Er zijn meer mensen die een blog schrijven over het gedwongen binnen zitten. En wie het nieuws volgt, beseft dat journalisten de krant moeten vullen. Bij gebrek aan nieuws komen er andere verhalen. Die op zich schrijnend kunnen zijn.

Na het zoveelste verhaal over een man (of vrouw?) die gestorven was zonder haar naasten, dacht ik “tragisch, ja”. Maar ik besefte opeens dat in de loop van de jaren mij ook een aantal mensen zijn ontvallen. Soms naar menselijke begrippen te jong, soms zo oud dat het verlies er ietsie pietsie minder pijnlijk om werd. Maar toch, van geen van allen heb ik bewust afscheid kunnen nemen. Ze stierven allemaal (vrij) onverwacht.

Maar wat valt daar aan te doen? Niks, het is gebeurd en terugdraaien is niet mogelijk. Wel maakte het me duidelijk dat je je familie moet koesteren.
Dat vriendelijkheid nooit kwaad kan en een beetje aandacht ook geen verkeerde keuze is.

Daarom lees ik die tranentrekkende verhalen niet meer. Laat ik ook het meeste nieuws over alles wat met het C-virus te maken heeft, links liggen. Ik concentreer me op vrolijke verhalen, gezellige initiatieven. Kortom, ik probeer het vooral van de positieve kant te bekijken. We zullen het hoe dan ook moeten uitzitten!