Een berichtje in de plaatselijke krant, dat mij door merg en been ging.
Een droevig verhaal, over ouders in een vreemd land, een eenzaam kind, dat geen kans heeft gehad.
Daarom trof me dit bericht. Een baby, vrijwel meteen na haar geboorte overleden. Haar ouders konden haar begrafenis niet opbrengen. Uit persoonlijke overwegingen, uit angst, uit geldgebrek, niet wetend hoe en wat er hier gewoon is?
Maar in Rotterdam wordt niemand eenzaam begraven. Je staat er niet zo vaak bij stil, maar juist in die laatste tocht hoort een mens niet eenzaam te zijn. Er zijn altijd vrijwilligers van Stichting de Eenzame Uitvaart, die meelopen met de kist en de stadsdichter maakt een gedicht voor de dode.
Ik ken haar niet, maar Lora zal niet helemaal vergeten worden.
Boven de ingang staat een Latijnse spreuk die “Onze beenderen die hier liggen wachten op die van u” betekent. In de tijd dat de kapel gebouwd werd, leek de dood dichterbij, maar nog steeds geldt dat de enige zekerheid in het leven de dood is.
