Gezellig

Nu Sinterklaas al weer naar Spanje is, rollen we vanzelf in de donkere dagen voor Kerstmis. En omdat het in deze rare tijd toch al niet zo vrolijk is, schenken veel mensen ’s avonds een borreltje voor het eten. Gezellig toch?

En bij zo’n borreltje hoort een hapje, nootje of snackje. En gezellig is synoniem met samen, dus allemaal om de borreltafel. Allemaal, dus ook de kat. En voor hem/haar is er dan ook een lekker hapje.

Toen mijn oog er op viel, vlogen mijn gedachten onmiddellijk naar de kinderen die geen ontbijt krijgen omdat het geld daarvoor ontbreekt. Naar de berichten over honger en ellende in verre landen, naar vluchtelingen zonder huis of bezit.

Dierenliefde is prima. Het is vanzelfsprekend dat je huisdier goed te eten geeft. Maar dit…..? Toch een beetje decadent. Of niet…?

Sita

Ruim elf jaar geleden kwam Sita in het gezin van mijn schoonzus. Als een springerige pup, die zich heerlijk op mijn voeten nestelde als ik er was. Die later ons begroette, met een speeltje in haar bek, hengelend naar een aai en zich “brave hond” liet noemen. Want dat was ze. Zelden blaffend, niet opdringerig of bedelend om een koekje. Een keurig opgevoede hond, die ook hier zeer welkom was.  

En toen werd ze ziek. Eerst leek alles nog wel goed te komen, maar uiteindelijk werd vorige week de beslissing genomen. Het hele gezin was er bij toen ze een spuitje kreeg en vredig insliep. Wat zal dat gek zijn als we straks bij schoonzus en zwager op bezoek gaan. Ook wij zullen Sita missen.