Eigenlijk hoef ik helemaal niet ver te gaan om een vakantiegevoel te krijgen. Afgelopen woensdag gingen Leo en ik naar de markt op het Afrikaanderplein in Rotterdam. En dan voel je je meteen in een andere wereld. De kleuren, de geuren, de stemmen maken dat je eerder denkt aan Istanbul of Marrakech dan de Maasstad, zeker als het nog zulk heerlijk weer is.
Ik weet dat er heel veel in mijn stad te koop is, maar toch zag ik nog behoorlijk wat onbekends op de kramen liggen.
Ik had het op mijn verjaardag al voorspeld. In Portugal zou ik “Pasteis de Belem” of “pasteis de nata” eten. Niet één, meerdere, misschien wel een paar tegelijk. Dat is me niet gelukt hoor, één per keer was meer dan voldoende. Maar een volgend keer weer, dat maakt toch wel een leuk stapeltje zo met elkaar.
En ik was niet alleen, want ook Leo vond die kleine ronde custardtaartjes heel erg lekker. En dus probeerden we bij diverse bakkerijtjes welke we de lekkerste vonden. We hebben één adresje, waar ze nog warm waren. Knapperig van buiten, zacht en zoet gevuld…. kopje koffie erbij…. hmmmmm… heerlijk…..
In dit filmpje kun je zien hoe ze gemaakt worden.
Al een paar weken geleden maakte ik van dit stilleven een stevige gele linzensoep. Die eten we vandaag, dat is gemakkelijk. Want dit weekend vieren we alle jaarlijkse hoogtijdagen in één keer. We hebben een leuk huis gehuurd, in een mooie omgeving.
Ik vroor de soep in, nam het mee in de koelbox en vanmiddag warm ik het op. Broodje erbij en klaar is Kees. Binnenkort zal ik het recept wel geven.
Nu hebben we andere dingen te doen 😉 😉
Rotterdam heeft er een nieuw “eetpaleis” bij, een foodhal op de Wilhelminapier. Leo en ik liepen er afgelopen weekend doorheen. We waren op weg naar iets anders, hadden geen honger. Maar kregen ook geen trek bij het zien wat zo’n foodhal inhoudt.
Het zal wel een trend zijn en bij jongeren heel geliefd, maar wij vinden dat zelf je eten halen, het geserveerd krijgen op een kartonnen plaatje, bordje of in een servetje gerold, nou niet het toppunt van culinair genoegen. Koffie uit kartonnen bekertjes, bier zonder glas, nee het trekt ons niet aan. Misschien zijn we er te oud voor aan het worden. Hebben we behoefte om ons te laten bedienen, ik weet het niet. Maar geef ons maar een gezellig café met een vriendelijke serveerster en net bestek en servies.
In de winkels zie je steeds vaker eetwaren die geen of weinig suiker. Dat ze toch zoet smaken komt door het gebruik van xylitol, een kunstmatige zoetstof. Al diverse malen is daar discussie over ontstaan en telkens zie ik dan weer uitspraken van wetenschappers in de trant van “er is al zoveel onderzoek gedaan, en het is niet schadelijk voor mensen”. 
Toch was er laatst commotie over.
Een hond had in een onbewaakt ogenblik zijn kans gegrepen en een koek met xylitol opgegeten. Na niet al te lange tijd werd het beest ziek. Enige tijd later was hij overleden. Ja, honden kunnen niet tegen xylitol…..
Nou weet ik wel, een hond is geen mens. Maar toch… als je heel veel xylitol naar binnen krijgt…? Wat gebeurt er dan met je? Dat weet nog niemand. Wat zijn de effecten na tientallen jaren? Misschien zegt die wetenschapper dan heel andere dingen. Ik eet in ieder geval niks meer waarin xylitol zit. En kinderen zou ik het zeker niet geven!
In de krant las ik dat het niet meer voldoende is om speciale restaurants in de wereld te noemen. Het gaat nu om de totaal ervaring. Dus niet alleen wàt, maar ook wáár je het hebt gegeten. En dan is Lonely Planet er als de kippen bij om dat in een boek vast te leggen. Gelukkig hoefde ik het boek niet te kopen, want de krant publiceerde een lijstje van de 20 beste ervaringen. En kijk, dan blijkt maar weer dat Leo en ik altijd al trendsetters waren. Want van de 20 “places to be” hebben wij er al 9 gehad.
We aten jaren geleden Pho langs de Hau-rivier in Vietnam; Pekingeend in Peking, China; Mosselen met frieten in Brussel, België; Lamstajine in Marrakech, Marokko; Kaas in Frankrijk; Pastéis de nata in Lissabon, Portugal; Dim sum in Hongkong; Pizza Margherita in Naples , Italië (het was eigenlijk Florence, maar niet pietepeuteren hè?) en Sushi in Tokio, Japan.
Jammer, maar plannen om de lijst compleet te maken hebben we niet. Komen dus ook nooit tot een vermelding in de Lonely Planet. Maar goed, hier staat het dan toch maar zwart op wit op mijn eigen blog, met *** 😉 😉 😉
Een paar weken gelden kreeg ik via Facebook een berichtje dat er nu FoodFirst is. Een internetplatform, waaraan onder andere Rudolph van Veen en vele anderen aan meewerken. Ik ben al een hele tijd fan van Rudolph en vind dat hij erg lekkere en gezonde dingen klaar maakt. Dus nam ik een kijkje op de website van FoodFirst Network. De site draait zonder reclame, maar ergens moet het geld vandaan komen dus is het de bedoeling dat je lid wordt. Dat deed ik dan ook, want je kunt je per maand afmelden en voor het kleine bedrag wilde ik de gok wel nemen.
Elke week is er een weekmenu, er zijn diverse recepten met filmpjes, items over gezondheid, bewegen en nog meer. Een beetje “lifestyle” met het accent op lekker.
Ik heb al wat recepten gemaakt, zoals een ontbijtcake die bij Leo erg in de smaak valt.
Deze week aten we Indiase gehaktballetjes met salade en ook dat was een schot in de roos.
Ik vind het wat lastig om de link naar de recepten te geven, want dat is gekoppeld aan mijn lidmaatschap. En met de huidige privacy-hausse wil ik niet in de problemen komen. Maar je kunt natuurlijk altijd een kijkje op de site nemen.
Hoe het ontstaan is, weten we niet meer. Maar als wij op vakantie gaan, eten we de avond tevoren witbrood met haring en aardbeien. Nee, niet meteen roepen van “Bah”, want we eten natuurlijk eerst brood met haring (en uitjes) en dan pas één of meer boterhammen met aardbeien. En geloof me, dat is heerlijk.
Toen ik voor het eerst bij mijn schoonouders kwam, lustte ik geen haring. Dat kon niet vond schoonmoeder en haar wil was wet. Dus proefde ik mijn eerste haring zuinigjes op een boterham, bedekt met heel veel ui en tomaat. Dan hoefde ik die enge vis niet te zien. Dat het zo lekker was, leerde ik snel. En nu eet ik het ook zonder ui en tomaat leg ik er al heel lang niet meer op.
Manlief is nog steeds dol op haring en zonen lusten ook wel graag een lekkere. Soms met brood of zo uit het vuistje.
Ik geloof niet dat de jongens nog aan die vakantietraditie vasthouden, maar zij gaan vaak buiten de zomer op reis. Dan zijn aardbeien weer lastig te krijgen. Maar wij houden hem er in. Hoef ik die laatste avond voor we vertrekken niet na te denken over wat we zullen eten. Makkelijk toch?
Ja, zo kan het natuurlijk ook. Geen sierbloemen zaaien, maar nuttige gewassen telen vlak onder je eigen raam. En als je dan van vakantie thuis komt ontdekken dat je binnenkort weer een recept met courgette moet verzinnen. Deze foto mocht ik van Michiel van Zuijlen gebruiken. Hij zaaide namelijk courgette in zijn geveltuintje. Niet verwonderlijk, want hij bedenkt regelmatig heerlijke vegetarische recepten en publiceert die op FB in “Smakelijke druppels op een gloeiende plaat”.
Ik ben benieuwd wat hij van deze courgette in spé gaat maken. Misschien wel een recept uit zijn kookboek, dat binnenkort verschijnt. Ik blijf het op de voet volgen…
Laatst las ik dat we op één dag zo’n 200 eetmomenten kennen. Het leek me nogal veel. Maar toen ik er over nadacht bleek er toch wel waarheid in te zitten. Niet dat we 200 keer per dag iets eten, maar denken aan eten, of aandacht geven aan iets om te eten, ja dat zou best kunnen. Denk aan de vele TV-reclames, de plekken waar je iets te eten kunt kopen, de bladen waarin van bijna elke pagina etenswaren je toelachen. En er komt telkens weer iets nieuws op de markt. Niet dat we daar op zitten te wachten, maar daar wordt niet naar gevraagd. Eten zullen we…
Neem nou dit. Naast de Cup-a-soup kunnen we nu ook om 4 uur een beker pasta nemen. Hup zakje er in, kokend water erop…. Lekker? Geen idee, want ik fotografeerde alleen het spul. Dit eet ik niet (meer), vast veel te zout. Maar wie het wil proberen….. voor nog geen euro heb je het….
