Gelukkig moest ik even goed kijken waar ik mijn voeten zette. Het was uiteindelijk op de rand van een kade in Sneek en ik wilde niet in het water vallen.

En toen zag ik dit. Nee, niet die groene blaadjes, die zo te zien van een paardenbloem waren. Nee, die kleine gele knopjes vielen me juist op. Tussen de stenen groeide zomaar een stel zwammetjes. En dat vind ik altijd leuk.

Zo klein, zo zacht, zo teer! Maar ze laten zich niet uit het veld slaan en wurmen zich tussen de harde stenen uit.

Kracht van de natuur, die ondanks ons gerommel, toch altijd weer zal opkomen.