Het is altijd leuk om te lezen hoe een buitenlander kijkt naar ons land. Wat wij heel normaal vinden, is in de ogen van een buitenlander vaak onbegrijpelijk. Ik las “Polderjapanner” van Fumiko Miura.
Fumiko Miura is getrouwd met een Nederlander en woont inmiddels al weer jaren in Rotterdam. Ze werkt hier en heeft aan de Erasmus Universiteit sociologie gestudeerd. De Japanse leefwijze verschilt heel erg van de onze. In Japan zijn allerlei regels in het sociale verkeer, bij bezoeken en festiviteiten. Wij gaan daarmee veel losser om.
Zo zijn bij een bruiloft niet de ouders en familie van het bruidspaar het belangrijkst, maar krijgt de leidinggevende van je bedrijf een ereplaats bij het diner.
En is een artikel niet te leveren, dan mailt de verkoper dat kortweg. Japanners omschrijven met veel meer woorden en excuses dat het mogelijk nog wat langer duurt voor de bestelling geleverd wordt.
Wij zoeken vaak een leuke cursus uit. Japanners willen een cursus waar je vooral iets van opsteekt en leuk of niet, je doet je uiterste best. Zo zijn er nog heel veel verschillen op te merken.
De schrijfster gaat er vaak heel diep op in. Voor mij had het wel wat minder serieus gemogen. Evengoed toch vaak heel interessant om de verschillen te zien.
Hoe het ontstaan is, weten we niet meer. Maar als wij op vakantie gaan, eten we de avond tevoren witbrood met haring en aardbeien. Nee, niet meteen roepen van “Bah”, want we eten natuurlijk eerst brood met haring (en uitjes) en dan pas één of meer boterhammen met aardbeien. En geloof me, dat is heerlijk.
Toen ik voor het eerst bij mijn schoonouders kwam, lustte ik geen haring. Dat kon niet vond schoonmoeder en haar wil was wet. Dus proefde ik mijn eerste haring zuinigjes op een boterham, bedekt met heel veel ui en tomaat. Dan hoefde ik die enge vis niet te zien. Dat het zo lekker was, leerde ik snel. En nu eet ik het ook zonder ui en tomaat leg ik er al heel lang niet meer op.