In 1982 lag onze jongste rond Sinterklaas in het ziekenhuis. Naast hem lag een donker Surinaams meisje en die twee konden het meteen goed met elkaar vinden. Ze deelden het speelgoed en haalden samen kattenkwaad uit. Maar als ze een beetje moe werden, dan was voorlezen een goed alternatief. Dus zat ik regelmatig tussen hun bedden in en las een verhaaltje voor. En natuurlijk moest er ook een verhaal uit het Sinterklaasboek worden verteld. De illustraties waren nog heel traditioneel, met veel Zwarte Piet.

Het meisje keek er eens naar en zei met duidelijkrollende rrr: “Kijk nou toch, die Piet, die is zo zwart. Daar zou je bang van worden.”

Ik hoop dat Zwarte Piet bij de Sinterklaasoptocht mag blijven. Hij hoort toch bij dit kinderfeest?