Spaarpot

Zouden kinderen van nu nog leren om te sparen in een spaarpot? Ik heb eigenlijk geen idee. Want sparen is niet meer zo in, toch?

Bron: foto via Facebook

Een spaarpot zoals deze hadden onze kinderen ook. Je gooide er een gulden in en die rolde dan meteen netjes in het juiste vakje. Dat ging ook zo met andere munten en al snel was er een leuk kapitaaltje bij elkaar.

Je kon die spaarpot natuurlijk ook zelf openmaken en ik denk dat er zo nu en dan wel eens achter onze rug om wat uit gehaald werd. Maar het ging om het idee. Na verloop van tijd werd de inhoud gestort op hun eigen girorekening. Jong geleerd dus….

Die spaarpot is inmiddels een collectors item, denk ik. Net als de piekpijp. En het stuiverspotje van mijn moeder in de vorm van een mini-naaikistje. Alles al lang bij de kringloop gebracht. Zonder inhoud natuurlijk!

Puzzelen

Lies vond het helemaal niet erg dat ik een paar dagen door haar geld zat te rommelen. Nou ja het was ook geen echt geld. Het was een geldpuzzel. Allemaal euro-biljetten en euro munten en muntjes.

en het was nog een heel karwei om alle stukjes op hun plaats te krijgen. Want niet alle kleuren verschillen even duidelijk. En dan al die biljetten door elkaar en vaak meerdere keren. Zo nu en dan duizelde het me voor de ogen.

Maar de aanhouder wint en dus kan deze geldverzameling nog even te pronken liggen onder de glazen tafelplaat.

Bonnetjes

Laatst wilde ik bij de kassa van de super mijn boodschappen afrekenen. Alles op de band werd gescand. Sommige dingen moesten handmatig ingevoerd worden. En daar ging het fout. De jongen achter de kassa verschoot van kleur toen hij het totaalbedrag zag. “Dat kan niet kloppen”, stamelde hij. Een bedrag van meer dan 500 euro stond op de teller. En nee, zoveel had ik nou ook weer niet gekocht.

Bron: Google foto’s

Wat bleek? Mijn zak noten was maar liefst 58 keer opgevoerd. Het bleek om de code van iets anders te gaan en natuurlijk werd alles keurig en snel gecorrigeerd.

Nou was het deze keer wel heel erg duidelijk. Maar het kan ook dat zo’n fout je niet meteen opvalt. Ik wil dan ook altijd de kassabon en controleer die, zij het nogal vluchtig.

Maar ook bij latere klachten komt zo’n bon je van pas. Ik begrijp dan ook niet dat mensen steeds vaker de bon niet meenemen. Ook bij een volle kar. Dan is het toch onmogelijk om foutjes te herkennen. Of ben ik nu een beetje krenterig of te ouderwets?

Juwelier

Nee, bij deze winkel koop je geen goud of diamanten, maar voor mijn gevoel is het er even duur. De groentenman in ons winkelcentrum is voor mij een groentenjuwelier. Er zullen beslist klanten zijn die het doen, maar ik niet.
Want 6,98 betalen voor een doosje aardbeien, vind ik gewoon te duur. Te gek! Okay, ze zagen er ook beslist prachtig uit en nee, het is natuurlijk buiten het seizoen. We noemen ze ook niet voor niks zomerkoninkjes. Daar moet je in de winter dus niet om komen. Over de smaak kan ik niet oordelen, Maar voor dat geld koop ik toch iets anders. Nog geen idee wat, maar zeker geen aardbeien. Of ben ik blijven steken in het guldentijdperk, dat inmiddels al 15 jaar achter ons ligt? Want als ik het omreken, dan kom ik op een astronomisch bedrag uit voor die winterse zomerkoninkjes. Het kan wel, maar moet het dan ook?

De rode loper

Wandelen en meteen een goed doel steunen, dat leken onze wandelclub wel wat. Want als je leven beheerst wordt door je nierdialyse, zou een draagbaar apparaat een uitkomst zijn. Maar ja, daar is geld voor nodig. De Nierstichting organiseert hiervoor op 22 april in Naarden het wandelevenement DE RODE LOPER. Tot zover klopte het.
Maar toen we wat verder gingen kijken op internet, kregen we toch een beetje nare smaak in de mond. Het inschrijfgeld is al behoorlijk aan de prijs. Nou ja, het goede doel, nietwaar? Maar je moet er met de trein of auto heen en ook dat kost een behoorlijk bedrag.
Maar dan werd er ook nog eens gevraagd extra te doneren. Zou een fluitje van een cent zijn, gewoon je laten sponsoren.
En toen keek ik nog eens verder. Er was al zo’n evenement geweest waarbij 630 deelnemers ruim 30.000 euro bij elkaar hadden gebracht. Het gemiddelde sponsorbedrag per persoon was rond de 150 euro. Hè? Ik ben niet zo’n rekenwonder, dus haalde ik mijn zakjapanner er bij en becijferde dat er een bedrag van ruim 90.000 euro moet zijn binnengekomen. Dan kom ik tot de slotsom dat de organisatie van het evenement twee keer zoveel heeft gekost dan het heeft opgebracht. Dat lijkt me toch een beetje uit balans. Inmiddels is de sponsor-lat voor het komende evenement al gelegd op minimaal 180 euro per individuele deelnemer.
Nou heet onze club wel De Ganzepas, maar domme ganzen zijn we niet. We lopen op onze eigen benen, vinden zo’n doel prima, zouden in principe mee willen lopen. Maar betalen voor allerlei nutteloze rimram of blingbling willen we niet. Dat er kosten gemaakt moeten worden, dat snappen we heus wel. Maar maak er geen Hollywood-Oscar-uitreiking van, want dan gaat het echt alle perken te buiten. Nierstichting denk nog eens goed na wat zo’n evenement werkelijk beoogt. Moet het een feestje worden met van alles er op en aan of willen jullie zoveel mogelijk geld op halen voor onderzoek en het realiseren van een draagbaar dialyse-apparaat? Dat laatste heeft toch de hoogste prioriteit? Laat het daar dan zoveel mogelijk aan ten goede komen!

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Armoe

Image

geld

Bron: Google

Steeds vaker hoor je over armoe in Nederland. Ongetwijfeld zijn er mensen die niet in de welvaart van nu meedelen. Die hun baan verloren, ziek zijn geworden, gescheiden zijn en daardoor voor veel te hoge kosten in vergelijking tot hun inkomen zitten. Het lijkt me verschrikkelijk, zeker als je niet in staat bent om je vaste lasten naar beneden te brengen. Want de bank wil dat de hypotheek wordt betaald; de woningbouwvereniging wil elke maand het huurbedrag overgemaakt. En zo zijn er meer instanties, die geen pardon kennen.
Toch denk ik weleens dat mensen armoede verwarren met onvrede. Dat weinig geld hebben gelijk staat met ongelukkig zijn.
Wij hadden het vroeger thuis ook niet rijk, al werd het woord arm niet in de mond genomen. “Kijk naar je minderen, dan ben je tevreden”, zei mijn moeder. Bij mij thuis werd niet geklaagd, maar de tering naar de nering gezet. En mijn moeder had zo haar trucjes. Zo rond 1962 moest ik op handwerkles een petticoat maken. Ik wist natuurlijk precies wat ik wilde. Meters tule en kunstzijde. Het liefst in neonkleuren. We zouden het zaterdags gaan kopen. Steeds stelde moeder het met een smoesje uit en toen puntje bij paaltje kwam, was de winkel gesloten en moest ik mijn petticoat maken van een stuk oud laken. Daar zou ik net zo goed mee kunnen leren naaien, vond moeder. Er was helemaal geen geld voor meters stof.  En zo belangrijk was die petticoat tenslotte ook weer niet. Het leerde me relativeren, dat wensen niet altijd en zeker niet meteen in vervulling kunnen gaan.
Je bent arm als je echt geen geld hebt om eten te kopen, niet als je geen geld hebt om naar de snackbar te gaan. En je broek mag dan niet van de laatste mode zijn, je hebt een broek en dus hoef je niet in je blote bast te lopen.
Als je tevreden bent, ben je rijk zonder een cent te bezitten.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Rijen

rijen Kennen jullie nog die foto’s uit de oorlog, of uit landen met schaarste. Lange rijen wachtenden, voor melk, brood, aardappelen of een maaltijd. Dat kenden we hier toch niet? Of wel?

Ja hoor, hier staan ze nog steeds (net als in andere landen overigens) 😉
Maar nu wachten we netjes op onze beurt om ons eigen geld uit de muur te trekken.
Gek hè, je went aan alles. Eerst vond ik het zo vreemd, nu kijk ik er niet meer van op. En sluit ook ik me aan in zo’n rij.

 

Geld

Vorige week kwam ik al zappend langs het programma “Een dubbeltje op z’n kant”, waarin mensen met torenhoge schulden geholpen worden hun financiën weer in orde te brengen. Ik heb er met stijgende verbazing naar gekeken.
Want dat je in een rottige situatie kunt belanden, kan ik me wel voorstellen. Maar als je weet dat er bijna onoplosbare schulden bestaan en als je dan toch vrolijk allerlei dingen blijft kopen, daar kan ik me daar geen voorstelling van maken.
Misschien ben ik wel heel ouderwets. Want als je geen geld hebt, dan kun je ook niet kopen. Dat je boodschappen doet en eten en drinken haalt, is natuurlijk vanzelfsprekend. Maar geld, veel geld, uitgeven aan luchtjes, sieraden, weer nieuwe kleertjes voor de kinderen, allerlei opschik voor in huis.  Ik kon het maar niet begrijpen.
Wat me ook zo bevreemdde, was dat de man in kwestie totaal geen idee had wat er onder zijn ogen afspeelde. Hij keek blijkbaar nooit naar de afschriften, dat was niet zijn taak. Dat mevrouw er een rommeltje van maakte, nou ja….
Gelukkig had Annemarie van Gaal de zaak wel goed door en is er uiteindelijk een goed plan gekomen en worden inmiddels de schulden wel afgelost. Dat is natuurlijk ook de insteek van het programma.

Verdienen

Ik had het al gelezen, maar gedacht dat het een foutje was. Want een salaris van 83,000,000.00 dollar leek me gewoon ondenkbaar. Maar het is wél waar. Mevrouw Angela Ahrendts van Apple verdient zo veel. Natuurlijk krijgt ze niet elke maand bijna 12 miljoen op haar girorekening gestort. Het bedrag bestaat voor een deel uit bedrijfsaandelen en opties. Maar toch.

Nou vraag ik me af, wat zo’n bedrag voor invloed op je leven heeft. Slaapt ze nog wel rustig? Of wordt ze badend in het zweet wakker en vraagt ze haar man “Zeg, zouden ze de komma niet verkeerd hebben gezet?” En dat die man dan bromt: “Meid, maak je geen zorgen. We kunnen de hypotheek toch betalen. Ga slapen!!!”
Staat ze ’s morgens voor de spiegel en bedenkt ze met schrik dat ze vandaag alweer top moet presteren, maar dat ze eigenlijk liever met vriendinnen zou gaan winkelen?

Daar heeft ze geen tijd voor en zomaar een baaldag zit er bij zo’n baan natuurlijk niet in. Vraagt ze zich dan weleens af, wat de meerwaarde van dat enorme bedrag is?

Zou ik met haar willen ruilen? Nee!! Ze mag dan wel alles kunnen kopen wat haar hartje begeert, maar of dat nou zo gelukkig maakt….

Boete

Nee hoor, niks te hard gereden of iets anders fout gedaan. Ik zelf heb geen bekeuring, gelukkig maar.
Maar je hoort de laatste tijd steeds meer over “boetes” die betaald moeten worden. De banken moeten miljarden betalen,

Nederland moet de Europese Unie betalen, bedrijven worden beboet  enzovoort, enzovoort. Waar blijft al dat geld? Wie legt die boetes op en waarvoor? En waar wordt dat geld dan aan besteed? Want het gaat natuurlijk niet om een paar euro. Nee, de miljarden vliegen je om de oren.

Een heleboel vragen, maar geen antwoorden. Of weet jij het wel?