Bordje

Tijdens een wandeling zag ik het ineens.

Zomaar een gewoon huis, in een gewone straat. Een buurt met tamelijk veel “sjiek” maar ook wel een beetje vergane glorie.

En dan is daar ineens zo’n bordje. “’t luchtkasteel”. Toch wel een naam om even over na te denken…

Leek het huis zo mooi, was het praatje van de makelaar te romantisch? Had men gedroomd van grote successen, enorme prijzen, topsalarissen of superbanen?

Of lekte het dak, liep de vloer scheef of hadden houtwormen de deuren kapot gevreten?

We zullen dat wel nooit te weten komen. Het blijft gissen.

Maar dat is het leuke van zulke vondsten. Ik kan er mijn fantasie volkomen los op laten gaan….!

Bizar

Bron: Instagram/fundafinest

Binnenkijken in allerlei huizen, ik doe het graag. En dat is ook helemaal geen probleem meer, want op YouTube zijn filmpjes van allerlei soorten interieurs te bewonderen.

En vergeet Funda niet. Eindeloos rondsnuffelen in enorme huizen en je verbazen over interieur, grootte van de kamers, ligging en vooral prijzen.

Maar nu is er nog iets: Fundafinest op Instagram. Een hele rits foto’s van bijzondere situaties die de Funda-makelaars tegenkomen. En dan val je van de ene verbazing in de andere. Huizen waar op sommige plekken geen plafond is, compleet geradbraakte keukens of onafgemaakte karweitjes van een oververmoeide klusser? Een badkamer in wel heel eh.. aparte kleuren, of opstelling. WC’s te kust en te keur, maar wel open en bloot.

Nou ja, ieder zijn meug. Ik denk dat ik toch nog wat verder zou zoeken. Maar als er liefhebbers voor zijn…?

Verandering

Jaren geleden reden wij door een stukje van Rotterdam waar Leo herinneringen had aan bezoeken bij ooms en tantes. De buurt zei mij niks. Toen ik klein was kwam ik nooit “op Zuid”.

De huizen waren oud en werden gesloopt. Maar niet helemaal, want men liet de gevels staan. Tenslotte heeft Rotterdam weinig historie over, dus alles met de grond gelijkmaken was niet logisch. Zo zag het er toen uit:

Een paar weken geleden reden we weer naar deze wijk. De huizen leken onveranderd, maar we wisten dat het slechts schijn was. Want nu straalden ze op mooi opgeknapte gevels, mooi schilderwerk aan de voorkant, maar splinternieuwe woningen erachter.

Zo’n wijk krijgt daardoor weer een heel ander gezicht. Het leek me er fijn wonen. Leuk om dat te zien.

Liefde en passie

Met Marthy loop ik over de Westzeedijk in Rotterdam. We bewonderen de mooie huizen en zien een deur open staan. “Kijk eens wat een mooie trap” zeg ik en dat is voor de daar bezig zijnde schilder reden om uit te roepen “Kom gerust even binnen kijken”. Dat laten we ons geen twee keer zeggen en dus bewonderen we de fraai beschilderde muur in de hal, de schitterende kroonluchters en de mooie witmarmeren trap. De zijkanten zijn fraai versierd en wit geschilderd en er ligt een mooie houten leuning op. De schilder legt daar net de laatste hand aan. Hij vertelt met veel liefde en passie over het vak dat hij al lang uitoefent. Ik herken dat, mijn vader was ook zo’n schilder. De man vertelt dat het huis is aangekocht door vrij jonge mensen en helemaal gerestaureerd zal worden en in oude luister hersteld. Goed dat daar gelukkig nog geld voor wordt uitgegeven en leuk om zoiets dan te kunnen zien. We hadden graag ook in de kamers een kijkje willen nemen, maar dat zat er helaas niet in.

Huizen

Toen ik deze week naar het Arboretum ging, namen we een voor mij onbekende weg. Gewoontegetrouw lopen wij altijd vrijwel dezelfde route, maar nu kwam ik in heel andere straten. We liepen langs fraaie villa’s, want het is daar een zeer deftige buurt. Wie vroeger geld had, liet zich daar een huis bouwen. En ook toen wilde men vooral niet hetzelfde als de buurman, dus elk huis is weer anders. Deze huizen vielen me vooral op door de namen die zij droegen. Geen idee wie ze gebouwd had, maar… even snuffelen op het grote internet en kijk, dit las ik er over in Wikipedia:

Wagnerhof
In 1904 kocht de ondernemer in koek- en suikerwaren Johannes Eckhardt Dulfer de Villa Nuova aan de Vijverlaan, die beschikte over een uitgestrekte tuin. Hij doopte het huis om in Villa Wagner naar zijn held de Duitse componist Richard Wagner en liet op het terrein rond een uitloper van de vijver tien dubbele herenhuizen bouwen die hij vernoemde naar Wagneropera’s en figuren daaruit: Tannhäuser, Lohengrin, Wotan, Walküre, Rheingold, Siegfried, Parsifal, Tristan, Isolde en Rienzi. De namen staan in gouden Art Nouveau-letters onder de dakrand op de witgepleisterde gevels.”

Die suikerwerken en banket moeten wel heel lucratief zijn geweest, want het terrein is behoorlijk groot. Binnenkort ga ik er nog eens heen om wat meer te fotograferen. Natuurlijk zoek ik ook nog even verder of ik er iets meer over te weten kan komen, want ik vind dit wel intrigerend. Dus wie weet, binnenkort vervolg….. 😉

Amsterdam

Een dagje Amsterdam levert geheid wel wat foto’s op. En zeker als het zo mooi weer is als laatst, toen ik met Bettie had afgesproken. Tussen al onze gesprekken door maakte ik ook wat foto’s. De eerste van zo’n echte Amsterdamse fietstas, met grachtenhuizen. En daarmee was een blogidee geboren! Want die dag zag ik overal grachtenhuizen. Hierbij een klein impressie.

Anders

Kom, dacht de architect, laat ik eens iets anders verzinnen. Zo’n rijtje blokkendoosjes, dat is toch niet je dat. Ik maak er lekker een rijtje vuurtorens van.
Leuk staat het wel, maar zou het ook praktisch zijn?

Of zijn dit huizen voor nieuwsgierige aagjes, die vanuit hun torentje met een verrekijker naar de andere buren staan te gluren?