Vraagteken

We hadden al allemaal onze jas aan en maakten nog even een sanitaire stop voordat we de metro weer in zouden gaan.

En toen zag ik dit:

Wat zou dat nou kunnen zijn? Doet de politie hier bij binnenkomst zijn wapen in?

Leg je hier je drugs in, zodat je niet verleid wordt ze op het toilet of in de zaak te gebruiken?

Het leek me allemaal niet het geval. Je hoeft echt geen vingervlugge handige jongen te wezen om met een beetje moeite iets uit die doos te pakken.

Was het dan een geintje? Er zat een best wel “officiële” sticker op.

Ach, het blijft een raadsel voorlopig. Volgende keer misschien eens informeren…?

Nu verder

Bij de eerste zonnestralen kon je al zien hoezeer iedereen verlangde naar even buiten zitten, wat drinken of eten op een terrasje.

Want hoewel heel wat ondernemers niet bij de pakken neer waren blijven zitten, was de aanloop toch niet voldoende om uit alle kosten te komen. Ik heb dan ook veel van dit soort borden in de stad gezien.

Maar sinds een paar dagen mogen we dus weer. Beperkt, dat wel… Maar goed, laat ik zeggen “het begin is er”.

Nou maar hopen dat we binnenkort weer in het echt zo lekker buiten kunnen zitten en dat ik daar dan gezellig foto’s van kan maken. Toch heel wat anders dan van een reclamebord 😉

Triest

Ach, wat gezellig had het kunnen zijn, toen we afgelopen zondag een stukje gingen wandelen in Rotterdam. Pittig winterweer, zon, stralend blauwe lucht. Een geur van lente woei in onze neuzen.

Hoe graag hadden we nu, onze voeten verstopt onder een fleece dekentje, een warme chocomel gedronken, vergezeld van een fikse punt appeltaart. Maar niks van dat al. Alle gezellige tentjes dicht, geen terras, geen broodjeszaak, geen taart, geen warme chocomel, niks, nada.

In arren moede zochten we een bankje om onze boterhammetjes op te eten. En, hoe kan het anders, ging ons gesprek over de teloorgang van de horeca.

En het zal nog wel een tijdje duren. Ik begin er nou toch echt een beetje moedeloos van te worden.

Behelpen

De horeca in Nederland, soms is het behelpen. Service en kwaliteit laag, maar prijzen hoog.
Neem nou het terras van De schone lei in Rotterdam. Pracht locatie, aan de Kralingse plas, met uitzicht op de skyline van Rotterdam. Daar zit je heerlijk, dus na een sneeuwwandeling streken we daar neer. Het terras was goed bezet, maar we vonden nog een plaatsje. Na een poosje komt de serveerster en wij geven onze bestelling op.
 

Biertje, wijntje. Niks bijzonders, gewoon van de kaart. We wachten, we wachten nog even, we wachten wat langer. Tweede serveerster komt en vraagt wat we willen drinken. We zeggen dat er al besteld is. Oh, dan komt het zo. En weer wachten we en zien we hoe andere mensen, die na ons kwamen, al wel bediend worden. Dus roepen we de serveerster, die al drie keer zonder iets in haar handen voorbij is gekomen, nog eens. “We wachten nu nog steeds op onze….. ” Nog voor ik ben uitgesproken, zegt ze bits “Iedereen moet wachten, het is nu erg druk”.
Als eindelijk onze bestelling door het eerste meisje wordt gebracht wil ik meteen afrekenen. Ja, momentje. Het momentje duurt een kwartier. Dan heeft ze geen wisselgeld, dus moeten we weer wachten tot ze daarmee terugkomt.
En we zijn niet de enigen die het irriteert. Mensen die na ons zijn gekomen, moeten ook lang wachten, kunnen hun twee koffie ook niet meteen afrekenen.
En dan klagen dat het zo slecht gaat in de horeca. Volgende keer gaan we naar een andere tent, waar het hopelijk beter toe gaat.

Prijsverschil

Toen we laatst in Frankrijk waren, viel het ons weer op. Hoe (relatief) goedkoop buiten de deur eten in Frankrijk is en hoe duur in Nederland.

We aten een paar keer in een Bar Tabac. Geen sterrenkeuken, maar wel eerlijke kost. Met zijn vieren hadden we voor ruim 50 Euro een 3-gangen menu, een karaf cider en koffie toe.

Een andere dag aten we in dit gezellige restaurantje. Weer namen we het 3-gangenmenu. Met verbazing keken we naar onze borden. Prachtig opgemaakt, verzorgd en heerlijk. En dat voor 12,50 p.p.

Kom daar maar eens om in Nederland. Voor die prijs heb je hier  nauwelijks een hoofdgerecht en dat is dan meestal uit iets uit de frituur, met ernaast ondefinieerbaar vlees in een morsige saus.

De Horeca klaagt steen en been, want de klanten blijven weg. Wij weten wel waaraan dat ligt!