijkt het me bepaald niet handig.

Van de regen…

Het zal iedereen wel eens gebeuren. Je probeert iets uit omdat het zoveel handiger lijkt. Maar dan gebeurt er iets en is de chaos compleet.

Deze mevrouw wilde niet zo spatten met haar deeg en dus legde ze een lapje op de deegkom. Het leek zo’n goed idee, tot dat….

Klik op deze link om het filmpje te starten.

Dat werd dus schoonmaken, uithuilen en opnieuw beginnen.

Zou het helpen…

Bron: Instagram / posted by: @dont_buy_it_make_it

Op Instagram vond ik deze foto.

Er boven staat: Sstt, ze repareert de wereld.

Lief hè? Zo klein en dan al begaan met de scheuren die in onze wereld zijn ontstaan.

Ontroerend ook dat ze denkt dat het verholpen kan worden door een paar pleisters.

Was het maar zo eenvoudig…

Zo kon het ook

Bron: Google foto’s

Op Instagram vond ik een filmpje uit de 40er jaren. Een vrouw komt aan met een kinderwagen, maakt deze vast aan de fiets en rijdt daarna weg.

Ik dacht “wat handig”. Die kinderwagen zag er stevig uit, het kind zat goed ingepakt en droog. Het leek me een ideale oplossing.

Tenslotte zie ik dagelijks kinderen in bakfietsen vervoerd worden. Soms zitten er wel meerdere kinderen in. En ze zijn niet altijd zo rustig als de kleuter in de film.

Maar uit de honderden commentaren bleek dat niet iedereen het me mij eens zou zijn. Gevaarlijk, onverantwoordelijk, dat kind heeft geen lucht…. Als ze valt, omslaat, de kinderwagen losschiet…

Ja, het verkeer is natuurlijk veel drukker, maar als je toch voorzichtig rijdt…. Waren onze ouders en wij nou vroeger zo veel minder bewust van alle gevaren of groeien kinderen nu iets té beschermd op?

Dierendag

Klik op deze link om een Instagram filmpje van ondeugende katten te starten

Een huisdier geeft plezier, zegt men. Of de eigenaren van alle katten dat ook vinden….?

Want soms kom ik op Instagram of YouTube toch wel schattige maar ook heel ondeugende beesten tegen.

Nou ja, je hebt er beslist ook heel veel plezier van. Al moet je zo nu en dan toch wel het een en ander opruimen of nieuw kopen.

Het is dierendag, dus zullen we er vandaag maar even om lachen?

Zomaar vrolijk

Een foto van “simpleisbeautifulphography” op Instagram.

Bron: Instagram / Kemal Vural Tarlan

Twee kleine boefjes tussen rode hete pepers. Ze hebben nog geen zorgen voor wat komen gaat, geen idee wat ze straks, morgen, over een jaar gaan doen.

De toekomst… dat zullen ze wel zien, later als ze groot zijn. Verantwoordelijkheid kennen, zich een plek in deze wereld moeten veroveren, daar hoeven ze zich nog niet om te bekommeren.

Maar nu, nu spelen ze ongecompliceerd tussen de knalrode pepers. Ze lachen, maken grapjes. En de fotograaf zag zijn kans schoon.

Een foto om blij van te worden. Waarom? Omdat zulke onbevangenheid ons terug brengt naar een tijd waarin wij zo ook nog zo zorgeloos konden zijn.