vanaf 12 februari in het Rembrandthuis, Amsterdam

Zelden heb ik over mezelf gedacht in termen van mooi. Lelijk was het allemaal ook niet, maar aan het schoonheids-ideaal van de tijd voldeed ik per definitie niet. Te dik, geen krullen, een brilletje, jeugdpuistjes en ouderdomsvlekken, ze zorgden soms voor een wat negatief zelfbeeld.

Als ik nu ’s morgens in de spiegel kijk, zie ik een vrouw die er nog best mag wezen. Oh ja, hier en daar steken er nog draadjes uit bijna geheelde wonden, hier en daar zit een bobbel, rimpel of andere oneffenheid. En mijn lijf heeft nog allerlei kleuren. Minieme restjes roze van de desinfectie, nog tamelijk veel paars, blauw, groen en geel van bloeduitstortingen, infuusprikken en andere injecties. En die steunkous geeft nou ook geen sexy uitstraling 🙁
Maar mijn haren zijn alweer in een kek modelletje geknipt. Ik straal, vooral van levenslust. Dus wat kan het me in feite schelen? Geen ene malle moer!! Ik ben er weer, nog enigszins gammel, maar ik ben er weer! Nee, voor mij geen foto in een glossy blad. Geef mij maar zoiets als Rembrandts visie. Zo veel realistischer en mooier 😉 En die tentoonstelling is er lang genoeg om straks zelf ook een keer te gaan kijken!