De eerste keren dat de hond mee kwam naar onze spelletjeslocatie, was ze bang. Ze wilde niet geaaid worden, kroop weg, wilde niks. Als de bazin even weg ging, stond ze voor de deur te janken. Een getraumatiseerde hond, slecht behandeld in haar jeugd. Het zal wel beter worden…. dacht haar baasje.
En ja, dat werd het ook. Eefje werd steeds rustiger, liet zich wel eens heel even aaien. Maar iets eten, nee! Ze was zeer kieskeurig.
Totdat we vorig jaar op een middag wat uitgebreider aanbod hadden. Er was worst en ja, die rook ze. Die wilde ze wel. Het eerste 
kwart plakje werd uitgebreid besnuffeld maar tenslotte goedgekeurd. De rest van het plakje was zo weg.
Maar worst is er niet elke week. Dus besloten we speciaal voor Eefje hondenbrokjes te kopen. Als ze komt, gaat ze netjes in haar mandje. Doet of ze slaapt. Maar staat één van ons op om koffie te zetten, dan…! Staat ze ineens achter de bar, kijkt naar het kastje waarin die doos staat en is niet meer weg te krijgen. Totdat ze haar 2 of 3 brokjes gehad heeft. Nog even kijkt ze heel treurig, in de hoop dat ons ijskoude vrouwenhart zal smelten. Maar nee…. dat weet ze wel, dat gebeurt niet. Dan druipt ze af en gaat weer in haar mand liggen slapen.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
