Als we de ontbijtruimte binnen komen, zitten ze er al. Zes dames, zo te horen duidelijk Nederlands. Een vriendinnenuitje misschien? Als er één naar de broodjes gaat, roept één luid door de zaal “Neem je voor mij ook zo’n broodje mee?” De stem klinkt al een klok. Even later zitten ze weer allemaal aan tafel en wij hebben ons tafeltje zo ver mogelijk van de groep gekozen. Dat helpt niet, want alles komt nog steeds luid en duidelijk over. Eerst worden collega’s en werk onder de loep genomen. Dan klinkt het “Dat deed pijn. Die dokter stak die pen…..” Het is dat ik er met mijn rug naar toe zit, of de pijnplek ook aangewezen wordt kan ik dus niet zien. Maar het zou me niet verwonderen. Verdere pijnlijke en wat gênante details passeren de revue. Moet dat nou? We beginnen ons een beetje te ergeren.

Fluisteren hoeft beslist niet, maar de volumeknop een beetje terugdraaien zou wel zo prettig zijn. Blijkbaar vindt het personeel dat ook, want er wordt regelmatig zeer luidruchtig met bestek en servieswagen gerammeld.

Als wij, na een uitgebreid ontbijt, weg gaan, zitten zij nog steeds luidruchtig te praten. Ze waren nog lang niet uitgekwekt.