Moederdag, dus moeder wordt verwend.
Hoe en met wat….? Geen idee, maar ik ga er in elk geval van genieten.
Dit is een foto van Google, maar de vrouw met de hoed doet me sterk aan mijn moeder denken.
De doos bonbons is natuurlijk slecht voor de lijn, maar wel erg lekker.
En de tijd dat de kinderen is bed kwamen kruipen, is al lang geleden. Maar het is nog steeds een zoete herinnering.
Bij Marthy raadde dit boek aan, dat ik snel uit de bieb kon ophalen.
“De tuin van de avondnevel” geschreven door Tan Twan Eng, vertelt het verhaal van Yun Ling, die in Malaya (Maleisie) opgroeide.
Tijdens de Japanse bezetting werd zij en haar zus gedeporteerd naar een gevangenkamp. Waar zich dat bevond, is nog steeds onbekend. Om de verschrikkingen te weerstaan vertellen de zussen elkaar over Kyoto en de mooie tuinen die ze daar zegen.
Haar zusje eiste dat Yun Ling zou vluchten als zich de gelegenheid zou voordoen. Maar daardoor blijft ze haar hele leven geplaagd door die belofte.
Dan besluit ze om een Japanse tuin aan te leggen en gaat ze in de leer bij Arimoto, een Japanse tuinier, die hovenier van de keizer was.
Een boek over herinneringen, vernederingen, haat, maar ook bittere en toch dierbare momenten. Hoe de tijd alle wonden heelt, maar de herinnering onuitwisbare littekens achterlaat.
Een boek om ademloos uit te lezen.
Gisteren liep ik met de Ganzenpas niet door de natuur, maar maakten we een wandeling door de stad.
Met de metro naar het centrum en dan een beetje kriskras door winkelstraten die we bijna allemaal van vroeger kenden.
Hier zat …, daar heb ik gewerkt. Daar hebben we zo vaak gegeten. De herinneringen vlogen over en weer.
We namen een kijkje in de tuin van het stadhuis, maar lieten de koopgoot links liggen.
En tot besluit aten we met z’n allen poffertjes.
Wandeling down Memorylane 😉
Op onze reizen hebben we veel mensen ontmoet. En ook ontzettend veel kinderen. Soms kinderen in heel andere omstandigheden dan wij hier (nog kennen.
Kinderen die niet over een arsenaal aan speelgoed beschikten. Soms kinderen die duidelijk niet elke dag onbeperkt uit de voorraadkast konden pakken.
Maar zonder uitzondering waren ze lief, aardig, vrolijk en vooral nieuwsgierig. En weer zou ik zo graag willen weten hoe het nu met ze gaat. Wat ze geworden zijn, hoe ze zich in het leven staande houden en wat hun dromen waren en of die zijn uitgekomen.
Jammer, maar dat zullen we wel nooit te weten komen.
Een tijd geleden kreeg Leo via Messenger een berichtje van een familielid, die we uit het oog verloren waren.
Bij het opruimen had zij een film gevonden waarop waarschijnlijk de 25-jarige bruiloft van Leo’s ouders stond. Of we die film nog wilden hebben? Al mijmerend kwamen we tot de conclusie dat er heel veel familieleden al lang niet meer leefden. Dus ja, graag, want uit die tijd zijn niet zo veel foto’s meer voorhanden. We maakten een afspraak en kregen de film.
Maar hoe zat dat nou toch met die projector? Deed die het nog? Hij werd van zolder gehaald, afgestoft en aangesloten. Alles nog analoog, maar geen probleem, als een zonnetje. Even wat zoeken hoe alles werkt en welke spoel en hoe moet dat dan….? En daar kwamen de beelden op het scherm. Leo, zijn ouders, oma, ooms en tantes en… sommige mensen herkende ik niet. Is dat nou Leo’s zus? Ach ja, het was nog van voor mijn tijd. Maar wat leuk om dat allemaal terug te zien.
’s Avonds draaiden we hem nog eens, echt ouderwets in het donker. En binnenkort zullen we hem laten digitaliseren, zodat we hem wat makkelijker kunnen vertonen.
Zelf geen foto meer voorhanden, dus een foto van Google van het net geplukt 😉
Toen Leo nog Leootje was, logeerde hij soms bij zijn oom Paul en tante Ali in Monnickendam. Als stads ventje vond hij het er heerlijk, met veel vrijheid, ruimte. Met tijd om te klooien, te vissen, te spelen met zijn even oude nichtje Betty en haar buurmeisje Neelie.
Hij vertelde er vaak over, want het waren heerlijke herinneringen. De WC buiten, de deur met het hartje erin. Slapen op zolder, de grote steile trap op, stiekem luisteren wat er beneden besproken werd, de grote pispot die hij een keer uit zijn handen liet vallen…
En ook als we tante Ali zagen, werden die herinneringen weer opgehaald, aangevuld door schoonmama, schoonpapa en tante zelf. Dan kwamen natuurlijk ook andere medebewoners aan bod. De ouders van Neelie aan de ene kant, de buren aan de andere, met een eigen palingrokerij. Daar waren er meer van in het dorp en dat kon je soms goed ruiken.
En ook de melkboer verderop in de Kerkstraat. Die man die zoveel kinderen had. Tante vertelde dat ze altijd meteen wist wanneer het weer “zo ver” was. Dan droeg de melkvrouw een speciale rok, weet je nog? Ja,ja, schoonmama herinnerde zich dat ook en samen moesten ze daar dan weer om lachen. Elk jaar raak. Hoeveel kinderen zou die wel gehad hebben? Dat konden ze zich niet precies herinneren.
Tante, oom en schoonouders zijn al lang overleden, dus de herinneringen vervaagden. Tot afgelopen zaterdag. Want Jeanne van Sjannes Blog schreef over een indrukwekkende begrafenisdienst in Monnickendam. Dat zou toch niet die oude melkboer zijn geweest?
Ik reageerde en vertelde over Leo’s herinneringen. En geloof het of niet, maar het was inderdaad de oude melkboer Tessel die begraven werd. Een heel bijzonder toeval. Jeanne ken ik al lang, maar ontmoette ik pas persoonlijk op de Bloggersbijeenkomst en nu komen we elkaar meteen weer op het wereld-wijde-web tegen.
Al speurend op het www ontdekten Leo en ik ook nog deze site. Voor wie misschien ook herinneringen aan Monnickendam heeft.
We konden er op wachten. De temperatuur zakt en “Het koude-noodplan” treedt in werking. Oh, zucht, wat een onzin.
Bron: Google
Ik ga even terug in mijn herinnering, naar 1963. De dag voor die beruchte en barre Elfstedentocht. Ik moest gewoon naar school en op mijn vrije middag samen met vriendinnen lopen naar de kookles. (Ja, dat zat er al vroeg in). Het was al weken koud. Maar vond ik dat erg? Welnee, het was heerlijk. Sneeuw, ijs, hopen op ijsvrij als de temperatuur nog een beetje zou zakken.
Mijn vader was uitgevroren, want veel schilderwerk was er niet met die kou. Dus ging hij helpen om de bakkerskar over de brug of de hol bij de Mathenesserdijk op te duwen en zo een centje bij te verdienen.
Bron: Google
Hadden wij warme winterkleren? Ik kan het me niet herinneren. Ik schat dat ik één lange broek had, één paar stevige schoenen. Geen laarzen, geen thermo-ondergoed. In mijn slaapkamertje stonden de ijsbloemen op de ramen. Ik kreeg een kruik mee naar bed, er werd een extra gewatteerde en dus loodzware deken op mijn voeten gelegd. Bij uitzondering mocht ik me in de kamer aan- en uitkleden. Maar wassen ging gewoon met koud water, want er was niks anders.
Maar nu stromen de media -al voor er één sneeuwvlok is gevallen, voor de thermometer ook maar een graadje gezakt is- vol met berichten over hoe koud het wordt en wat je er tegen moet doen. Al meer dan een week hoor ik dat het min 17 gaat worden, maar hier is de temperatuur nog maar net onder 0. Buiten schijnt dagelijks de zon, het is stralend weer, maar Nederland bereid zich voor op een kouderamp. Och, wat een watjes toch!
 |
Welke souvenirs brengen we mee van vakantie? Ach, eigenlijk niets. Iedereen heeft alles al en wat je daar koopt, kun je hier ook krijgen. Dus voor ons geen sleutelhangers met de Eiffeltoren, geen Manneke Pies of sneeuwbol met de Keulse Dom. Maar we nemen meestal wel iets eetbaars mee uit ons vakantieland. Een speciale worst, een lekker kaasje of een mooie fles likeur. En we herinneren ons maar al te vaak de lekkernijen die we onderweg kochten. Zoals zo’n heerlijke Luikse wafel. |
Zulke heerlijke herinneringen worden deze week ook opgehaald bij Stuureenfoto. Doe ook mee als je zin hebt.
| Dit jaar kwam de kerstman met wel een heel bijzonder cadeautje uit de bus. Hij had daarbij de hulp van onze twee jongens, die heel sneaky in huis rondgesnuffeld hadden. Ze grepen hun kans toen wij op vakantie waren en zochten en vonden de oude schoenendoos met 8-mm films. Jaren geleden kochten we zo’n (toendertijd) supermoderne Fuica-filmcamera. Daar gingen filmpjes in van zo’n 3 minuten. Zonder geluid, maar wel in kleur. En natuurlijk filmden we er lustig op los. Vakantie met zus en zwager, vakantie naar Griekenland met de auto, de kinderen als baby, hun eerste stapjes, spelend met nichtjes. De visites van oma en opa, vakanties met de hele familie of met z’n viertjes. | Â  |
Natuurlijk hadden we al eens gezegd dat “we daar eigenlijk wel eens iets mee moesten doen”. Maar ja, dat blijft er dan bij en zo verstoften de films op zolder.
Maar de jongens hadden die nu netjes laten schoonmaken en digitaliseren. Wat een geluk dat Leo altijd zo keurig alle data en gebeurtenissen had vermeld op de envelopjes. Zo konden de films ook netjes aan elkaar gemonteerd worden. En lag daar dan ineens een doosje met twee DVD’s met alle films.
Nu hoeven we alleen de DVD af te spelen om terug in de tijd te gaan. Alles is eigenlijk nog van heel mooie kwaliteit. Dat het stomme film is, maakt het allemaal nog authentieker. Echt een heel bijzonder cadeau!!
| We gingen gisteren naar Museum Boijmans-van Beuningen om de tentoonstelling “Handmade” te zien. Daarover vertel ik later meer. Maar direct bij de ingang wachtte me een leuke verrassing. Van 1971 tot aan de geboorte van onze oudste in 1976 werkte ik als secretaresse van de afdeling Moderne Kunst in Museum Boijmans. Aan de toenmalige hoofdconservator, Mevrouw Renilde Hammacher, is nu, ter gelegenheid van haar 100e verjaardag, een tentoonstelling gewijd. Met affiches, foto’s, catalogi, brieven en een video met een vrij recent interview. In een aantal zalen boven waren door haar aangeworven kunstwerken tentoongesteld. Daar lag de catalogus van “De metamorfose van het object”, de eerste tentoonstelling waaraan ik meewerkte. Er waren foto’s en affiches van tentoonstellingen zoals Jime Dine en George Segal, die ik vanaf het begin heb zien opbouwen. |
  |
En toen ontdekte ik ineens voor een brief, die nog door mij getypt was. De referentie MK-RH/EH 76/36/4 liet aan duidelijkheid niets te wensen over.
En al is het museum nu totaal veranderd en raak ik er zelfs de weg een beetje kwijt, ik denk nog altijd met veel plezier terug aan die leuke jaren. Het was een topbaan!!
