Een foto van een foto. Het album waar de foto in zat was niet te scannen, dus dan maar zo. Een beetje primitief, maar dat past wel bij de herinnering. In 1999 fotografeerde Leo mijn rug in een1000-dingen winkeltje op Florès.

We hadden geboekt voor een groepsreis naar Indonesië, maar het politieke klimaat maakte het voor velen te onrustig, Daardoor bestond onze groep slechts uit Leo en mij. Verder was alles prima verzorgd en werden we overal door vriendelijke gidsen over de eilanden gereden.

Zo ook over Flores. Een eiland met een betoverende natuur, maar nog vrijwel niet ingesteld op toeristen. We vonden het geweldig, genoten met volle teugen en namen de wat primitieve omstandigheden voor lief.

Er was niet veel te koop. Zelfs ansichtkaarten konden we niet krijgen, al vonden we dat niet zo’n groot probleem. Maar toen ik opeens heel dringend tampons nodig had, werd het wel een beetje penibel.

In het eerste winkeltje werd ik geholpen door een man, die zo verlegen was dat ik nauwelijks om mijn spullen durfde vragen. De tweede winkel verkocht duidelijk niets wat ik zou kunnen gebruiken. In de derde winkel (we hadden al vele kilometers gereden) stond een Chinese vrouw achter de toonbank. Ze antwoordde niet, maar rende naar de telefoon. Ik verstond natuurlijk niet wat ze zei, maar hoorde wel “tampax”.

Even later sprong een jong meisje op een brommertje. Na een kwartier kwam ze terug en ja, met een doosje waarin 8 tampax zaten. Zelden zulke dure tampons gebruikt en er zo zuinig mee omgesprongen. Maar oh, oh, wat was ik blij.

Nog vele jaren later behoorde een doosje “damesdingen” tot mijn standaard reisuitrusting.