Tag Archives: historie

Hunebedden

Posted on by

In Drenthe zijn en geen hunebed zien, dat kun je natuurlijk niet maken. Dus reden we, op weg naar onze volgende etappe, naar Rolde.

Zo’n hunebed is geweldig groot en het is onbegrijpelijk dat mensen dit, in een tijd zonder de nu zo broodnodige machines, konden maken. Stenen die meer dan manshoog zijn, opgestapeld alsof het pakjes brood zijn. Ik vond het zeer indrukwekkend. Op de een of andere manier voelde de sfeer er ook een beetje “buitenaards”. Maar misschien speelde mijn verbeelding me parten.

Boek

Posted on by

Niet alle boeken die ik via FaceBook vind zijn aanraders. Smaken verschillen nou eenmaal en wat de een prachtig vindt, is voor een ander niet om door te komen.

Maar dit boek las ik met heel veel belangstelling. Het vertelt de geschiedenis van het geslacht Van Hattum. Oorspronkelijk afkomstig uit Sliedrecht en van eenvoudige komaf. Maar als zoon J.C. naar Zeeland reist, verliefd wordt en trouwt met een Zeeuwse, wordt de kiem gelegd voor een zeer succesvolle familie. En komt een klein Zeeuws dorp tot bloei.

Zoals dat natuurlijk gaat, verdampt het familiekapitaal ook weer door allerlei omstandigheden. Niet iedereen gaat zorgvuldig om met het familiekapitaal en ook de wereldgeschiedenis heeft een duidelijke en soms funeste invloed.

Maar het boek leest goed en wat me vooral aansprak is dat het de vrouwen van de familie zijn die het verhaal tot leven brengen. Sterke vrouwen, minder sterke vrouwen, maar altijd toch vrouwen die elk voor zich de familiegeschiedenis beïnvloeden. Voor lezers die van historische verhalen houden en voor lezers, zoals ik met een flinke scheut Zeeuws bloed in de aderen, een fijn boek om te lezen.

Boek

Posted on by

Jaren geleden las ik “Pilaren van de aarde” van Ken Follett, een door mij zeer bewonderde schrijver. Hij schrijft niet alleen thillers, maar ook diverse historische romans. En het zijn meestal nogal omvangrijke werken. Nu heb ik “De Brug naar de hemel” als e-book. Niet groter dan mijn e-reader en toch 1100 pagina’s. Waar ik doorheen gevlogen ben. Want ook dit boek leest weer als een trein.
Het speelt in de 14e eeuw in Kingsbridge, waar ook de “Pilaren…” zich afspeelde.
De levens van de vier hoofdpersonen raken met elkaar verwikkeld door een incident op een feestdag en het geheim van de mysterieuze monnik blijft hen levenslang beïnvloeden.
De kathedraal staat er nog steeds, al is een deel inmiddels wat bouwvallig. En hoewel Kingsbridge welvarend is door de wolhandel, beperkt de smalle brug het handelsverkeer. Als de brug instort, heeft de jonge maar geniale bouwer een revolutionair plan. Niet iedereen loopt daar warm voor, want elke partij heeft zo zijn eigen belangen. Er ontstaan verwikkelingen, waarin de hele stad wordt meegesleurd. Welvaart en rampspoed, honger, ziekte, genezing en dood, angst en moed wisselen elkaar af. Soms worden dromen worden bijna werkelijkheid, maar telkens geeft het noodlot net een andere wending aan de levens van de hoofdpersonen.
Voor wie van historische romans houdt, zeker een aanrader.

Boek

Posted on by

Als we niet in mijn oude buurt gewandeld hadden, had ik van dit boek waarschijnlijk niet geweten. Maar het affiche op het raam van een huis aan de Mathenesserweg trok mijn aandacht. De bieb had het gelukkig en dus lees ik nu het ongelofelijke verhaal van een gezin -vader, moeder en twee dochters- die de oorlog overleefde door onder te duiken bij een katholiek gezin.
Carry Ulreich begint haar dagboek als ze nog maar 14 jaar is. Wat ze opschrijft is dan nog niet zo heel interessant. Vrienden, vriendinnetjes, school spelen de hoofdrol. De oorlog is rottig, maar ja, als 14-jarige beleef je dat toch anders en ligt je belangstelling niet zo bij politiek. Maar gaandeweg zie je haar groeien, volwassen worden. Lees je over hoe de sfeer en de leefomstandigheden in Rotterdam in die jaren zijn. Hoe er steeds meer beperkingen komen voor Joden. En dat ze uiteindelijk gaan “duiken”. Ze beschrijft het dagelijks leven, met toch nog wel leuke momenten, feestjes, dansen. Maar ook de ergernissen, de angsten. De soms ongelofelijke mazzel, het zich verstoppen, honger, zoeken naar voedsel, saamhorigheid. Haar dromen over vrede, misschien volgende week, volgende maand, jaar… wanneer…? Dan ja, dan is er eindelijk een einde aan die oorlog. Haar dagboeken stopt ze in haar rugzak en daar blijven ze. Totdat al dik in de 21e eeuw ze het dagboek terugvindt en het dan toch wordt uitgegeven.
Lezenswaardig, met soms rake bespiegelingen, en een volwassen kijk op een idiote wereld.

Bewaren

Bewaren

Wereldhavendagen

Posted on by

Afgelopen zaterdag was een lange dag. Al om voor achten zaten schoonzus en zwager bij ons en na een kopje koffie vertrokken we richting Wereldhavendagen.
We hadden geboekt voor een vaar-en wandelexcursie, dus zaten we rond 10 uur op een boot van de Havendienst en tuften richting Oude Haven. Onderweg vertelde de gids honderduit over wat we zagen. We stapten aan wal voor een bezoek aan het Witte Huis, waar we met de lift naar het belvédère gingen. En ondanks mijn hoogtevrees, ik heb toch mijn ogen uitgekeken. Van boven af ziet mijn stad er weer heel anders uit.
We liepen terug via de Wijnhaven en namen ook een kijkje aan boord van de “Annigje”, een oud turfschip. Hoe konden de mensen leven in die weinige ruimte die ze toen hadden. Met 6 kinderen in een vooronder van nauwelijks enkele vierkante meters. En zo donker en bedompt, nee geen “goeie ouwe tijd”. Door het Scheepvaartkwartier, langs monumentale huizen, weer terug naar het ponton bij het ss Rotterdam.


Op een bankje in de zon nuttigden we onze broodjes van catering Leo, om daarna weer aan boord van een andere boot te gaan naar scheepswerf De Delft. Daar wordt een 18e eeuws schip nagebouwd. Beduidend minder snel dan toen, want het project loopt al een aantal jaren. Financieel en technisch een flinke klus. Maar wel indrukwekkend om te zien hoe zo’n schip wordt opgebouwd. Er liggen enorme boomstammen op de kade, die tot spanten en planken worden verzaagd. Ook het fraaie houtsnijwerk dat toen bij een schip hoorde, wordt weer nagemaakt. En alles is handwerk.

Terug op de kade in Katendrecht werd het tijd voor een lekker biertje op een terras. Daarna nog via allerlei andere activiteiten naar een restaurant voor het diner. Jammer was wel dat ons etentje erg tegenviel. Maar na onze klacht hierover werd het toch nog min of meer netjes geregeld.

Noordwijk

Posted on by
Gek eigenlijk, dat ik verre reizen maakte en kan vertellen over Hanoi en Tokyo. Maar in Noordwijk was ik nog nooit geweest.
Jammer genoeg was het nogal koud en miezerig, maar er viel genoeg te zien. We wandelden door oude straatjes, langs groen en keken in mooie huizen. Ik maakte er een foto van een gebouw, waar vroeger een touwslagerij in was geweest.		  Noordwijk-05

Op een ANWB-bordje las ik dat er vroeger wel 40 van die bedrijven waren. Ja, logisch, er moesten heel wat touwen geleverd worden voor de vissersschepen. Nu herinnert alleen nog deze gevelsteen aan de bedrijvigheid.

Boek

Posted on by
11-boek Ik ben weer helemaal in de ban van het lezen. Misschien heeft het te maken met het seizoen, met de donkere dagen of het vervelende nieuws, dat elke dag over ons uitgestrooid wordt.
Bij dit boek trok vooral de titel mijn aandacht. Het is het autobiografische verhaal van Judith Uyterlinde, die uiteindelijk te horen krijgt dat ze geen kinderen kan krijgen. Daarop besluiten zij en haar man een kind te adopteren. Dan komt ze stukje bij beetje tot de ontdekking dat ook haar moeder en haar opa door omstandigheden door een andere vrouw dan hun eigen moeder werden opgevoed.

Het is alsof ze aan de keukentafel haar verhaal verteld, staat op de achterflap en zo lijkt het mij ook. Zonder opsmuk, zonder theater. Maar wel realistisch en met veel gevoel. Heel goed geschreven.
Ik vind het een aanrader.

Gevelstenen

Posted on by

Het is verstandig om te kijken waar je loopt. Dan heb je minder kans te struikelen of in de hondenpoep te trappen. Maar jammer genoeg mis je dan ook een heleboel moois. Want vaak hebben architecten of bouwmeesters hele mooie versieringen in de gevels aangebracht. Het loont dus zeker wel de moeite om eens omhoog te kijken.

Gisteren waren we bij een lezing over de geschiedenis van de Binnenweg in Rotterdam. Vanaf het begin zo rond 1400 tot nu, van soppige kleiweg tussen de weilanden tot de mooie straat van nu (weer)! Ik ken de Binnenweg best wel goed. Ik zat in de buurt op de MULO, werkte een tijdlang vlakbij, liep er vaak tijdens de lunchpauze en nu woont onze jongste zoon er. Maar Gerard Peet vertelde toch een heleboel, wat ik nog niet wist. En hij liet ons foto’s zien van wat er allemaal voor moois en leuks te vinden is. En ineens herkende ik iets. Want die gevelsteen…, die had ik toch ook al eens gefotografeerd? Ja dus, want soms sta ik even stil en kijk eens goed om me heen, ook op zoek naar die kleine, maar toch heel mooie details.


Gevelstenen zijn ook het thema van deze week bij Stuureenfoto. Heb je ook een mooie, grappige of bijzonder gevelsteen gevonden, doe dan mee!