Wat is dat nou…

Wie denkt “dat heb ik toch al gezien..”, dat klopt. Maar dat was een blogje dat te vroeg werd gepubliceerd.

Hier het hele verhaal. In Griekenland kocht ik een potje yoghurt en bekeek het etiket eens wat nader. Alles in het Grieks natuurlijk. Maar met een beetje moeite herinnerde ik me de letters van lessen in een ver verleden. En toen zag ik het. “ΑΣΒΕΣΤΙΟ”. Nou ja, wat is dat nou? Wat zou dat wezen in gewoon Nederlands? Want dat de yoghurt in Griekenland vol zou zitten met asbest, wilde er bij mij echt niet in. Terug in Nederland bekeek ik het potje yoghurt van hetzelfde merk ook eens wat beter. En toen werd het me duidelijk. Dat is CALCIUM, of gewoon kalk. Niks om je druk over te maken. De zonen gaven, als oud gymnasiasten, de oplossing. Calcium komt uit het Latijn en ja, asbest , iets heel anders, is van het Grieks afgeleid. Maar het is beslist niet het zelfde. Dus maar gewoon doorgaan met yoghurt eten 😉 😉

Even weg…

We waren er weer eens even tussenuit. Een weekje Zakynthos, samen met schoonzus en zwager. Enthousiast hadden we maar één vest in de koffer gestopt, maar de weergoden waren boos. Ze hielden wat al te vaak wolken voor de zon, bliezen kwaad over het eiland en zorgden voor wat killer weer. Maar de regengod liet gelukkig alleen ’s nachts van zich spreken. Dat hoorden we, diep van onder onze dekentjes vandaan. En och, super heet is ook niet alles.
Shipwreck-002Het was een heel gezellige vakantie. We hadden mooie appartementen, er was een gezellig restaurant met een heerlijk kokende Griekse mama. De wijn en de ouzo smaakten voortreffelijk en we hadden een auto gehuurd. Dus konden we het eiland rustig verkennen. Zakynthos is niet zo groot, maar schitterend mooi. Buiten de toeristen-plaatsen waan je je alleen op de wereld.
Ik wilde per sé naar Navagio Beach, waar jaren geleden een piratenschip gestrand is. Ik had er foto’s van geShipwreck-003zien en wilde het ook met eigen ogen bekijken. Helaas, met ons ook busladingen anderen van over de hele wereld. Het schip ligt in een baai, omgeven door rotsen. Alleen vanaf boven kun jet het zien, maar dan moet je op een klein plateautje staan. Aansluiten in nette rijen aub… 😉
Nou ja, daar gingen we onze tijd niet aan verspillen. Zoveel auto’s en bussen gaf te veel geronk en benzinestank. We maakten wat foto’s zonder wrak en reden weer weg.
Shipwreck-001Hoefde ik ook niet te griezelen bij de types die op een smal muurtje stonden te wankelen om toch maar vooral die éne superleuke en hoogst originele selfie te maken.
Ik zocht thuis een mooie foto bij Google uit 😉

shipwreck-bay-google

Bron: Google Photos

Herinneringen

Ook vorige week keken we naar “We zijn er bijna” en wat een verrassing om te zien dat “ons strand” in Tolo er nog bijna net zo bijlag als in 1972.
We kwamen uit Athene, waar het druk en vol was en hadden ons verbaasd over de diepte en de smalte van het Kanaal van Korinthe. Tijd om even uit te blazen en wat te zonnen en te zwemmen.

We sloegen een zijweg in en daar lag het strand. Bijna helemaal verlaten. Er was een strook bos, waar we onze auto neerzetten, lekker in de schaduw. De autoradio stond aan en daar hoorde ik voor het eerst “The candyman” van Sammy Davis. Een liedje dat voor altijd met dat strandje verbonden zal zijn.
We hebben toen geen foto’s maar dia’s gemaakt. Die staan op zolder, in een kast. Jammer eigenlijk, moet ze toch weer eens opzoeken 😉
Maar Wikipedia biedt uitkomst, want dit is Tolo anno 2010. Ach, ik las dat er wel diverse hotels zijn bijgebouwd en dat die soms niet al te fraai zijn. Maar dit is nog een klein stukje, dat precies past in onze herinnering. Via Google Earth ontdekte dat zelfs het kleine restaurantje er nog is. Ach, misschien volgens jaar weer? Samen met de auto, ik zie dat wel zitten 😉

Herinneringen

We kijken elke maandagavond naar “We zijn er bijna”, waarin een aantal oudere stellen met de caravan op vakantie gaat. Dit jaar gaat de reis naar Griekenland. En daar beginnen onze herinneringen.

Want wij gingen in 1972 in een oude blauwe Volkswagen Kever van Rotterdam naar de Peleponnesos. Vier weken, voor het eerst samen. Nou je kunt begrijpen, dat wij aan die reis veel herinneringen hebben. We kampeerden niet, maar namen op de bonnefooi een hotelletje.

Ook staken wij niet van Italië naar Griekenland over, maar reden we dwars door het toenmalige Joegoslavië. Ik herinner me nog het bord met “Belgrado 778 km. De markt in Skopje, waar ik een levende kip in mijn handen geduwd kreeg. En de Griekse wegen….. Nu zien die er op tv gelikt uit, maar wij vlogen nogal eens met ons hoofd tegen het autodak omdat er enorme kuilen in de weg zaten.

We aten in piepkleine restaurantjes, waar je in de keuken mocht kijken wat er die dag op het menu stond. Vaak niet meer dan bonen, want wij reisden in de vastentijd. Dus er was geen vlees. Maar het smaakte ons prima. Onderweg kochten we kaas en fruit, enorme sinaasappels. We dronken retsina en ouzo. Goeie ouwe tijd….

 

Dierendag

In 1972 gingen Leo en ik voor het eerst samen op vakantie. En we pakten meteen uit, want het werd een autovakantie van vier weken naar Griekenland.
Veel van die reis staat me nog duidelijk voor ogen. Samen in het kleine blauwe kevertje, sigaretjes rollen voor Leo. Picknicken langs de kant van de weg, met enorm grote sinaasappelen, rechtstreeks van de boom. En de vele, vele schapen. Ergens moeten nog dia’s liggen van kuddes die de weg oversteken, de weg versperren, of de berg afkwamen lopen. Tientallen schapen en lammeren fotografeerde ik. Maar later wisten we natuurlijk niet meer waar precies dat allemaal was. Nou ja, leuke herinneringen toch?
En wat ook grote indruk maakte, was de markt waar al die lammeren verkocht werden. Want het was zo rond de Paastijd en de Grieken lustten wel weer een lekker mals stukje vlees na de lange vastentijd. En alsof ze het voelden, die beesten. Klagend blèrend stonden ze op de markt. En al vind ik een stukje lamsvlees heerlijk, telkens moet ik weer denken aan dat hartverscheurende geblèr.
En nu is het vandaag dierendag, maar ook offerfeest. Wat een tegenstrijdigheid… Vandaag maar eens iets vegetarisch koken!!

Bron: Boeren.nu

Zonnig plaatje

Een foto die me meteen weer terugbrengt naar Kreta. Ik heb er dierbare herinneringen aan, want onze huwelijksreis ging naar dat mooie Griekse eiland.

2007 -bootje in de haven van Heraklion

2007 -bootje in de haven van Heraklion

En na meer dan dertig jaar lijkt er eigenlijk nog eens niet zoveel veranderd. Je kunt er nog steeds dit soort plaatjes schieten. Maar de authentieke Griekse sfeer is door het massatoerisme wel verpest.