Zo kan het ook…

Bij de supermarkt stapte een jonge man naar binnen met in zijn karretje een enorme zak met plastic statiegeld flessen. Hoe komt ie daar nou aan? Tja, dat moet je hem dan vragen… Maar waarom zou ik me daarmee bemoeien. Het gaat me tenslotte niks aan! Maar toen ik hem een tijdje bezig zag, ben ik toch maar op hem toegestapt. “Ik ben niet nieuwsgierig, maar ik wil wel altijd graag alles weten. Is dit het resultaat van een opgeruimde studentenflat of….?” Hij lachte breeduit.

“Nee hoor! Dit hebben mijn collega’s en ik bij elkaar gespaard. We willen graag een goed doel steunen en zo komt er telkens wat binnen. We zoeken ze uit op de diverse supers en dan is het in één keer inleveren. De supers steunen ook vaak zelf een goed doel en daar is het moeilijk tussen komen. Vandaar deze voorraad lege flessen.” In de tussentijd bleef hij flessen in de automaat stoppen en de kar werd leger en leger. Ik bedankt hem voor de uitleg en zei “Ja, kan het ook. Er zijn helaas nog genoeg goede doelen om te steunen.” Mijn statiegeldbon heb ik hem maar gedoneerd. Het was toch een hele positieve actie. Vergat ik alleen te vragen welk doel gesteund moest worden. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed zit!

Goed doel

Hij kwam op het meest ongelegen moment. Ik was aan het koken en stond op het punt uien in de pan te doen. Maar zijn ratelende verkooppraatje sloeg aan, want voor ik het wist stond hij naast me in de kamer. Hij wilde zo graag dat ik mee zou doen aan de KWF-loterij.

En hoewel we al lang geleden besloten hadden nooit meer iets aan de deur te kopen of te regelen, ging ik nu toch voor de bijl. Bijna voor de bijl. Want echtgenoot zat boven en hoorde het hele verhaal. Hij vertrouwde het niet en kwam ijlings naar beneden.

Maar ja, voor het KWF, daar wilde ík toch wel aan meedoen. Dus gaf ik netjes naam, adres en e-mail op. Maar toen ik mijn bank-of gironummer moest opgeven, voelde ik me toch ongemakkelijk. Waarom zomaar je girorekening geven? Er zou ook getekend moeten worden. Nee, dat deden we beslist niet.

Met een boos gebaar trok hij het formuliertje uit het bloc en beende geïrriteerd weg.

Leo ging weer naar boven om op Google te kijken wat er over geschreven staat. Nogal wat klachten van mensen die zich over lieten halen en nu proberen van de inschrijving af te komen.

Ik weet het nu zeker: ik poeier zo’n jongen of meisje volgend keer meteen af. Bij zo’n loterij maak je kans op het winnen van (meestal) onnutte apparaten. Dat hoeft voor mij niet. Goede doelen steun ik wel op mijn eigen manier!

Verspilling

Als ik het goed begrijp, krijgt elk huishouden dat meedoet met de Postcodeloterij een dikke agenda in de bus. Ruim 500 gram papier, kleurig bedrukt.

Ik heb er niet om gevraagd en weet ook niet goed wat ik er mee moet doen. Als agenda vind ik  hem niet handig. Trouwens we gebruiken al jaren een klein handzaam agendaatje, dat bij de telefoon ligt en waar elke afspraak in wordt genoteerd. En dat doen we in 2011 ook weer.

Verder bestaat een gedeelte uit allerlei (voordeel)bonnen. Voor attracties, workshops en zo.

Wat een verspilling, want die voordeeltjes krijg je ook vaak bij andere gelegenheden. En wie gaat er nou op weg met zo’n joekel van een agenda in zijn tas?

Naar mijn mening allemaal weggegooid geld. Het merendeel van de bonnen blijft ongebruikt, geen goed doel wordt hiermee gesteund.