Op het moment dat ik dit schrijf ben ik een beetje somber. Dat is niet gewoon, normaal gesproken ben ik een optimist. Nu zie ik de toekomst steeds donkerder in.

De beperkingen die ons al weken aan huis binden, lijken voor onze leeftijdsgroep nog niet minder te worden. In tegendeel, ik zie steeds meer belemmeringen opdoemen.

Begrijp me goed, ik heb heus wel begrip voor de maatregelen die genomen werden. Ik heb me er ook niet tegen verzet. We hebben onze kinderen al weken niet hier gehad, zijn ook niet naar hun toegegaan.

Boodschappen doen we gauw gauw. En dan alleen de noodzakelijke dingen kopen en snel weer naar huis. We hebben een tuin, dus kunnen we buiten zitten. Mijn welbevinden hangt niet af van winkelen bij een grote keten en vervelen doen we ons ook nog niet.

Maar ik zie steeds meer rare plannen geopperd worden. Nu is de 1,5 meter afstand houden nog gebaseerd op een noodvoorziening. Maar binnen enkele weken wil het kabinet daar een spoedwet voor maken. Waarom zo’n haast? Het kan geen kwaad om juist nu alles even rustig te laten bezinken. Normaal gesproken duurt het jaren voor wetten gemaakt, geregeld en afgekondigd worden. Nu zou een beetje meer tijd beslist niet overbodig zijn.

En kijk eens hoe de regelingen in het openbaar vervoer er uit komen te zien. Dat we nu even geen gezellige treinreisjes kunnen of willen maken, oké. Maar mogen we dat straks nog wel? Of moeten we dan onze reis van te voren aanvragen, wachten op toestemming en anderen laten beslissen wat wel of niet “relevant” is. Daar gaat onze vrijheid.

De vrijheid die we vandaag vieren, is volgend jaar misschien helemaal niet meer zo vrij…..?