Beetje spijt

Eén van de eerste dingen die ons opvielen bij de kringloop was het enorm grote aanbod van boeken, grammofoonplaten, LP’s en DVD’s. Hele kasten waren er mee gevuld en keurig gesorteerd naar genre.

Zo ontdekte ik een hele bak met DVD’s van Midsomer Murders. Maar ik liet ze voor wat het was, al hoefde ik het voor de prijs niet te laten. Voor nog een euro kon ik een DVD-tje meenemen.

Waarom deed ik dat nou niet? Ik maakte een foto van de stapel met het idee er een blog over te maken. En dat doe ik dan nu ook.

Maar thuis bedacht ik dat het natuurlijk stom was dat ik er geen paar had meegenomen, of zelfs een hele serie. Heerlijk amusement voor koude winteravonden.

Tja, daar zit ik dan en kijk een beetje spijtig naar de foto. Nou ja, zonder die serie kan ik ook heel goed leven. Misschien heb ik de meeste afleveringen al een gezien. Maar toch, het knaagt een beetje.

Ik kan natuurlijk nog eens terug gaan. Maar ja, wie weet wat voor verleidingen er dan weer op de loer liggen….

Film

De aanleiding was een artikel in de laatste FLOW: het busjesgevoel. Op reis met een busje, zonder uitgewerkt plan, zonder zorgen (??). De journaliste refereerde aan een film. Ik werd nieuwsgierig en zocht op Netflix. Nee, dat leverde niks op. Maar toen ik een berichtje las dat je ook bij de Bieb films kunt lenen, was het snel geregeld.
Little-Miss-SunshineEn zo zaten wij dus zaterdagavond voor de buis en keken naar “Little Miss Sunshine”.
Zomaar pretentieloos plezier. Een film vol hilarische momenten, een vader die uitsluitend wezenloze oneliners verkondigt, een zoon die weigert zijn mond open te doen, een nerveuze moeder, haar teleurgestelde broer en natuurlijk “Little Miss Sunshine”, het kleine, beetje dikke en bebrilde meisje.
Zij wil bij zo’n soort “Toddlers and Tiara’s” wedstrijd laten zien welk dansje ze, samen met opa, heeft bedacht. Daarvoor rijdt de hele familie met een gammel VW-busje helemaal naar Californië. Uiteraard gebeurt er van alles onderweg, maar net op tijd komen ze ter plekke.
Dan blijkt wat opa met zijn kleindochter heeft ingestudeerd en levert een verrassende ontknoping op 😉 😉 😉

The Saint

We hebben wel Netflix, maar toch kijken we weinig.  Oh, ik ga zeker de nieuwe afleveringen van The Crown bekijken. Maar verder trekt het ons niet zo. We hebben eenvoudigweg geen zin om veel  series te bekijken.
We kijken liever DVD’s, als “Keeping up appearances” en laatst pakte Leo weer de doos met afleveringen van “The Saint” uit de kast. Met een zeer jonge Roger Moore, alle afleveringen nog in zwart/wit. En van een soort lieve spanning. De dames zijn altijd bijzonder mooi, een beetje naïef. Ze blijven onder alle omstandigheden netjes en geen kreukel komt in hun jurk. Roger Moore blijft ook maar verbaasd kijken en lost elk akkefietje doortastend op. Het is nergens levensecht, alles is Hollywood plastic.
En na één aflevering vinden we het dan weer genoeg en gaat de schijf weer in de doos tot een volgend keer.