Paris à vélo

Vorige week was ik met een vriendin in Parijs. En wat ons zo opviel waren de vele fietsen. Overal lange rijen fietsen, of lange rijen lege fietspaaltjes. Daar moesten we toch meer van weten. Wie ook nieuwsgierig is, klikt hier voor een Nederlands verhaal en hier voor de officiële Franse site.

Want die leuke fietsen, met hun kekke mandje voorop, kun je huren. Voor een hele schappelijke prijs ben je zeer flexibel in het Parijse verkeer en fiets je in een mum van hot naar haar.

Een soort “witte fietsenplan” maar dan op z’n Frans. Dus groots aangepakt en doordacht. Bij vrijwel elk verhuurpunt staat een bord met daarop aangegeven waar de dichts bijzijnde stallingen te vinden zijn. En dat zijn er heel veel.
Zelf fietsten we niet, wij hadden we een Carte Paris Visite, zodat we heerlijk met metro, bus of trein in Parijs konden toeren. Maar bovenal hebben we heel veel gelopen. Het was heerlijk weer en samen hebben we in ruime mate Parijse sfeer gesnoven.

Voor- of nadeel?

Bewegen is goed, zeker als je gewicht een beetje te hoog is. Dus klom ik gisteren maar weer eens op de fiets om naar de supermarkt te gaan. Niet rechtstreeks, maar met een ommetje. En op de terugweg, met op de bagagedrager een tas met bloemkool, sla en mager beleg, ook met een ommetje weer terug.

Maar ja, toen ik op een bepaald moment de bocht naar rechts wilde nemen, kwam van de andere kant een klein autootje aan. De bestuurster had alleen oog voor het verkeer van rechts, dus nam ze de bocht lekker krap. Mij, de fietser van links, zag ze compleet over het hoofd. Ik kwam shocking klem te zitten tussen haar zijspiegel en de stoeprand en zag geen andere uitweg dan me domweg te laten vallen. Boem, daar lag ik op de straat, met de fiets over mij heen.
Wat ik toen geroepen heb, zal ik maar niet herhalen. Not at all ladylike.
Ach, eigenlijk mankeerde ikzelf niet veel, een beurse plek op mijn knie, misschien later wat spierpijn. De fiets heeft meer geleden en moet nu naar de fietsenmaker.
Maar zoals elk nadeel se voordeel hep…..Nu weet ik tenminste dat het op een dikker achterwerk beter valt dan op een klein kontje. En dat mijn botten nog steeds in prima conditie zijn.Geluk bij een ongeluk!

Licht aan!

Het valt me telkens weer op hoe sommige mensen vrijwel onzichtbaar door  het verkeer fietsen.
Soms zie je opeens twee witte cirkels de weg oversteken. Een fietser, soms met een kind achterop, die in de schemering nauwelijks opvalt. Met een donkere jas, geen voor- of achterlicht en met een mentaliteit van “God zegene de greep!”. Want anders kan ik het niet noemen: Zomaar plompverloren uit een zijstraat komen.
Vanavond was het gelukkig droog, maar als het regent dan komen ze helemaal als het ware uit de lucht vallen.
Zou het nou niet anders kunnen? Met van die reflecterende strepen, zodat ze beter opvallen? Op sommige regenpakken zitten ze, en ook op fietstassen. Het lijkt me veel veiliger.

Zadelpijn

Toen Leo en ik pas samenwoonden, kochten we allebei mooie nieuwe fietsen. Natuurlijk zouden we daar heerlijke tochten op gaan maken. Maar bij de eerste rit kreeg ik al na 100 meter een klapband. De week daarop gingen we dan toch een stuk rijden. Het was heerlijk, maar op de terugweg raakte ik uit balans en klapte met mijn hoofd op het asfalt. Het leek een nogal bloederig ongeluk en Leo kreeg de schrik van zijn leven. Maar uiteindelijk viel het mee. Alleen was mijn enthousiasme voor fietsen wel tot het nulpunt gedaald. Jarenlang stond mijn fiets in de berging te verstoffen.

Continue reading