Begin deze week ging ik weer naar die gezellige lingeriewinkel om BH’s te kopen. Ik wilde graag een zwarte en de verkoopster kwam aan met een nogal glimmend exemplaar. Op mijn reactie dat ik dat net iets té vond, zei ze: “Toch even proberen, want het staat prima. Lijkt u net Wonderwoman.” Dat deed mijn mening omturnen, want Wonderwoman, dat wil ik wel even wezen. En omdat ik net gisteren met de bestralingen ben begonnen, leek het me wel wat om als Bionic woman naar het Erasmus MC te gaan. Niet dat het iemand opvalt, maar toch…

Bron: Google foto’s

Nu nog 15 bestralingen te gaan. Gek genoeg stellen de bestralingen an sich niks voor. Binnen twee uur ben ik weer thuis, heen en terug met het openbaar vervoer. Maar de hele sfeer er om heen maakt het allemaal een beetje buitenaards, science fiction-achtig.
Je ligt op een smalle bank, er wordt een beetje aan je getrokken en geduwd om je elke keer weer in exact dezelfde positie te krijgen. Daarvoor zijn op mijn lijf ook puntjes getatoeëerd, foto’s gemaakt. Een grote machine wordt ingesteld, rode en groene lichtlijnen lopen over je heen. De radiologen verlaten de zaal en je ligt moederziel bloot en alleen te zijn. Dan begint er iets te klikken, je voelt de tafel bewegen, er zoemt iets en die grote machine rondom je komt in beweging, bromt en piept. Echt precies weet ik het overigens niet, want ik doe mijn ogen dicht en probeer aan iets leuks te denken.
En als ik na een paar minuten iemand hoor binnenkomen en “klaar” roepen, open ik mijn ogen weer. Je voelt er niks van, al komt dat later wel.
Maar nu ben ik nog mijn eigen fitte zelf. Ik wandelde gisteren gewoon met de wandelclub, door de regen zelfs. Nou ja, voor Wonderwoman is dat een peulenschilletje, niet dan? 😉 😉 😉