Laatste keer

Alweer een periode afgesloten. Deze week moest ik voor de borstkankercontrole naar de radiologe in het Erasmus MC. Alles was goed. En ik hoefde voor haar niet meer terug te komen. “Ik hoop u nooit meer te zien” was haar afscheid zin en die bedoelde ze beslist hartelijk.

Ik was ook blij. Want al is het maar één maal per jaar, de gang naar dat EMC ligt me gewoon zwaar op de maag. Het is een routine-controle, maar toch… gespannen ben je altijd. Nu huppelde ik er weer zielsgelukkig uit. Niet meer terugkomen… Joepie!! Natuurlijk hou ik nog wel de controles in het IJssellandziekenhuis. En daar ben ik blij mee, want je weet tenslotte maar nooit…

We haalden bij de bakker twee lekkere tompoucen en vierden zo op onze manier het goede bericht. Fris en vrolijk -en een ietsie pietsie dikker- verder dus!

Uitgeteld…

UitgeteldHet zit er op. Gisteren was de laatste bestraling een feit. Zestien keer gingen we naar het Erasmus MC. Zestien keer lag ik daar en telde de minuten weg. Gek dat zoiets zo’n impact hebben kan. Want je voelt het niet, ziet het niet, ruikt het niet en toch… Als in een griezelig soort spookwereldje gaan die stralen je te lijf en maken je beter en tegelijkertijd ook weer niet. Want mijn vel is inmiddels rood en geïrriteerd, ik ben sneller moe dan vroeger. Maar kom op, dat gaat straks allemaal weer over. Ik mag zeker niet klagen, want ik voel me beter dan dat ik had durven hopen.
Ik had een doosje gemaakt met iets lekkers voor de mensen van de bestralingsunit. Zij zorgen er elke dag nauwkeurig voor dat je in dezelfde positie ligt, stellen alles in en helpen je weer van die smalle plank af. En altijd vriendelijk en opgewekt. Het is hun werk, jazeker. Maar ze verdienen toch een schouderklopje, vandaar!

Roltrap

roltrappen.jpgNormaal gesproken heb ik niet zo’n moeite met trappen lopen, maar nu ik wat meer vermoeid ben door de bestralingen maak ik graag gebruik van de roltrappen in het Metrostation Dijkzigt. Tenminste als het mogelijk is, want die trappen zijn voor twee-richtingsverkeer. Ze gaan naar boven én naar beneden. Dus wanneer er iemand naar beneden gaat, moet je wachten totdat de trap gestopt is en weer naar boven kan. Maar ja, er lopen daar zoveel mensen heen en weer. Niet gek hoor, want het station bedient niet alleen het Erasmus MC maar ook het Erasmiaans Gymnasium en de Hogeschool Rotterdam.
Het ergert me mateloos en daarom schreef ik deze brief aan de directie van de RET:

Betreft: Roltrappen Metrostation Dijkzigt
Geachte dames en heren,
Doorgaans ben ik zeer te spreken over het openbaar vervoer in Rotterdam. Maar nu heb ik toch een ernstige klacht. Gedurende enige tijd moet ik dagelijks naar de afdeling Radiotherapie van het Erasmus MC. Vanuit Rotterdam-Ommoord, waar ik woon, is dat met de metro geen probleem.
Maar aangekomen op metrostation Dijkzigt begint de ellende. Je moet behoorlijk hoge trappen op. Op dit station is vrijwel de gehele dag heen en weer geloop. Geen wonder met de ca. 1.000 leerlingen van het Erasmiaans Gymnasium en de vele studenten van de Rotterdamse Hogeschool, waarvan een deel gebruik maakt van dit station. Voor die groep werd vorig jaar een speciale uitgang gecreëerd. Die uitgang gebruikte ik de eerste keer en ik kwam van een koude kermis thuis. Oneindig veel trappen, voor jongeren geen probleem, maar voor ouderen een regelrechte ramp.
Veel patiënten, hun begeleiders, bezoekers en personeel van het Erasmus MC maken gebruik van station Dijkzigt. Het metrostation heeft weliswaar roltrappen, maar die gaan zowel van boven naar beneden als van beneden naar boven. Daar sta je dan, gespannen, een tijdje te wachten, denkt “nu kan het” en dan komt er weer iemand die roltrap af. Weer wachten en dat kan een aantal keren achter elkaar gebeuren, hopeloos!
Konden er in dit station, dat direct gelegen is bij het grootste ziekenhuis van Nederland, nou geen aparte roltrappen gemaakt worden? Is er slechts aandacht geweest voor jonge en kwieke mensen en komen de ruim 500.000 patiënten van het EMC, die vaak kwetsbaar en moeilijk ter been zijn, er bekaaid af?
Inmiddels gebruik ik de lift. Maar er is slechts één lift per perron met een capaciteit van 8 personen. Die lift is trouwens een beetje aftands, traag en vaak behoorlijk smerig. Ik vind dat de RET hier steken heeft laten vallen. Of praat ik voor mijn beurt en staat er binnenkort een verbetering/uitbreiding van dit station op het programma?
Uw reactie zie met belangstelling tegemoet,
Een kopie van deze brief stuur ik aan Gemeentewerken Rotterdam, de Ondernemingsraad van het Erasmus MC, de redactie van het AD en ik wijd er een stuk aan op mijn blog www.knutzels.nl.
Hoogachtend,

Lachen…

lachen-appeltaart.jpg

Bron: Google foto’s

Als ik op de smalle plank van de bestraling lig, vraagt de verpleegkundige of ik goed lig. “Nou, het kon beter” zeg ik. Die plank is smal, hard en het “kussen” onder mijn hoofd is in feite een stuk hard plastic. Daarbij liggen mijn armen boven mijn hoofd in houders. Je kunt geen kant op. Maar goed, het is maar voor even en ik begrijp natuurlijk best dat het niet anders kan. Dan zeg ik dat ik eigenlijk drie wensen heb: een lekker kussentje, een gezellig muziekje en na afloop een gebakje.
De verpleegkundige zegt: “Dat gebakje kan ik wel regelen. De rest helaas niet”.
Als ze na afloop weer binnen komt, vraagt ze of ik van appeltaart hou. Ik lach en zeg dat ik alles lekker vind. En dan haalt ze in een spuugbakje, in keukenrol gewikkeld een punt appeltaart tevoorschijn. Ik moet hem onder mijn vest verbergen, want anders wil elke patiënt zoiets. Ik schater het uit en zeg dat ik het echt niet zo letterlijk heb bedoeld, maar dat manlief en ik het lekker zullen opeten. En dat doen we, dicht bij het Erasmus MC, op een bankje in de zon, ’s morgens om kwart voor negen. En bij gebrek aan een mes, snij ik de punt in tweeën met een bankpasje. Dat is toch lachen…!

 

Voldoende

meeuw.jpgDe meeuwen in de buurt van het Erasmus MC hebben geen honger. De afvalbakken zitten vol met allerlei voedsel. Waarom je eten koopt en het halverwege weggooit is mij niet duidelijk. Maar er zijn ook wat scholen in de omgeving en de leerlingen daarvan zullen ook wel eens wat weggooien. De meeuwen moeten er wel wat voor doen en een beetje geluk is ook niet weg. Want helemaal onderin kunnen ze niet komen. Maar als er een bakje met friet of zo bovenop ligt, is het meteen bingo. En van dichtbij zijn het best wel grote beesten. Deze heeft hier een bak met salade gevonden en liet zich niet opjagen door de voorbijgangers. Nou ja, die kunnen gewoon opnieuw wat halen…

Verhuizen

EMC-001

bron

Het wordt vandaag een monsteroperatie in het Erasmus Medisch Centrum. Want er moeten 540 patiënten verhuisd worden. Van het oude Dijkzigt-gebouw naar het nieuwe ziekenhuis en vanuit Rotterdam-Zuid de laatste patiënten uit de Daniël den Hoed-kliniek.
In ruim negen jaar is er een enorm ziekenhuis gebouwd, als een puzzel tussen al bestaande gebouwen. Wat eens een nogal groen gedeelte van de stad was, is inmiddels druk bebouwd en bevolkt.
Een tijd lang kwamen we er regelmatig en niet alleen voor ziekenbezoek, maar ook omdat er tegenover de school van onze kinderen stond. Maar afgelopen maandag had ik echt moeite om alles te herkennen, zoveel is er veranderd.
Binnenkort zal ik er dus minimaal 16 keer heen gaan voor de bestralingen en later voor controles. Zal ik, net als heel veel anderen, mijn weg moeten vinden in die kolos. Het zal wel wennen.
Bovenaan het “oude” Dijkzigt en hieronder een vogelvlucht-blik op het huidige ziekenhuis-complex.

EMC-002

Bron : Google

Kafkaiaans

borstkanker-lint2De rest van mijn borstkankerbehandeling bestaat uit bestraling. Dat gebeurt op de al bekende manier, een aantal weken elke werkdag een korte sessie. Maar sinds kort is er ook een andere behandeling mogelijk: PBSI.
Daarbij krijg je één keer, onder narcose, een aantal “titaniumzaadjes” met plutonium ingeplant. Die bestralen als het ware de borst van binnenuit en dat is minder belastend voor de patiënt. Daarvoor kwam ik na onderzoek toch niet in aanmerking, omdat het medisch/technisch niet mogelijk was.
Omdat de methode nog niet zo lang gebruikt wordt, vond ik het helemaal niet raar dat in de uitnodiging van het Erasmus MC staat dat je eerst moet nagaan of de kosten door je verzekering vergoed worden. Dat lees je wel vaker. Ik belde dus met onze ziekte-kosten-verzekering, het Zilveren Kruis.
Je verwacht dat je dan iemand met enige kennis aan de lijn krijgt. Maar de dame van de helpdesk wist van toeten noch blazen. Hoewel ik het toch duidelijk uitlegde, vroeg ze me allereerst of zoiets in een ziekenhuis zou gebeuren… Tja, wat had ze gedacht, bij de apotheek…? Daarna vertelde ze me dat de arts het zou moeten declareren volgens een of andere code. Die code interesseert me niet, ik wil gewoon weten of het vergoed wordt. Dat moest ik aan de arts vragen. Op mijn antwoord dat het ziekenhuis aanried de verzekering te vragen om inlichtingen, kreeg ik als antwoord “Als het niet vergoed wordt, dan moet u het zelf betalen.” Ja, dat is duidelijk. Maar het ging hier niet om een doosje paracetamol, maar om een behandeling die wellicht in de vier- of vijf cijfers zou lopen.
pexels-photo-374074.jpegNou ben ik niet zo gauw uit het veld geslagen, maar iemand die zich al snel geïntimideerd voelt, zou wellicht afhaken. Misschien zelfs afzien van de behandeling, omdat het niet betaald zou worden. Deze behandeling wordt overigens normaal vergoed.

Tot op heden heb ik eigenlijk nooit enige reden tot klagen gehad, kijk maar wat ik er hier over schreef. Maar ik vond deze reactie toch erg beneden de maat. Dat liet ik ook blijken in het tevredenheidsonderzoek. De dame in kwestie belde me daarna terug, maar helaas, kon me nog steeds niet voldoende informeren.
Maar in deze gedigitaliseerde maatschappij zou één document op die helpdesk van de verzekering voldoende moeten zijn om alles duidelijk te maken. Een lijst van alle mogelijke behandelingen, die wel of niet (geheel of gedeeltelijk) vergoed worden. Dan moet zo’n lijst wel zeer regelmatig, ja dagelijks, worden geupdated.
Kijk, dat lijkt me nou een schone taak voor zo’n goed betaalde manager, of niet soms?

Oefenen

Oefening baart kunst, dat is een oud gezegde. En dat geldt nog steeds, want alles wat lastig is om te doen, wordt gemakkelijker naarmate je er meer ervaring in krijgt. Maar soms is oefenen wel lastig. Een micro-chirurg heeft natuurlijk niet zo veel oefenmateriaal voorhanden. Maar arts-assistent Victor Volovici oefent dan ook niet op levende wezens of op kippenpootjes, ratten of wat dies meer zij. Nee, hij oefent op bloemblaadjes. Stel je het eens voor, het blaadje van een gerbera met een snee er in weer heel maken.

Bron: AD / Sanne Donders

Met uiterst dunne pincetten, nog dunner draad en dan ook nog een keurig knoopje erop. Voor Victor is het een soort van meditatie. Hij oefent na een drukke dag thuis nog een keertje extra, om zich te ontspannen.
Nou ja, de een lost een puzzel op, een ander gaat in de lotushouding zitten mediteren. Hij doet het zo en doet het steeds perfecter.
Inmiddels worden meer micro-chirurgen op deze manier geoefend in super minieme hechtingen maken. Heel bijzonder!
( klik op de foto om het artikel uit AD van 11/08/2017 te lezen)

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

De pot op!!

Ik werd voor de tweede keer opgeroepen voor het  grote en langlopende Ergo-onderzoek, dat hier in de wijk plaats vindt.
Van alles wordt er onderzocht: hoe je beweegt, hoe je eet, hoe je slaapt, of je nog wel goed kunt co-ordineren, je geheugen wordt getest. Nou ja, van alles wordt onderzocht. Alles uiteraard op vrijwillige basis.
Voor de eerstvolgende afspraak werd gevraagd of ik ook mee wil doen aan een onderzoek naar ontlasting.
Hmmmm….. nou ja, het is voor het goede doel. Dus werd ik opgezadeld met een soort po, die op het toilet past. Daarin moet je …. juist ja, zodat het netjes opgevangen wordt. Daarnaast kreeg ik een keurig pakje, met een flesje waarin een klein lepeltje, waarmee de ….. Ach, je begrijpt het wel. De details laat ik achterwege. Na afloop gaat het deksel op de pot en kan hij zo in de vuilnisbak. Het monstertje stuur je dan op in een speciale plastic envelop. Liever niet op vrijdag of zaterdag, want dan duurt het te lang…….
Alles werd gelukkig wel verpakt in een gezellig tasje met rozen, zodat ik niet pontificaal met een po over straat moest…
Maar goed, een dezer dagen moet ik dus echt …. de pot op!

Onderzoek

Sinds 1990 loopt er in Rotterdam-Ommoord een groot onderzoek onder 55-plussers. Dat onderzoek is over de hele wereld bekend als “the Rotterdam Study”. Hier heet het “Ergo-onderzoek” en duizenden oudere bewoners in de wijk Ommoord doen er aan mee, ook Leo en ik.
Met enige regelmaat worden we benaderd om allerlei vragen te beantwoorden en tests te doen. Zo wordt er gevraagd naar hoe je leeft, woont, wat voor werk je deed, wat je eet, hoe vaak en hoe lang je beweegt, wat voor ziekten je ouders hebben gehad. Ook worden er allerlei tests afgenomen, waarbij het geheugen en je concentratievermogen getest worden. Zelfs de manier waarop je loopt is belangrijk. Loop je met een regelmatig patroon of schuifel je een beetje? Zo krijgt men een goed inzicht in hoe bepaalde ziektebeelden zich ontwikkelen, zoals hart- en vaatziekten, neurologische kwalen en oogziekten.

Een groots en omvangrijk onderzoek dus, dat nog wel een aantal jaren door zal gaan.

Bron: Monitor, Erasmus MC, Rotterdam