Bakken

Niet alle uitzendingen van “Heel Holland Bakt” heb ik gevolgd, maar natuurlijk wel de finale. Het is prachtig wat ze bakken. Maar toch….
Het haalt het niet bij de uitzendingen van “Qui sera le prochain grand pâtissier”.
Want al zegt de vertaling van de TV dat het gaat om “heel Frankrijk bakt”, dat is niet waar. Vier weken lang strijden in Frankrijk zeer gedreven, maar wel professionele, banketbakkers om de titel van “Grand pâtissier”. Vier zaterdagen achter elkaar zaten Leo en ik van negen tot bijna half twaalf gespannen te kijken. Zenuwslopende opdrachten en dat allemaal in maar heel beperkte tijd. En de jury velde soms een zeer hard oordeel. Maar de finalisten mogen zich dan scharen onder de “crème de la crème” van de Franse patissiers.

Wie het geduld heeft om alle afgelopen uitzendingen van ruim 2 uur te zien, klikt op de foto.En wil je daarna ook nog iets namaken, dan vind je hier de recepten.

Bewaren

Herinnering

Dit plaatje op de zeurkalender bracht me terug naar 1992. Geen jaar met een gouden randje, want mijn zus werd heel ernstig ziek en dat had nogal wat gevolgen. Manlief dreigde ook nog zijn baan te verliezen. Nou ja, zorgen alom.
Maar we gingen op vakantie, naar Libre in Zuid Frankrijk. Een lange reis en ik was dan ook blij dat we het bordje naar het dorp zagen.
Het ging een smalle bergweg op, met 11 haarspeldbochten. Achterin hoorde ik onze kinderen zuchten. Goeie grutten, wat een hoogte. Leo concentreerde zich hevig op de weg en liet merken dat ook hij het een lastige klim vond. Ik zei niks, maar God hoorde me brommen. Ik heb het sowieso niet op bergen en mijn hoogtevrees speelde danig parten.
Ik zag het voor me, elke dag naar beneden en weer terug. Leo en de kinderen wenden snel aan die route, maar ik lag ’s nachts in bed te tellen. Nog zoveel dagen, dat is 11 x 2 minimaal die vermaledijde bochten nemen. Ik reed dan wel niet zelf, maar toch had ik telkens het zweet in mijn handen.
Leo vergat een keer iets en wilde weer terug naar boven. Nog een keer die rotweg, nog een keer die angst, nog een keer 22 bochten. Ik leed in stilte.
Toen kwam de dag dat we ergens reden en ik zei dat we links af moesten. Oh, dus hier naar rechts, zei plaaggeest Leo, die het wel goed gehoord had. Nee!!!! Ik gilde het uit, want rechts lag een ravijn van vele honderden meters diep. Het was het breekpunt. Eenmaal terug in het vakantiehuis kreeg ik het zo benauwd, dat ik beslist niet langer wilde blijven. We besloten terug naar Nederland te gaan. Dag vakantie, dag zon, dag rust,
Het heeft nog een paar jaar geduurd voor ik weer naar een bergachtig gebied durfde. Hoe een paar lijntjes een herinnering weer terug kunnen brengen….

Bewaren

Bewaren

Prijzen

Telkens realiseren we ons hoe duur buiten de deur eten in Nederland is. In Frankrijk gingen we vaak ‘s-middags lunchen. In zo’n klein restaurant, zonder sterren of capsjones. En telkens werden we verrast door de kok.

Dit was bijvoorbeeld zo’n menu. Alles vers bereid, met paté vergezeld van een heerlijke uiencompote. Daarna koolvis in een mooie saus, met aardappelen en kastanjes. Toe een superluxe koffie met mini taartje, ijs en île flottante. We dronken er een karafje witte wijn bij. Water werd meteen van het huis geserveerd.

Wil je weten hoeveel we moesten, afrekenen? Nog geen 35,00 euro, voor twee personen. Dat valt toch mee, nietwaar? Kom daar hier eens om….

 

Bordje

10-bordje Een weekje waren we weg, naar Frankrijk, de Auvergne. We reden door stille, slaperige stadjes en dorpen, aten in kleine restaurantjes en genoten vooral van de stilte en de rust bij onze gîte.
Soms leek het wel of de tijd had stilgestaan. En dan zie je ineens zo’n bordje. Zo klein dat je wel even moet stilstaan om het te lezen. Dus stapvoets er voorbij om goed te kunnen zien of je echt wel de juiste richting neemt.

Dit is nog uit de tijd van de eerste Michelingids, schat ik in.

Vanuit de lucht

Een weekje er tussen uit, met onze familieclub. Zomaar even weer een beetje bijkletsen, samen rondtoeren en genieten van het mooie Italië. Niet naar de meren in het Noord, niet naar Toscane, maar helemaal naar de hak van de laars, naar Puglia. Voor ons een nog onbekend gebied. Maar een heel aangename kennismaking. Wat een prachtig land is Italië toch! Mooie vergezichten, heerlijke stranden, leuke knusse dorpjes en stadjes. En natuurlijk heerlijk weer, want wij vertrokken net toen het hier nog koud en winderig was.

Alweer op de terugreis kon ik vanuit het vliegtuig goed zien, hoe het landschap kan verschillen. Want is het in Frankrijk een rommelige lappendeken, in Nederland is het gestructureerd en hoekig. Ik maakte foto’s met mijn telefoon en was verbaasd dat sommige foto’s ondanks de vliegmode toch een GPS-locatie aangaven. Techniek staat dus voor niets en zelfs in de lucht gluurt Google met je mee 😉

Klik op de foto om te vergroten:

Prijsverschil

Toen we laatst in Frankrijk waren, viel het ons weer op. Hoe (relatief) goedkoop buiten de deur eten in Frankrijk is en hoe duur in Nederland.

We aten een paar keer in een Bar Tabac. Geen sterrenkeuken, maar wel eerlijke kost. Met zijn vieren hadden we voor ruim 50 Euro een 3-gangen menu, een karaf cider en koffie toe.

Een andere dag aten we in dit gezellige restaurantje. Weer namen we het 3-gangenmenu. Met verbazing keken we naar onze borden. Prachtig opgemaakt, verzorgd en heerlijk. En dat voor 12,50 p.p.

Kom daar maar eens om in Nederland. Voor die prijs heb je hier  nauwelijks een hoofdgerecht en dat is dan meestal uit iets uit de frituur, met ernaast ondefinieerbaar vlees in een morsige saus.

De Horeca klaagt steen en been, want de klanten blijven weg. Wij weten wel waaraan dat ligt!

Recept: Coquilles St. Jacques

Ik ben nog een beetje in Franse sferen, na een weekje Normandië. Vandaar dit recept:

24 Sint Jacobsschelpen of coquilles
zeezout, witte peper
2 teentjes knoflook, fijngesneden
60 gram groene peperkorrels (uitgelekt)
150 gram sjalotjes, fijngehakt
5 eetlepels paneermeel
100 gram boter, in kleine stukjes

Verwarm de oven voor op 220 graden.
Snijd de coquilles 3x tot aan de rand in.
Bestrooi ze met zout en peper en strooi er dan eerst de knoflook en peperkorrels over.
Wentel ze door het paneermeel en leg elke coquille als een waaier in een Jakobsschelp.

Verdeel er de klontjes boter over en zet de schelpen 20 minuten in de oven.

EET SMAKELIJK!!!

Uit: La France Gourmande van Marolyn Charpentier

La vache qui rit

Een smal landweggetje, ergens in Normandië. Vier Hollanders in een auto, op weg naar een plaatselijke bezienswaardigheid. Het is stil, nauwelijks verkeer. De lucht trilt onder de zonneschijn en een kruidige geur siepelt binnen. En dan ineens… “Wat is dat nou?” vraagt zwager. “Krijg nou niks” zegt echtgenoot. “Das een koe” roepen de dames achterin in koor. En ja, midden op de weg staat een Franse koe en kijkt lodderig naar de auto.
“Ik ga terug”, zegt zwager, die rijdt. Maar ja, dat weggetje is smal en bochtig. “Je kunt er toch gewoon langs” vinden de dames, die al een lachkriebel voelen opkomen.

Continue reading

Recept: Kip provençale met basilicum

Kip provençale met basilicum

Kip provençale met basilicum

Kip provençale met basilicum

(Hoofdgerecht voor 4 personen)

1 kip, in stukken (of 4 flinke kippebouten)

30 gram boter

3 tomaten, in stukken gehakt

1 teen knoflook

½ fles droge, witte wijn

basilicum, bouquet garni (peterselie, laurierblad, tijm), zout, peper

125 gr. witte champignons

20 zwarte olijven

Braad de kip aan alle kanten bruin in de boter. Strooi er 1 afgestreken eetlepel bloem over. Meng goed door elkaar.

Voeg de tomatenstukken, knoflook, bouquet garni en wat basilicum toe. Giet de wijn erbij. Breng op smaak met wat zout en peper. Doe het deksel schuin op de pan en laat ongeveer 30 minuten zachtjes pruttelen.

Veeg de champignons schoon en snijdt ze in plakjes. Doe ze, met de olijven, bij de kip en laat nog ongeveer een kwartier sudderen.Verwijder het bouquet garni. Serveer de kip met de saus in een lage schaal, bestrooid met wat gehakte peterselie.

Serveer met rijst of pasta en eventueel een groene salade.

Uit: Le Livre d’Or de Françoise Bernard (ISBN 9-782010-111235)