Sommige mensen zijn echt Handige Harries. Kijk nou eens naar deze fiets. Voorzien van alle gemakken, tenminste voor de picknick.
Vul de flessen, pomp de banden op en spring op het zadel. De wereld ligt voor je open. Dorst hoef je niet te lijden en op de bagagedrager is vast ook nog wel plek voor een tas met broodjes.
😉 😉 😉
Voetje voor voetje schuifelde de man voort achter zijn rollator. Het duurde een tijd voor hij de stoep overgestoken was en bij de oversteekplaats van het fietspad stond.
Dat fietspad is niet zo breed en er zit ook nog een soort van “vluchtheuveltje” in. Het oversteek gedeelte is hooguit zes straattegels breed, schat ik zo.
Hij keek om zich heen en schoof de rollator van de stoep af. Die blokkeerde zowat het hele fietspad. En juist op dat moment kwam er een fietser aan. Een meneer in mijn leeftijdscategorie. Hoeveel haast kon die nou toch hebben? dat viel dus tegen….!
Ik dacht “Die fietser wacht wel even”, maar nee hoor. Hij stopte noodgedwongen en zei iets. Ik stond veel te ver weg om te horen wat, maar de strompelmeneer draaide met veel moeite zijn rollator weg. En daar fietste de haastige man er vandoor.
Ik keek met stijgende verbazing en blijkbaar ik niet alleen, want een voorbijganger maakte ook een opmerking. De man met de rollator haalde zijn schouders op. Hij was het blijkbaar al gewend, al die haastige mensen.
Opzij, opzij, opzij, we hebben zoveel haast…..
Even een snel blogje. Binnenkort volgt er wel wat meer over de plek waar ik deze leuke fiets tegenkwam.
Duidelijk niet meer geschikt voor een ritje, al zou er wel veel bekijks voor zijn. Maar als reclameobject doet dit exemplaar het prima.
Laatst maakte ik foto’s in Delft, samen met Jeanne en nog wat andere fotomaatjes.
En dit plaatje kon ik natuurlijk niet weerstaan. Want hoe krijg je in hemelsnaam je fiets daar geparkeerd? Wel lekker veilig, niemand zal hem daar jatten. Maar makkelijk lijkt het me niet.
Of is het nou zo’n deelfiets en wilde iemand hem per slot van rekening toch niet met anderen delen? Ik blijf het onhandig vinden 😉
Deze kaart zag ik ergens onderweg, ik weet niet eens meer waar. Dat is toch leuk gevonden..? Die fiets, de mand voorop, de bloemen, het heeft allemaal iets heel vrolijks. Als je zo’n kaart krijgt, is je dag weer helemaal goed.
Zo maar een straat in Den Haag, zomaar een fiets…. Maar wat hangt daar nou toch aan? Even goed kijken, nee maar….! Wie heeft dat dat nou toch laten hangen, is dat zo maar vergeten… Want dat je een tas vergeet, je paraplu, maar een BH…!? Oh… wat jammer toch dat mijn schrijftalent niet zo groot is dat ik daar een heel verhaal met sappige details over kan verzinnen.
Wat moet je daar nou van denken? Iets zinnenprikkelends, iets zeer pikants…? Of is de werkelijkheid gewoon en alledaags? Is het een stuk wasgoed dat met een flinke storm is weg gewaaid van de waslijn? Wie zal het zeggen?
Feit is dat wij het nooit precies zullen weten. De naakte waarheid blijft het geheim van Den Haag! 😉
Op zoek naar een winterse foto voor bij mijn Stuureenfoto-blog kwam ik deze foto tegen. Tijdloos, want volgens mijn computer is hij in 2007 genomen. Maar dat had evengoed een paar dagen geleden kunnen zijn. Waar stond die fiets? Geen idee, maar ik denk hier in de buurt. Misschien wel voor mijn eigen deur. Maar ja, ik maak zoveel foto’s. Zo’n detail vergeet je, net als die foto dus. Zo nu en dan zoeken levert soms een leuke verrassing op.
Handig is het wel, zo’n krat voor op je fiets. Maar vrolijk? Nou…nee, niet echt!
Ze had natuurlijk een roze, rode of gele krat kunnen nemen, maar dat is dan weer zo opzichtig. Ze ging voor een klein, pittig accentje. Geen schaterlach, geen dijenkletser, maar een glimlachje. Zo vrolijkt een sombere dag toch een beetje op, nietwaar?
Vroeger reed de wegenwacht op een stoere motor, dik ingepakt in leren jas en helm. Maar tijden veranderen, want het werd met de jaren comfortabeler. De bekende gele autootjes reden op de Nederlandse wegen. Eerst klein, maar allengs groter. Er moest ook steeds meer in, want elke auto had zo zijn eigen onderdelen nodig.
Maar nu is het repareren van een auto weer heel anders. Printplaatjes hebben de onderdelen weggedrukt. En in Amsterdam is het verkeer soms zo chaotisch, dat je er met een auto nauwelijks meer vooruit komt. Dat moest dus anders en nu komt de wegenwacht dus….. met de bakfiets. Compleet met navigatie apparatuur en computer. Ja, ja, ook dat is vooruitgang…
Nee, helemaal geen bijzondere fiets. Gewoon een huis-tuin-en-keukenfiets. Maar de eigenaar had hem daar neer gezet omdat hij er zo mooi precies paste. Of die oude hijskraan bij het Maritiem Museum er speciaal voor gemaakt was. Zou het gaan regenen, dan bleef in ieder geval zijn fiets lekker droog. En dat vond ik grappig.
