De zomer van 1976 staat in mijn geheugen gegrift. Op 1 juni werd onze oudste zoon geboren. Dus dat jaar geen vakantie, maar kindje wiegen. En wat was het heet toen.
Al om half zeven zat ik ’s morgens op ons balkon, heerlijk te knuffelen met mijn kind. Die had nog geen belangstelling voor de wereld om zich heen. Alleen in flesjes en schone luiers.
Zo nu en dan las je er wat over of je zag wat beelden op de TV. Maar van de paniek zoals die nu heerst, was geen sprake. Het was warm, ja heet zelfs. Maar we genoten van al die mooie zonnige dagen. Er waren geen berichten over klimaatverandering, voedseltekorten en nog meer rampspoed. Wat leefden we toch zonder zorgen toen 😉 😉
7 augustus 2019: een berichtje van “Because we carry” (vrijwilligers organisatie) op FaceBook
Niet dat het koud was 32-34 graden maar we gaan naar 40 graden vanaf donderdag. Dan zoemt het eiland (=Lesbos) en vooral de kampen. Dat is best intens wanneer je nergens even een waterijsje kunt kopen, een koude douche of een koude limonade. Vooral voor de kleintjes is dat best een dingetje. De melk was weer op. Dat blijft voor ons zo onmogelijk en iedere keer springen we weer blind in dat gat. Het gaat om baby’s van moeders waarvan de borst geen melk meer geeft, vaak door stress, of kindjes die naast de tiet net zoals wij dat in Nederland ook doen flesjes krijgen, of voor iets oudere kindjes 8-12 maanden die geen borstvoeding meer krijgen en alleen nog flesjes melk drinken.
Al met al hebben we het voor Kara Tepe over €2000,- per maand die wij er gewoon maar extra er bij nemen. Maar waar geen inkomsten voor zijn. Dat is best pittig op jaarbasis en zeker met deze hitte, gaan wij echt niet proberen wat er gebeurt als wij niet in het gat springen.
We hebben het over 6.000 euro. Alle hulp is welkom! Zijn er mensen die ons willen helpen met melk betalen? Dat zou zo geweldig zijn. Dan kunnen we weer even vooruit. Nu is het telkens rekenen en spannend. Drie maanden zou ons rust geven. En ruimte om te zoeken welke grotere NGO voor zoiets aansprakelijk is.
En dan dit plaatje van maandag, ook op FaceBook. Ouders die hun kinderen naar school brengen, voor de eerste nieuwe schooldag. Wat dragen ze bijna allemaal? Ventilatoren, want het is zo warm in de klas…. Wat een verschil…. Onze weldoorvoede, verwende, van alle gemakken voorziene kinderen…. en dan die kinderen op Lesbos
Nou ja…, had ik het helemaal nog niet over de warmte gehad. Want warm was het, de afgelopen dagen. Het kwik in onze kamer steeg naar 31,5 graden, een absoluut record. Wat deden wij? Nou, niet zo veel. Zitten, langzaam aan naar de keuken, koel water tappen en dan weer zitten. Lezen, computerspelletje spelen, lui zijn. Te warm om iets te doen. Zelfs koken vond ik een opgave, dus aten we vooral salades met veel groente. En ik haakte af voor de wandeling, zoals bijna iedereen van de wandelgroep.
Bron: Google foto’s
Maar eigenlijk vond ik al die heisa over de temperatuur een beetje overtrokken. We hebben natuurlijk ook genoeg tijd en te weinig zorgen om ons hier mee bezig te houden. Want toen de temperatuur het nu verbroken record haalde (23 augustus 1944) was er wel wat anders om je druk over te maken. Er was geen ijs te koop, geen stroom dus ook geen airco, weinig voedsel en slechts op bonnen te verkrijgen. En dan zijn er ook geen berichten over ouderen die met hun voeten in een koel waterbadje zitten en aan ijsjes likken. Geen foto’s van drukke zwembaden of strandmeertjes. Geen leuke plaatjes van frisse jonge meiden in een kekke bikini.
Wel was er een wrede bezetter in ons land, die weinig plezier toeliet. Die doodvonnissen liet uitvoeren, de bevolking onder de knoet hield. En dan wordt je interesse in de temperatuur danig bekoeld. Zelfs zonder airco. Want een vluchtige zoektocht in de kranten bij Delpher leverde op 24 augustus 1944 geen enkel bericht over het warme weer op. Dat is dus andere koek 😉
